„Gdyby w trakcie modlitwy nastąpiły manifestacje demoniczne, prosimy się nie bać, stewardzi odprowadzą taką osobę do egzorcysty” – chciałabym, żeby to była to fikcja, cytowany fragment brzmi jak interesująca powieść fantasy, ale nie – to smutna i przerażająca rzeczywistość. To zdanie pochodzi z artykułu Newsweeka o cudotwórcy Bashoborze.

Pochodzący z Ugandy kaznodzieja John Bashobora jest – z mojego punktu widzenia – schizofrenikiem, który nieźle żyje ze swoich urojeń, że wskrzesza ludzi. Jako wykształcony profiler nie wierzę w cuda, tym bardziej że z powodu prześladowania przez schizofreników uznanych przez Kościół za świętych zdobyłam praktyczną wiedzę o tym, jak ci ludzie myślą (a raczej nie myślą) i co robią innym (na pewno nie pomagają).

Z stuprocentową pewnością mogę orzec, że nic co mówi o mnie Renata, Rafał i otaczająca ich sekta nie jest prawdą. Nikt nigdy nie zweryfikował nawet najmniej ważnego stwierdzenia, jakie wypowiedzieli o innych ludziach, ale i tak otaczająca ich sekta, egzorcysta oraz Kościół nigdy nie zwątpili w ich „świętość” czy dobre intencje.

Z cała odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że Bashobora to taki sam chory psychicznie oszust, co moi schizofreniczni znajomi z podstawówki. Różni ich tylko skala, Renata nie przypisuje sobie wskrzeszania umarłych jak ten świrus z Ugandy, ale gdyby chciała, także zapełniłaby stadiony i zrobiła sobie tournee po świecie, udzielając błogosławieństw i ciesząc się pozycją kogoś o sławie dorównującej gwiazdom metalu. Oczywiście ta sława ogranicza się do aktywnych uczestników życia Kościoła Rzymsko-Katolickiego, ale jak było widać wystarczyło ich do zapełnienia stadionu.

Nękają mnie całe życie osoby o mentalności ludzi z tego stadionu, wypełniając, a czasem wręcz odgadując, życzenia „świętej”, czyli całkowicie pierdolniętej Renaty, która nigdy nie była moją. przyjaciółką i której każde słowo o mnie jest nieprawdziwe. Jej brat też mieszka w świecie urojeń.

Oboje leczyliby się, gdyby nie Kościół, który koniecznie chce, żeby dalej chorowali, bo rządzi nim ciemnota i zabobon, który woli własne awanse i ignorancję nad naukę oraz prawdę. Kilka już razy prawie udało się ich namówić na leczenie, był to zbiorowy wysiłek osób z przygotowanie psychologicznych i psychiatrycznym, ale zawsze pojawiał się z rozwianym włosem, ktoś z Kościoła, kto wolał swój interes nad ich szczęśliwe życie.

Powiedzmy sobie szczerze, schizofrenik, który się nie leczy, jest nieszczęśliwy. Wcale nie jest przyjemnie utonąć we własnych urojeniach i bać się ludzi, którzy chcą mu pomóc. Lęk ten jeszcze jest pogłębiany przez to, że pod spodem tych urojeń przebija prawda, która musi być przez schizofreniczne urojenia zaatakowana, aby się utrzymały. Stąd też paranoiczne oskarżenia wysuwane w moim kierunku, oskarżanie, ze chcę coś jej – Renacie – zrobić. Schizofrenik nigdy niczego nie weryfikuje, sabotuje też wszystkie próby weryfikacji.

Renata okradła mnie z wielu rzeczy, także przypisując sobie fałszywie moje dokonania. Nękała Piotra, który nigdy nie był z nią związany. To że żyję, szkodzi jej tylko w jeden sposób – mogę odsłonić ją jako chorą psychicznie oszustkę. Gdyby brała leki nie byłoby problemu, byłaby kimś lubianym i wszyscy żyliby w zgodzie. To samo dotyczy jej brata.