Wychowanie to nie tresura, ale wiele osób myli te dwie rzeczy, na przykład katecheci. To co robią w czasie katechezy woła o pomstę. Naprzemienne stosowanie bodźców przyjemnych i nieprzyjemnych, bycie miłym i zastraszanie wraz z ciągłym powtarzam, co człowiek ma robić, tworzy pozbawionych własnych myśli niewolników, którzy odruchowo na hasło lub i bez niego robią wszystko, czego zażąda on nich ksiądz, przekonani, że inaczej będą się smażyć w płomieniach. Są dobrze wytresowanymi pieskami, które dobrze wiedzą, że na dzwonek mają sypać kasą, bo Kościół się sam nie wyżywi, a także bez zastanowienia iść wszędzie za księdzem i robić, co ksiądz karze.

Sama pamiętam z katechezy, jak uczono nas bezrefleksyjnego odruchowego odpowiadania wyuczonymi formułkami na słowa księży. Mieliśmy się zawsze zastanawiać tylko nad tym, co czeka nas po śmierci, konanie z bólu w piekle, czy raj. Sprzedawanie wiernym wizji nieustannych cierpień po śmierci, oczywiście zdaniem Kościoła jest wychowaniem do miłości i ma przekonać o litościwości Boga. Ciekawe, że rządzą za pomocą naprzemiennego straszenie karą lub obiecywania raju, w sytuacji, gdy obie te rzeczy są tak bardzo rzadko spotykane, że nikt nam o ich nie może opowiedzieć, bo nikt po śmierci do nas nie powrócił.

Można stwierdzić, że włączanie z opowieścią o Chrystusie-zombie, wszystkie przedstawienia piekła czy raju pochodzą z chorych mózgów schizofreników.

Dokładnie wytresowany człowiek zrobi coś, chociaż przysięgał sobie wcześniej tego nie robić. Po prostu zapomina, albo o wcześniejszej decyzji, albo robi coś, lub nie robi (mam na myśli zapięcie pasów bezpieczeństwa i rozwinięcie nadmiernej prędkości) zupełnie bez kontroli świadomości, upierając się, że wcale tak nie robi. Można też w ten sposób kogoś oślepić, jeśli bezmyślnie pstryknie sobie sterydem zbyt blisko oczu, ponieważ wytresowani ludzie bezwiednie wypełniają polecania prześladowcy-tresera, nie zdając sobie sprawy, co robią.

Dla Kościoła niepojętym jest, że ktoś ma czelność posiadać własne myśli, tak bardzo jego hierarchowie są przyzwyczajeni do czapkowania oraz narzucania innym swojej woli. W zderzeniu z kimś, kto chce im zwrócić uwagę, że się mylą, dostają furii i postanawiają tę osobę zniszczyć, skoro tresura w dzieciństwie nie zadziała. Kontynuują tresurę i sięgają do syndromu sztokholmskiego, jak przystało na terrorystów rządzących strachem i zniewoleniem.

Drugie źródło władzy Kościoła to właśnie wspomniany syndrom sztokholmski. Byłam przekonywana, że od hierarchy, który mnie nęka od dziecka, zależy moje przeżycie. Wędrował po moich zwierzchnika oraz nauczycielach razem z panią Barbarą i złośliwie dezinformował ich na mój temat. Mści się w ten sposób za moją odmowę wzięcia udziału w spektaklu tworzenia fałszywych świętych Kościoła Rzymsko-Katolickiego, czyli Renaty i Ryszarda. Powinien był przyjąć do wiadomości, że są to dla mnie obcy ludzie i wbrew temu, co mi wmawia wcale nie jestem „własnością Kościoła”. Nie wierzę, że jak mi powiedział, może mnie zabić, chociaż mi tym groził.

Muszę mu przypomnieć, że wcale nie ma żadnego dokumentu, w którym „przyznaję się do wszystkiego”. Chodzi o list do Dyrektora Opus Dei, który napisała Renata, bo „wie, co tam powinno być.” Jest to fałszywka stworzona przez niego oraz Renatę, w której nie ma słowa prawdy na mój temat. Wmawiał mi, że mam nie pamiętać, co napisałam na tej kartce chociaż dobrze wie, że nie ma tam ani jednego słowa prawdy. Napisałam na tym liście dokładnie to – że się składa cały z nieprawdy. Nie mam nic wspólnego z Gdańskiem, ani nigdy nie byłam kurwą. W odróżnieniu od pewnego rodzeństwa z piekła z mojej podstawówki, które było przeszczęśliwe, że dostało kasę od księdza za seks – bo dzięki temu byli „kimś”.

„Biszkopt” prał mi mózg, wmawiając, że ma zostać jego służącą i mu się oddać z ochotą. Tak duża jest jego ochota, żeby postawić na swoim. Brutalny oralny pedofilski gwałt, w czasie którego byłam związania i zastraszona z czasów mojej podstawówki najwidoczniej tylko go rozochocił na tyle, że będzie uparcie polował na mnie całe życie. Z pewną złośliwą satysfakcją muszę wspomnieć o filmie Ladyhawke, bo cała historia naprawdę jest analogiczna to tej baśni. Gdy dotrze do mnie płytka z tym filmem postaram się go odpowiednio zrecenzować.

Wyszedł przy okazji na jaw ciekawy fakt dotyczący doktryny Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Zdaniem hierarchy wszystko jest w porządku i on nie popełnia żadnego wykroczenia, jeśli trwa w uporze, że jego źródło (czyli moja znajoma schizofreniczka z podstawówki) mu powiedziało dobrze i wmawia sobie, a przede wszystkim mnie, że widzi tu grzesznicę, która przeprosić Boga. Brzmi to tak, jakby nie było w doktrynie Kościoła obiektywnej rzeczywistości, tylko plastyczny blob, którym klecha operuje. Przypomnę jego słowa – „nie ważne jaka jest prawda, ważne w coś ludzie wierzą.” Obiecał mi, że jeśli będzie chciał, to „z kurwy zrobi świętą, a z niewinnej osoby kurwę.” Obiektywna rzeczywistość istnieje i wygląda tak, że jestem niewinną ofiarą pomówień, co ten człowiek słyszał już wiele razy, więc nie może udawać świętej naiwności, która dopiero teraz się dowiaduje, że istnieją choroby psychiczne.

Malował przede mną wizje piekielnych płomieni, w które mam się zanurzyć, jeśli nie poprę słów Renaty. Nic dziwnego, że przeżyłam dotkliwe stany lękowe, ale wiedząc odpowiednio dużo o takich indukowanych stanach z wściekłością rzuciłam apostazję, jednocześnie walcząc w wmówieniem, że moi rodzice chcieli dla mnie kariery kościelnej. Żeby było ciekawiej ten sam człowiek wmawiał mi wcześniej, że chcieli mnie sprzedać do burdelu i on mnie ocalił. Oczywiście miał na myśli inny zestaw rodziców – do Kościoła chceli mnie wysłać urojeni „rodzice chrzestni”.

A wszystko w warunkach pracy, w której do rozmowy z nimi i jego wariatami zmusiła mnie moja przełożona, która również zabroniła ochronie wypełniania moich próśb o usunięcie osób, które nie pracują czy się uczą z budynku. Oczywiście przełożona jest katoliczką, tak samo jak pani Barbara dobrze wytresowaną do słuchania księży.

Wszystko to wypełnia wszelkie warunki, żebym mogła mówić o syndromie sztokholmskim, porównywalnym z tym, co spotkało Patty Hearst. Ale na całe szczęście, wbrew modlitwom hierarchy prawda jest jedna i obiektywna ora istnieje poza jego chciejstwem.

Wracając do jego perspektywy – ciekawe jest, że w jego wierzeniach zawiera się przekonanie, że dopiero kiedy udowodni mu się, że wszystko, co powiedziała mu Renata o mnie i moich przyjaciołach, jest nieprawdą, zasłuży na piekło. Moim zdaniem łamie tyle kanonów Kościoła wraz z przykazaniami, że nie ma możliwości na stosowanie takiego relatywizmu. Zaszczucie jest zaszczuciem, morderstwo morderstwem, a kłamstwo, kłamstwem, bez względu na to, czy zdołam mu udowodnić, że kłamie. Istnieje obiektywna rzeczywistość. Wykorzystanie zaszczucia oraz syndromu sztokholmskiego do zdobycia „dowodu” na „prawdomówność” Renaty (nie można mówić o jej prawdomówności, ona jest chora), jest czymś, co powinno tego człowieka już dawno zaprowadzić do więzienia. Syndrom sztokholmski sprawia, że ludzie mówią to, co chce ich oprawca, nawet jeśli jest to nieprawda. Niestety rządzą nami dobrze wytresowani przez Kościół politycy, więc pozew karny był niemożliwy, a z amnezją nie byłam w stanie wytoczyć drabowi procesu cywilnego.

Pozostaje go ośmieszyć i dalej grać już zgodnie z tym, co będzie robił. Postawienie mnie przed sądem, aby udowodnić, że jestem matką urojonego dziecka Rafała to coś, co powitam z radością jako przyjemność, w odróżnieniu od tego, co mnie do tej pory spotkało.

A reszcie fandomu i jego zaciekłym fanom (oraz fanom Rafała) szczerze nie dziękuję.

Pomimo wielu rozmów i dyskusji pani Barbara nadal upiera się, że schizofreniczka Renata jest moją przyjaciółką i „wie o mnie wszystko”, a Rafał powinien zostać moim mężem, bo niby mamy wspólne dziecko. I jest kimś z wyższych „sfer”.

Nie daje się jej nic wytłumaczyć, bo z rozmowy z Nyczem wyszła z przekonaniem, że Renata jest kolejną „żywą świętą”, a Nycz ma być w tych sprawach specjalistą i potrafi „rozpoznać świętość”.

Na całe szczęście pani Barbara zamierza dalej trwać przy swoich przekonaniach i bronić swojej religii, tym razem w sądzie, gdzie zamierza mi udowodnić, że mam dziecko, Rafał jest moim byłym, za którego powinnam wyjść, czy wręcz „odnowić śluby”, a ona sama i Renata zasługują na przeprosiny. Renata zaś jest „święta”, bo mnie „nawróciła” i to nie raz. I to sąd zdaniem pani Barbary i Nycza potwierdzi.

Co ja mogę powiedzieć? Chcieliśmy tego procesu już o wiele wcześniej, ale politycy zablokowali prace Prokuratury. Żałuję, że traciłam tyle z życia. Są to rzeczy, których już nie odzyskam, oraz ludzie, z którymi już nie będę rozmawiać, ponieważ zostali całkowicie niepotrzebnie zaszczuci na śmierć, bo ktoś nie chciał przyznać, że choroby psychiczne istnieją i urojenia uparcie nazywa „objawieniami”.

Cieszę się, że pani Barbara i jej przyjaciele z Kościoła zrezygnują z ochrony polityków, bo chcą koniecznie udowodnić istnienie urojonej Michaliny.

Mogą robić, co chcą, ale akt urodzenia mojej siostrzenicy nie jest urojony czy sfałszowany, a badania genetyczne nie wyjdą tak, jak chce wariat, tylko dlatego, że Nycz się modli za „poprawne” rozpatrzenie sprawy…

Jednym z aspektów sprawy zaszczucia mnie przez schizofreników oraz maniaków religijnych jest, że wszystko odbywało się pod hasłem „nawracania mnie”. Liczcie w tym gwałty, zaszczucie, pomówienie, ataki werbalne i fizyczne.

Pierwsze „nawrócenie” miało mieć podobno w podstawówce. Renata uroiła sobie, że nie chodzę na religię. Oczywiście, że chodziłam. Podeszłam do Pierwszej Komunii w wyznaczonym czasie.⁽¹⁾ Za to maniacy religijni uroili sobie, że pedofilski gwałt i pranie mózgu sprawiało cud i podobno nie tylko przyjęłam komunię, ale też obiecałam pójść do zakonu w podzięce dla Renaty. Oczywiście to jedno z narcystycznych urojeń Renaty, która wymyśliła sobie, że jedyny wybór jaki mam, to spełnienie tej „obietnicy” lub związanie się z jej bratem. Nie zamierzam wykonywać żadnego z poleceń chorej psychicznie Renaty, szkoda tylko że do tej pory zaszczuwają mnie jej debilni fani.

Ta moja urojona przez Renatę „przysięga” miała być pierwszym „zwycięstwem” Nycza.

Drugim był koncert Megadeth, na którym mnie ci maniacy pobili za pójście na koncert. Powiedziałam im, że nie idę na koncert, żeby mnie zabili, ale oczywiste, że poszukałam sobie ludzi, którym opowiedziałam, co się stało i poprosiłam o ochronę, bo gdzieś podział się mój chłopak. I poszłam na koncert.

Trzecim zwycięstwem miało być na zniszczenie mnie na Anglistyce, bo za dobrze mi szło na podwójnych studiach. Renata uznała, że tylko ona może studiować (z tym, że nie, nie studiowała, tylko przeżywała swoje urojenia, przychodząc do budynku IA i rozpowszechniając wszystkie urojenia).

Czwarte zwycięstwo to ma być wygnanie mnie z fandomu i zniszczenie w pracy wraz z całkowitym zniszczeniem mojego życia osobistego. Swoimi schizofrenicznymi intrygami doprowadziła do tego, że jestem sama. Stworzyła sobie dowód na to, że jestem kimś gorszym od niej, bo nikt mnie nie chciał. A ona ma wszystko i ma męża. Oczekuje, że zabierze mi każdą rzecz, jaką mam i że udowodni, że pochodzi z wyższej klasy społecznej (chociaż upiera się mówić o wyższej „sferze”). W jej urojeniach wszyscy ją kochają, a mnie nienawidzą.

Bardzo proszę, nie karmcie tego potwora, nie wolno być dla niej miłym. Zacznijcie mnie ratować.

I naprawdę nie zamierzam iść do klasztoru, żeby jej sprawić przyjemność, ani być jej służką, czy Nycza.

⛧⛧⛧

⁽¹⁾ O ile dobrze zrozumiałam, urojenie Renaty na mój temat głosi, że jestem od niej o cztery lata starsza. Nie wiem, ile ona ma lat, więc nie wiem, ile jej zdanim powinnam mieć lat. W każdym razie, jej zdaniem miałam być już nastolatką, kiedy podeszłam do komunii, co miało stać się pod jej wpływem, bo wcześniej nie chodziłam na religię. Muszę wszystkich fanów urojeń Renaty rozczarować, zaczęłam chodzić na religię, gdy miałam siedem lat, a podeszłam odpowiednio do wieku.

Jeżeli ktoś ma jeszcze wątpliwości i sądzi, że kiedykolwiek pani Barbara był moją przyjaciółką, to powinno wystarczyć opowiedzenie, jakie ma naprawdę poglądy na mnie i na to co robię, oraz robiłam w życiu. Niestety opiera swoje stwierdzenia na tym, co powiedzieli jej schizofrenicy, ale bez względu, co jej ja i inne osoby mówią, postanowiła nigdy nie zmieniać zdania.

Jedyną moją realną obroną przed nią jest opisać ją z mojego punktu wiedzenia tak dokładnie, jak tylko się da.

Zacznijmy od tego, że pani Barbara uważa mnie za kogoś, kogo ocaliła, ponieważ pochodzę jej zdaniem z nizin społecznych, jej zdaniem mój tata był alfonsem-pedofilem, który mnie sprzedawał, a moja mama prostytutką, która mnie w to zajęcie wciągnęła. Miałam zamiast uczyć się i trenować, włóczyć się, pić oraz nękać biedną, białą jak lilia Renatę.

Nie musze chyba dodawać, ze mój tata był bohaterem wojennym i inżynierem z wykształcenia oraz bardzo dzielnym i dobrym człowiekiem, a moja mama osobą anielską, która wszystkim chciała pomagać i doskonałym lekarzem neurologiem.

Oczywiście zdemoralizowana byłam tylko w oczach chorej psychicznie Renaty oraz kościelnego pedofila, który za demoralizację uważał niechęć do przyjmowania penisa jako hostii do ust.

Zniszczenie mnie psychicznie w podstawówce pani Barbara uważa za „pierwsze zwycięstwo Nycza”, bo wtedy miał mnie „nawrócić”. Bo tak opowiada Renata. Ciekawe, że pani Barbara uważa zniszczenie kogoś psychicznie za „zwycięstwo”. Gratuluję braku moralności, jeśli pani Barbara uważa doprowadzenie – ponowne – ofiary gwałtu do załamania psychicznego za coś, czym zasłużyła na moją wdzięczność.

Pani Barbara uważa, że tylko dzięku kościelnemu pedofilowi skończyłam podstawówkę, a dalej ciągnął mnie za uszy dobry przykład Renaty. Przypomnijmy, Renata to jest ta schizofreniczka, która nie potrafiła utrzymać pracy w Zarze, za to miała urojenia, że jest studentką, albo pracuje jako lektorka języka angielskiego. Jak najbardziej skończyłam podstawówkę własnymi siłami i to mając przeciw sobie wielu urobionych przez ten gang nauczycieli, którym wmówiono, że pochodzę z marginesu społecznego, kurwię się i że trzeba mnie dalej traktować jak śmiecia.

Podejście pani Barbary do mnie jest jak podejście kolonizatora, który widząc kogoś, kogo (błędnie) bierze za tępego Murzyna postanawia tego Murzyna ucywilizować za wszelką cenę, co w rzeczywistości oznacza zrobienie ze mnie jej niewolnicy. Żeby było ciekawiej jej „cywilizacja” to krąg pedofilski i przekonywanie ofiar pedofila, że „dzieciom nie szkodzi” oraz wierne służenie kościelnym pedofilom za obietnice awansu, bo „tak działa świat”. Jeśli „tak działa świat” to wolę być anarchistką oraz poganką. Psychiatrzy oraz psycholodzy wiedzą, jak człowieka przerabia się na niewolnika, ale pewnie nie spodziewali się, że uczestniczy w tym ktoś, kto podobno jest nauczycielem.

Naprawdę nie zamierzam z tą panią współpracować, ani się przyjaźnić. Jej przekonywanie mnie, że białe jest czarne, a czarne białe, nie ma najmniejszej szansy na powodzenie.

Niech ją już w końcu ktoś zamknie w więzieniu, bo mam babska dosyć. Mam nadzieję, że wyskoczy ponownie jak diabeł z pudełka dopiero w czasie Polonu. Podczas jednego z warszawskich konwentów wygoniła mnie z niego razem ze schizofrenikami, zaszczuwając jako kurwę. Nie mogłam opanować łez, bo nigdy nie zasługiwałam na takie traktowanie i rozmyślne traumatyzowanie.

Mam nadzieję, że tym razem jeśli spróbuje tego samego, dostanie wszystko na co zasługuje.

Kliniczny narcyz jest najgroźniejszym rodzajem człowieka obok schizofrenika, przy czym schizofrenika łatwiej zdiagnozować. Narcyz w przeciwieństwie do schizofrenika kłamie, podczas gdy osoba chora psychicznie kieruje się urojeniami. Narcyz ma pełne prawa obywatelskie – znowu inaczej niż schizofrenik – więc ma też prawo do pójścia do więzienia. Znaczy się, zakładając, że ktoś – powiedzmy na przykład prezydent – nie wpłynie na Prokuraturę i nie ukręci łba jak najbardziej prawidłowemu śledztwu. Bo przecież pani Barbara jest wszystkim politykom znana i nie może być kimś takim, jak ją maluję. I nie może się mylić do co tego schizofrenika, który twierdzi, że jest moim mężem.

Z tym twierdzeniem, że jest moim mężem jest różnie w zależności od sytuacji i kto co chce ugrać. Pani Barbara i Rafał okłamywali rzesze ludzi w fandomie, twierdząc, że Rafał jest moim ślubnym mężem, przy czym ten ostatni zaręczał, że jak najbardziej była cywilna ceremonia, tylko nie zmieniłam nazwiska. W sprawę wmieszał się jeszcze, gdy byłam dzieckiem, inny schizofrenik, Ryszard z Gdańska. Gdy dowiedział się, że moja siostra zaręczyła, że nigdy nie brałam ślubu z nikim, zmienił śpiewkę i zaczął mnie zadręczać pod pretekstem, że skoro mam dziecko z Rafałem, to muszę za niego wyjść. Nie, nie mam. Nie, nie muszę wyjść. I po raz trzeci nie, nie muszę go utrzymywać.

Niestety prawnik, z którym się konsultowałam, zaręczył mi, że żaden urząd nie wystawi mi zaświadczenia, że nie mam dzieci. Bo nie ma takich przepisów. Również Policja nie ma w zwyczaju udzielać tego typu informacji pracodawcy, bo to Policja zbiera informacje, a nie ich udziela. Nie na tym polegają jej zadania. Dla wszystkich jest oczywiste, że wiążące jest zdanie osoby, która została pomówiona o bycie matką dziecka tego schizofrenika. Więc w ogóle tej afery w mojej pracy być nie powinno.

Sprawa byłaby prosta, gdyby sprawą nie zaopiekowały się dwie narcystyczne idiotki (na Anglistyce taką narcystyczne idiotką była pani Szkwał, licząc ją to trzy). A na czym polega problem z narcyzem? Można taką osobę porównać do kury, która została uwarunkowana na dziobanie karty danego koloru w zamian za ziarno. Za nic taka kura nie nauczy się, że trzeba przewartościować reguły postępowania i będzie upierać się przy swoim do końca. Dla wszystkich jest to znak, że narcyz jest głupi (to jest cecha imbecylizmu, że raz przyjętej błędnej informacji się nie wymienia na prawidłową), dla narcyza jest to bohaterskie trwanie przy swoim zdaniu, tym bardziej, że narcyz uważa się za nieomylnego. Narcyz czuje przymus postawienia na swoim, choćby miało to innych kosztować życie. Takie matki mordują swoje dzieci, doprowadzając je do samobójstwa, bo nie wytłumaczy im się, że jakaś informacja jest niewiarygodna, bo pochodzi od złośliwego, zdemoralizowanego przestępcy albo od schizofrenika. Zarąbią dziecko na śmierć i zaszczują, a nie wytłumaczy im się, że jest inaczej. Narcyz się nigdy nie przyzna do błędu. Za to będzie cały czas tłumaczył, że kieruje się miłością i czyimś dobrem. Za takie postępowanie narcyz trafia do więzienia.

Straciłam całe życie na tłumaczeniu pani Barbarze, co mi zrobiono i jak wygląda rzeczywistość. Najprawdopodobniej ułożyłabym sobie życie (i to kilka razy), gdy nie upór pani Barbary oraz idiotki, z którą pracuję, że będą mnie chronić. Nie mają prawa tak postępować z dorosłą osobą. Zostałam praktycznie przez nie ubezwłasnowolniona. Amnezja nie jest podstawą do ubezwłasnowolnienia, poza tym coś takiego jest w gestii Sądu, który dobrze zbadałby sprawę i żądania ubezwłąsnowolnienia mnie zostałaby szybko oddalone, bo wyszłoby na jaw, że to ja dobrze oceniam sytuację, a te panie nie. A biorąc sprawę od strony psychologii i psychoterapii – zawsze się idzie za pacjentem, bo nawet jeśli na poziomie świadomym nie pamięta zajść, które wywołały traumę i amnezję, to te informacje tkwią w mózgu (na poziomie dawnych struktur, które trudno uszkodzić), więc można ufać reakcjami emocjonalnym i odruchowym. Moja niechęć do Rafała, Renaty, ich ojca oraz Ryszarda jest najlepszą wskazówką, że to oni mnie skrzywdzili, a nie moi prawdziwi przyjaciele.

Narcyzi zamieszani w tę sprawę są tak uparci, że – jak to narcyzi – uważają, że mają prawo kłamać, żeby postawić na swoim. Nie tylko kłamią, są tak wredni i zdemoralizowani, że kłamiąc, mają śmiałość powoływać się na mnie i mówią zakochanemu we mnie mężczyźnie, że prosiłam je, aby w moim imieniu powiedziały mu, że pamiętam już, że mnie zgwałcił i że nie chcę go widzieć nigdy więcej w życiu. Dowiedziałam się, że o mały włos nie popełnił samobójstwa. Gdyby nie psy, które mnie poznały, nie zdiagnozowałabym sobie amnezji, co udowodniło, że te dwie wszy łżą jak porąbane. Nie powinny się wybielać i wmawiać ludziom, że zaszczuwanie mnie przez osoby chore psychicznie było „terapią” i że czuję się dobrze i wszystko pamiętam. Nie powinny tak kłamać. Ryszard chciał wykorzystać moją amnezję i zaczął urabiać, twierdząc, że wie, że gwałcicielem był mój dobry przyjaciel. Nie udało mu się to, bo nie jestem kimś, kto da się w ten sposób oszukać i zasugerować. Za to te moje znajome narcyzy wprost mi powiedziały, że będą kłamać, żeby mnie „chronić”. Bo one wiedzą lepiej i już zawsze będą się mną „opiekować”. I zrobią ze mnie kogoś takiego, jak chcą, lekceważąc moje protesty.

Sama o mało co nie popełniłam samobójstwa, żeby uciec przed Rafałem i Ryszardem. Żyję tyko dzięki własnej wiedzy, uporowi i temu, że obiecałam komuś się za niego zemścić.

Życzę sobie, aby nikt nigdy z tymi paniami na mój temat nie rozmawiał. Nigdy.

Absolutnie nigdy.

Zostałam zakatowana przez schizofreników kilka razy pod hasłem „blokowania mi urojeń”. Nie ma czegoś takiego. Zasada jest taka – jeśli wariatowi zacznie się udowadniać, że ma urojenia, jego psychoza wzrasta i wybucha. Jest to jedna z przyczyn, dlaczego psychiatrzy wolą, żeby pacjent sam doszedł do wniosku, że jest chory i żeby sam się diagnozował. To podejście ma bardzo dużo wad, szczególnie w przypadku zdrowego człowieka, bo pacjent nie ma w głowie wiedzy na temat chorób psychicznych, więc nie może się zdiagnozować, za to może ulec sugestii prześladującego go schizofrenika i przyznać się do nieistniejącej choroby.

Jeśli tłumaczy się zdrowemu człowiekowi, który coś źle pamięta, albo wytworzono mu fałszywe wspomnienie, że mija się ze stanem faktycznym, nie będzie się awanturował, tylko machnie ręką. Dlatego przy oskarżaniu mnie, że mam dziecko, którego nie pamiętam, nie przejmowałam się tym, tylko poprosiłam, żeby mi w takim razie przyniesiono akt urodzenia. Ja ze swojej strony mam utrudnione działanie, bo bardzo trudno udowadnia się nieistnienie czegoś. I bardzo możliwe, że nie dostanę zaświadczenia o tym, że nie posiadam dzieci, bo jak mi ktoś powiedział, coś takiego dopiero dostaje sąd po zwróceniu się do odpowiedniego urzędu.

Nie spodziewałam się, że będę tak brutalnie atakowana przez swoje koleżanki pod dyktando wariatów.

A wracając do „blokowania urojeń” – składało się na nie mordowanie mojej psychiki i wywoływanie amnezji pod dyktando schizofreniczki Renaty, która koniecznie chce uchodzić za mnie. Zabrano mi w ten sposób karierę sportową i zniechęcono do pływania. Schizofreniczka była zazdrosna o moje romanse – wmówiono mi, że nie mam powodzenia i że nigdy nie byłam w żadnym związku. Schizofreniczka była zazdrosna o to, że piszę, zaczęto mi wmawiać, że nigdy nic nie napisałam i że nie mam talentu. Tak samo ta zazdrosna wariatka traktowała moje studia i moją pracę. Ale bez względu, co zrobią uczynni głupcy oraz pani Barbara, nie będzie mną.

Mam już dosyć znoszenia ataków różnych uczynnych idiotów, którzy koniecznie chcą mi „pomóc”. Wystarczą schizofrenicy.

W momencie, kiedy ktoś stał się ofiarą obsesji schizofrenika, który uznał, że jego ofiara ma coś, czego on pragnie jedyne, co można zrobić, to drzeć mordę „schizofrenik!” i mieć nadzieję, że chory nie zwerbował do swojego gangu nikogo na tyle głupiego, żeby postanowił za to zaszczuć ofiarę. Niestety pani Barbara postanowiła się sprawą „zaopiekować” i stąd całe morze nieszczęść. Jest bardzo głupia, bardzo maniacko-religijna i uparta. Przy czym chamska i zdemoralizowana. I nic o mnie nie wie, tylko o wszystko pyta schizofreniczkę Renatę. W momencie, kiedy Renata została już unieszkodliwiona, jej tubą została pani Barbara, która zupełnie nie chce przyjąć do wiadomości, że Renata i Rafał to rodzeństwo. Widziała gdzieś Piotra z Rafałem (a znali się z konwentu, gdzie każdy może zaczepić każdego) i już uznała, że pochodzą z jednej warstwy społecznej. Już nikt nigdy jej nie wytłumaczy, że się myli.

Jeżeli odgonienie schizofrenika nie zadziała, bo ma wsparcie ludzi naiwnych, należy zadbać o to, aby schizofrenik nigdy nie zaspokoił swojej schizofrenicznej potrzeby. Bardzo często w przypadku mężczyzny taką potrzebą jest zawarcie związku małżeńskiego, spłodzenie dziecka. Po wypełnieniu tych obowiązków kobieta schizofrenikowi już jest niepotrzebna, bo dostał już od niej wszystko. Morduje wtedy żonę i dziedziczy majątek. Rafał, w chwili kiedy wydawało mu się, że tryumfuje, już mi zapowiedział śmierć, przekonany w swoim chorych mózgu, że tego chcę, bo nikt mnie nie kocha. Schizofrenik naprawdę tak myśli i czuje przymus wciągnięcia w swoje przekonania swojej ofiary. W momencie, kiedy ją przekona, że rzeczywiście świat wygląda jak czarna dziura, może namówić ją też do samobójstwa. Bo sam woli nie zabijać. Ale jak mi zapowiedział, jak sama tego nie zrobię, to sam weźmie siekierę.

Moja przyjaciółka schizofreniczka pamięta z dzieciństwa ojca goniącego matkę z siekierą. To są prawdziwe historie. Schizofrenicy są realnym zagrożeniem, bo chcą po przejęciu wszystkiego, co im może dać ofiara, ją zabić. Bardzo często tym, czego chce schizofrenik jest dziecko, gdy zaczyna samo jeść, matka jest zbędna. Jak żaden inny rodzaj wariata mylą miłość z nienawiścią. Leki pomagają bardzo i schizofrenik przestaje myśleć, że jest Bogiem i powinien mieć wszystko, co sprawia, że inni ludzie błyszczą lub są podziwiani. Nie chce już wszystkiego innym ludziom odbierać.

Rafał przestał chcieć mnie zabić, gdy się okazało, że nie dam mu żadnych pieniędzy, bo nie mam ich na koncie. Wrócił do fazy uwodzenia swojej ofiary. Wpłynęło to też na Ryszarda, bo Rafał jest kimś, kto zarządza tym gangiem. Wszyscy, w tym siostra Rafała, Renata, kierują się jego życzeniami.

Kiedy pokazuje się schizofrenikom, że ich ofiara jest przez wszystkich kochana, wpadają w szał, bo przeczy to ich wewnętrznemu przekonaniu, że ofiara ich obsesji jest nikim, podczas gdy oni sami zajmują o wiele wyższe miejsce w społeczeństwie i to oni powinni przejmować każde pieniądze, o których się dowiadują i być podziwiani. Są przekonani o własnej wyższości i ludziom głupim potrafią to przekonanie narzucić. To jest przypadek pani Barbary oraz pani Szkwał. Pragną doprowadzić do wyrzucenia ofiary z pracy. Pani Barbara nie mogła się pogodzić, dlaczego mnie tu [czyli w mojej pracy] „trzymają”, skoro ja się na niczym nie znam, wedle jej słów miałam sobie powtarzać, że nic nie umiem, że zajmuję miejsce, które powinno być dla Renaty. Dodatkowym argumentem było, że mam być kurwą, a Renata nie. Oczywiście opinia, że na niczym się nie znam pochodziło z dupy, to znaczy z urojeń chorej psychicznie Renaty, która mocna jest tylko w mordzie, a realnie nie posiada nawet matury. Zadziwiające jest, że pani Barbara przynajmniej oficjalnie z wykształcenia jest nauczycielem, ale całkowicie nie potrafi w rozmowie określić kompetencji intelektualnych swojego rozmówcy i bierze Renatę za kogoś wykształconego. A mnie za kogoś, kim trzeba pomiatać i zniszczyć.

Chcę z całym zdecydowaniem zaznaczyć, że twierdzenia pani Barbary, że jest kimś ze mną zaprzyjaźnionym są fałszywe. Jest osobą, której nawet nie toleruję i uważam za skrajne niebezpieczną z powodu jej uwielbienia dla schizofreników i wypełniania ich wszystkich pragnień. Zniszczyła mi życie już w latach dziewięćdziesiątych, później wypełniła rolę, jaką jej wyznaczyła Renata, do końca. Gratulujemy bezmyślnego wypełniania poleceń schizofreniczki z Zary, która nawet tej pracy nie potrafiła utrzymać.

Renata upiera się mnie odwiedzić „pomóc” w „przeprowadzce”. Chce mnie wyrzucić z mojego mieszkania, bo ma urojenie, że do niej należy. Podobnie jak ona zachowuje się pewien chory psychicznie hierarcha lubi zaszczuwać ludzi, a potem fałszować testamenty, aby przejąć mieszkanie. Wiem, że ten człowiek chce pomóc Renacie.

Mam nadzieję, że ci ludzie będą już zawsze mieli utrudniony kontakt ze mną.

Uświadomiłam sobie, o co jeszcze putlał się Ryszard, gdy mnie zaszczuwał w pracy przy pomocy pani Barbary i pewnej koleżanki, która postanowiła im we wszystko uwierzyć, więc rozpoczęła kampanię plotek i oszczerstw wraz z oskarżaniem mnie o chorobę psychiczną, skoro miałam czelność zaprzeczyć wariatom i utrzymywać, że nie mam dziecka.

Niestety Rafał widział mnie w czasie konwentu z moją siostrzenicą i od tego czasu ma bardzo silne urojenia, że to nasze dziecko. Więc nie, powtarzam nie. Nie mamy dziecka, a moja siostrzenica nie nazywa się Michalina. A Ryszard – jak to on – do swojego zestawu urojeń, wedle których jestem jego chrześnicą, dołączył urojenia, że był na urojonym chrzcie urojonej Michaliny, czyli niby tego naszego nieistniejącego dziecka.

Akcja wariatów wraz z naiwniakami polegała na wmawianiu mi, że skoro niby mamy z Rafałem dziecko, to mamy obowiązek się pobrać. Nie rozumiem tej idei, mniejsza o to, że dziecko urojone. Urodzenie Michaliny miało przypadać na okres po mojej maturze, a przed powtórnym egzaminem na studia (bo niestety za pierwszym razem oblałam). Nie uważam tego czasu za całkowicie stracony, bo w Studium dla sekretarek miałam angielski na odpowiednim poziomie oraz takie przedmioty, jak pisanie na maszynie, ekonomię oraz podstawy księgowości. Zwiałam stamtąd w drugim semestrze, bo mnie wariaci tam wytropili. Wcale nie dlatego, że byłam w zaawansowanej ciąży i zaczęłam rodzić.

Ryszard napadł na mnie i zaczął przekonywać, że skoro mamy dziecko (urojone), to mam obowiązek ojca dziecka utrzymywać. Jest to totalny bełkot, bo po pierwsze nie mamy dziecka, a po drugie jeśli już, to facet płaci babie alimenty. A wiem, że grosza nie zobaczyłam. Poza tym, to Rafał ma jakieś urojone bogactwa. Ach, tylko że nie ma. I gdy się orientuje, że jednak jest biedakiem, to żąda kasy ode mnie. Naprawdę nic mu nie ukradłam, żebym musiała oddawać.

Naprawdę nie będę tego wariata utrzymywać.

Już raz próbowałam dostać z Urzędu Stanu Cywilnego papier, że nie mam żadnych dzieci, co powinno dać się udowodnić, bo po prostu nie znajdą w rejestrze żadnego aktu urodzenia, na którym figuruję jako matka jakiegokolwiek dziecka. Niestety mój najbliższy USC poinformował mnie, że nie wystawiają takich zaświadczeń.

Miałam kartkę z danymi głównego warszawskiego Urzędu i chciałam napisać email do Sekretariatu, ale niestety kartka z danymi została mi w pracy zabrana, a ja sama zaszczuta do wystąpienia amnezji, tak mnie zaczęli ci schizofrenicy „leczyć”. Moja koleżanka było tak ambitna, że poszczuła na mnie chyba wszystkich w pracy i zrobiła ze mnie osobę na tyle chorą psychicznie, że nie wiem, ile mam dzieci (no więc mam okrągłe zero). Tak samo uznała, że za mnie zadecyduje, z kim mogę się związać.

Amnezja ustępuje, więc nadrabiam rzeczy, których wcześniej nie mogłam zrobić. Znowu odwiedziłam najbliższy USC i dostałam namiary, gdzie mieści się centralny urząd. Wysłałam już email przedstawiający tę sytuację z prośbą o umówienie mnie do Dyrektora, bo potrzebuję dla Sądu Cywilnego zaświadczenie o tym, że nie ma w rejestrze aktu urodzenia moich dzieci (jak tylko dostanę ten dokument, to wywieszę na moim blogu). Moim koleżankom nie chcę już nic pokazywać.

Bo naprawdę wiem, że nie mam dzieci. Moi krewni też wiedzą, że nie mam dzieci. Tak samo wszyscy wiemy, że nigdy nie byłam z Rafałem i nigdy z Rafałem nie będę.

Odmaszerować wszyscy i zajmijcie się pracą. W pracy się pracuje, a nie wpierdala w osobiste sprawy koleżanek. Szczególnie jak się nie wie, o co chodzi i wbrew wyraźnym prośbom biega po instrukcje do wariatów.

Jestem chyba jedyną osobą, która – będąc zaszczuwana przez gang schizofreników – nie dostała pomocy Prokuratury. Powód jest prosty ambicja i głupota pan Barbary. Pani Barbara jak każdy imbecyl, w momencie gdy uwierzy w coś, nie jest w stanie zmienić swojego punktu widzenia i przyjąć innych informacji w celu weryfikacji swojego poglądu. Jest jak to kura, którą się raz uwarunkowało i która nie jest w stanie nauczyć się, że od tej pory ziarno będzie dostawać za dziobanie innej karty do gry.

A co zrobiła pani Barbara? W momencie kiedy cała sprawa została przeze mnie i moich przyjaciół skierowana do Prokuratury użyła wszystkich swoich kontaktów, aby trafić do najważniejszych polityków w Polsce. Nie tylko byłam przez tych Najważniejszych Polityków zaszczuwana i musiałam wysłuchiwać, jak przekonują mnie, że wariat Ryszard jest moją rodziną, a wariat Rafał mężem. Byłam również przez nich obrażana, bo przypisywali mi przeszłość w prostytucji i mnie molestowali.

Zablokowali cała sprawę w Prokuraturze na prośbę pani Barbary. Jest to całkowicie pozbawione sensu, bo pani Barbara nie powinna się tak bardzo bać sytuacji, której niezawisła Prokuratura i niezawisły Sąd zapoznają się ze sprawą. W jej głowie, z tego co się zorientowałam, jestem osobą chorą psychicznie, która nie chce przyjąć do wiadomości, że jej rodzina to Ryszard i Rafał, a szwagierka to Renata, którą miałam niby bardzo skrzywdzić. Akurat Sąd mógłby mnie skierować przymusowo na leczenie, jeżeli to, w co ona wierzy jest prawdą. Ale jak widać pani Barbara nie chce, żeby się wydało, że wszystkich okłamała. Oczywiście to jest moja wersja, wariaci i pani Barbara oficjalnie nie chcą badania sprawy przez Prokuraturę, bo chcą oszczędzić mi „wstrząsów”.

Brak działania Prokuratury i milczenie Policji (jej działanie też zostało zablokowane przez polityków) zostało wzięta przez moje koleżanki za dowód, że to co powiedziała wszystkim pani Barbara, to prawda, więc wzięły stronę wariatów. Musiałam przejść pranie mózgu w sytuacji, kiedy uniemożliwiono mi zwolnienie się z pracy i ucieczką przed nimi. Próbowałam, ale zostałam zaszczuta. Nie miałam możliwości ucieczki i musiałam znosić „leczenie”, jakie zaserwowali mi schizofrenicy razem z niezorientowanymi ludźmi. Niektórych udało się przekonać jaka jest prawda, inni nadal trzymają się wersji, którą kolportuje wszędzie pani Barbara, która uważa, że ma w tej sytuacji prawo kłamać i przedstawiać się jako dawna przyjaciółka mojej mamy. Ostrzegam, jest to całkowicie nieprawdziwe stwierdzenie. Nawet jeśli chodzi jej o moją matką chrzestną, to jest to kłamstwo, bo chrzczona byłam w Warszawie.

Dostałam propozycje pracy w polityce, jeśli tylko fałszywie oskarżę Adama o gwałt. Nie dam się w ten sposób przekupić, nie mówiąc o tym, że akurat ta strona sceny politycznej jest przeze mnie znienawidzona od lat. Mam własne poglądy obyczajowe i polityczne, które nie pokrywają się z programem Bezprawia i Niesprawiedliwości. Poza tym nie mam zwyczaju kłamać. Więc pass.

Nie dostałam odpowiedniej pomocy psychologa. Ludzie z Wydziały Psychologii wyciągnęliby mnie z traumy i ponownej amnezji w ciągu roku, niestety spotkało mnie takie bestwialstwo i zastraszenie przez schizofreników, ze wszystkimi możliwymi warunkowaniami i wmawianiem nieprawdy, że jedyne co zostało, bo powolne i mozolne wychodzenie z traumy. Wszystkim moim prawdziwym przyjaciołom został zablokowany kontakt ze mną w pracy. Na całe szczęście ochrona budynku współpracuje z Policją, więc ta doskonała wie, co tutaj się działo.

Wszystko rozegrało się dokładnie tak samo jak w latach dziewięćdziesiątych na Uniwersytecie Warszawskim, chociaż wtedy Straż Akademicka mnie chroniła i skończyło się „tylko” na amnezji bez wbijania w głowę fałszywych wspomnień. Ale podobnie jak wtedy wszystko zależało od głupoty jednej pani, która okazała się być za ambitna i za aktywna w robieniu wszystkiego „żeby mnie przekonać, że to prawda, że jestem jego żoną, a ona była żoną Piotra”. Chcę zobaczyć, co pani Barbara będzie dalej robić.

Ale wbrew jej działaniom, nie zacznę kłamać, że Rafał jest moim mężem, chociaż owszem – i to wzięła za połowiczne zwycięstwo, które ją natchnęło do dalszych działań – z powodu amnezji i prania mózgu zaczęłam znowu mówić, że nigdy nie spotkałam Piotra.

Co może dalej się stać z tą panią, gdy udowodni się jej, jak bardzo się myliła? Jeśli jest tak zdemoralizowana, jak myślę, to ucieknie i się schowa, ciesząc się tym, że jej bezpośrednie otoczenie nie poznało prawdy. W przypadku innych oszukanych przez nią i wariatów osób przewiduję, że gdy dotrze do nich, że wzięły aktywny udział w niszczeniu niewinnych ludzi, rozsypią się psychicznie tak bardzo, że trafią do psychiatryka.

Deprogramming zadziałał. Umówiłam się z moimi przyjaciółmi na pewien scenariusz, chcemy zobaczyć, co będzie się działo w czasie Polconu i po nim.

A co do polskiej polityki – też mam ochotę obrazić polskie godło, skoro żmijowaci politycy go nie szanują.

Mózg schizofrenika nie przyjmuje żadnych krytycznych uwag, tylko od razu przypisuje zarzuty osobie, która go krytykuje. Nie można się ze schizofrenikiem dogadać. Jeśli schizofrenik robi coś złego, popełnia przestępstwo, od razu przypisuje ten uczynek komuś innemu.

Stąd też oskarżenia mnie o prostytucję pochodzące od prostytuujących się schizofreników lub oskarżenie o gwałt moich przyjaciół zamiast prawdziwych sprawców.

W przypadku gdy w okolicy schizofrenika znajduje się ktoś, kto błyszczy, jakiś artysta lub uzdolnione dziecko, to schizofrenik zaczyna sobie przypisywać wszystko, co sprawia, że ta osoba jest wyjątkowa. Staje się nią, a oryginał zaczyna przeszkadzać, bo przypomina, że schizofrenik jednak jest kimś innym. Staje się wrogiem, któremu schizofrenik przypisuje swoje cechy, których się wstydzi. Bo na przykład „on nie chce być biedny”. Nie należy schizofrenikowi pomagać w takich zagrywkach.

Schizofrenik tak mocno przeżywa swoje urojenia, że wypowiada na głos urojone słowa swojej ofiary. Naprawdę przede mną Renata przyznawała się do bycia najlepszą call-girl w Warszawie, aby po minucie kłócić się, że ja jej to powiedziałam. Zapytana zaś wprost przyznaje się do zarabiania na prostytucji, jeśli jest okazja. Wedle jej słów jej to nie hańbi, bo to z księdzem.

Renata i Rafał są bardzo chorzy. W takim stopniu, że już w dzieciństwie powinni być leczeni. Niestety mój ojciec ufał, że przestępca nie powraca na miejsce przestępstwa, więc gwałciciele nie powinni mnie więcej nękać. W ogóle nie potrafił sobie wyobrazić, co potrafią zrobić wariaci. Powinnam był zmienić szkołę. To Policja popełniła błąd i uznała, że nie będzie tropić schizofreników. Taką sprawę od razu powinien dostawać do przejrzenia psycholog-kryminolog.

Miałam dużo wtedy do zeznawania. Ale miałam pecha, że dzieci nie traktuje się poważnie, a w kontaktach z Policją pośredniczył mój ojciec, który nie był poważnie traktowany. Moje prośby o to, żeby ktoś z Policji ze mną rozmawiał wylatywały za okno. O mało co nie trafiłam wtedy do psychiatryka, bo wariaci jak to wariaci mnie przypisywali swoją chorobę. Musiałam studiować psychologię, żeby ludziom wyjaśnić, co potrafi zrobić schizofrenik.

Mój ojciec niestety uwierzył, że nastoletni schizofreniczny kochanek Nycza (lubiący udawać psychoterapeutę) jest rzeczywiście moim znajomym i wpuszczał go do naszego domu. Musiałam z tym potworem wytrzymywać sesje sam na sam, podczas których mnie zastraszał, terroryzował oraz prał mózg. To człowiek, który cieszy się na wieść, że udało mu się kogoś zmanipulować tak, że zginął okrutną, samotną śmiercią, przerażony tym, że nie da rady się uratować i cofnąć decyzji podsuniętej mu przez tego psychopatę i dewianta. Schizofrenicy mordują ludzi, jeśli im na to pozwolić. Starają się to zrobić w tak okrutny sposób, jak tylko mogą. Kochanek Nycza specjalizuje się w udawaniu psychoterapeuty, cieszy się, że ludzie zabijają się, żeby uciec przed nim, bo zastraszył ich tak i zaszantażował, że krańcowej panice słyszę w głowie tylko jego głos, podporządkowują się i wybierają śmierć, bo życie w takim stanie i w takim świecie jaki wokół nich powstał jest niemożliwe. Terror bardzo szybko niszczy mózg i człowiek poddawany tresurze wbrew woli może zrobić coś, czego domaga się od niego prześladowca. Alkohol jeszcze dodatkowo znosi kontrolę świadomego umysłu i człowiek wtedy jeszcze łatwiej ulega psychicznemu naciskowi schizofrenika.

Oczywiście w swojej głowie psychol uważa, że naprawia świat, wymierza sprawiedliwość i stroi się w piórka obrońcy niewinności. I uważa, że się broni.

Zdrowy człowiek nie potrafi posunąć się do takich rzeczy, jakie są codziennością schizofrenicznego mordercy, który pokochał zabijanie i przeżywa ekstazę, że udało się kogoś wyprawić w możliwe okrutny sposób na tamten świat (bo chce, żeby jego ofiara cierpiała, żeby człowiek, cytując „wył z rozpaczy, że rzeczywiście go nienawidzę” – chociaż w rzeczywistości człowiek poddany takiemu terrorowi wyje z przerażenia, że spotkał takiego potwora). Nikt nie potrafi tak zastraszyć, czy opleść siecią kłamstw i szantażu, jak schizofrenik. To najbardziej niebezpieczny rodzaj wariata i nie powinien być traktowany tak łagodnie, jak nasze prawo ich traktuje. I na pewno nie należy zostawiać z nimi dzieci. Dorosłych też nie. Samobójstwa moich przyjaciół nie były przypadkiem i nie wynikały z wrodzonej choroby. Były efektem długiej pracy nad nimi schizofrenicznego gangu. Bardzo proszę nie polecajcie kochanka Nycza jako psychologa, bo nim nie jest.

Jeżeli są wśród nas niedouczeni lekarze, którzy uważają, że nie można zmusić człowieka do samobójstwa, to bardzo proszę, aby zapoznali się z tematem od strony psychologii, syndromu sztokholmskiego i tego, co z ludźmi robi terror oraz w jaki sposób z przeciętnego człowieka można zrobić samobójczego zamachowca, tylko piorąc mu mózg i zastraszają. Wierzcie mi, łatwo kogoś zabić zabierając mu wszystko i owijając pajęczyną kłamstw, pozbawiając bliskich, skłócając z nimi (albo próbując tylko człowiekowi wmówić, że nie może na nich liczyć), odbierając możliwość edukacji czy pracy.

Moi prześladowcy cały czas się dziwią, lub zaprzeczają, że skończyłam Anglistykę lub utrzymałam się w pracy. Faktycznie cały ich wysiłek skupiał się na tym, żeby mnie wyrzucić z Uczelni jako studentkę, lub zniechęcić do studiowania. Analogicznie jako pracownik jestem atakowana i wmawia mi się, że nie potrafię pracować. Zgodnie z pragnieniem Ryszarda „mam się zwolnić i zabić, bo nic nie mam.” Ofiara takiego prześladowania dostaje wprost w głowę całym bagażem negatywnych uczuć, czystej, wręcz skondensowanej nienawiści schizofrenika, który innym osobom wmawia, że się „troszczy” o swoją ofiarę i ją „kocha”. Negatywne emocje biorą się z zawiści i chęci przejęcia rzeczy, które posiada ofiara. Gdy schizofrenik dostaje to, co chce, z reguły zabija swoją ofiarę. Schizofrenik pozbawia wszystkiego swoją ofiarę, chociaż w swojej chorej głowie uważa, że „odbiera swoje”. Nie zliczę rzeczy, które mi Renata ukradła, ostatnio nawet zaczęła rościć sobie prawo do mojego mieszkania. Oczywiście ma ludzi, którzy ją w tym wspierają, bo jej uwierzyli, że za moje mieszkanie zapłacił jakiś schizofrenik, a nie moi rodzice. Tak samo jak jej wierzą, że „ukradłam” jej teksty. Chociaż nie potrafiła wymienić żadnego motywu z jakiegokolwiek mojego opowiadania.

Jeszcze żyję, ale i tak ci schizofrenicy już mi za dużo z życia zabrali. Mam nadzieję im dokopać i sprawić, że zostanie uchwalone nowe prawo dotyczące schizofreników (bo inni chorzy nie są aż tak groźni) – tak żeby ich ofiary także mogły wnosić sprawy do Sądu Opiekuńczego, który może kogoś ubezwłasnowolnić i umieścić w szpitalu psychiatrycznym, a nie tylko rodziny schizofreników, które albo tak samo są chore, albo wciągnięte w ich urojenia, więc nie widzą problemu i zajmują się zabijaniem niewinnych ludzi na równi ze schizofrenikami.