Wśród różnych symptomów psychofizycznych, które można wywołać u ofiary syndromu sztokholmskiego są wymioty. Spotkało mnie to, gdy byłam studentką. Wymioty wystąpiły po przyjęciu, na których jedna z „narzeczonych” Rafała zaatakowała seksualnie mojego faceta, co miałoby niby nakłonić mnie nie do powrotu do „męża”, ale do dania mu rozwodu, bo idiotka po agresywnym pomizianiu mojego mężczyzny (który się nie zorientował, kto mu okrakiem usiadł na kolanach) oświadczyła, że ona i Rafał się bardzo kochają i mam sobie przypomnieć, że mam męża i mu dać wolność. Pipa została wyśmiana, bo zupełnie nie wierzyłam w jej miłość, skoro tak agresywnie i wręcz pornograficznie potraktowała mojego narzeczonego. Bo raczej wyglądało, jakby go próbowała mi odbić.⁽¹⁾ Do tego Michał jak najbardziej potwierdził, że był moim pierwszym mężczyzną. W naszym przypadku bólu i krwi przy zerwaniu hymenu nie dało się nie zauważyć. (Dla ciekawskich – wycofał się i musieliśmy spróbować po jakiejś chwili.)

Dzień później zaczęły się wymioty z przypominaniem sobie słów, które mi wbito podczas sesji terroru do głowy. Łatwo kogoś uwarunkować na konkretnie myśli, lub wspominanie, co ktoś powiedział. Z reguły takiemu wspomnieniu towarzyszy stres. Miałam uświadomić sobie, że wyrzucam z siebie szatana. Doświadczyłam podobnych temu sugestii, w które miałam uwierzyć i się „nawrócić”, a także dać się „wyleczyć z alkoholizmu”. Nie pamiętałam wtedy, kiedy dokładnie zostałam zaatakowana, ale podobne metody były wśród moich notatek z psychologii, więc się sama zdiagnozowałam. Wiedziałam, że stres zaburza pamięć. Wylądowałam wtedy czym prędzej u mojego wykładowcy, który był też psychoterapeutą. On pamiętał, że mówiłam mu wcześniej o atakach terrorystów. Wtedy udało się mnie wyprowadzić z syndromu.

Ale zostałam zaatakowana ponownie. I te ataki, jak podejrzewam, nigdy nie ustąpią, bo są inspirowane przez schizofreników. A schizofrenicy nigdy nie przestają nękać osoby, która się stała się ich obsesją. Albo uda jej się uciec (najlepiej do innego kraju), albo schizofrenik trafia do szpitala, albo kończy się to samobójstwem ofiary zaszczucia. Możliwa jest też wersja zabicia schizofrenika, ale nie radzę, odpowiada się jak za człowieka.

No więc, nie – nie wyrzuciłam z siebie szatana. Trzyma się całkiem mocno, a „święta” Renata czy Barbara nigdy mnie nie „nawróciły”.

⛧⛧⛧

⁽¹⁾ Podejrzewam, że te panie są instruowane przez równie schizofreniczną siostrę Rafała, Renatę, która uwielbia mi okazywać, że wszyscy mężczyźni są jej i nie potrafią jej się oprzeć. I pomimo tego, że podrywki Rafała wierzą, że działają w celu zapewnienia sobie ślubu z Rafałem, to w rzeczywistości realizują plan wariatów, który ma mnie zmusić do ślubu kościelnego z nim i dlatego, podobnie jak Renata, odbijają moich facetów, chociaż o coś innego im podobno chodzi. Renata i Rafał wraz z cała sektą cały czas mają uwspólnione urojenia na temat naszego wcześniejszego ślubu cywilnego i próbują zaprowadzić „porządek” w naszej urojonej relacji. Nie do końca rozumiem postępowanie Rafała, który wikła się w romanse z różnymi paniami, ale jak rozumiem, są mu w jakiś sposób potrzebne, bo realizuje swoje chore schematy, lubi kontrolować i wykorzystywać do intryg oraz szpiegowania.