Schizofrenik jest najgorszym rodzajem wariata. Doskonale się potrafi maskować i trudno się zorientować, z kim ma się do czynienia. Trzeba znać konkretne urojenia schizofrenika, żeby go na nich przyłapać. Dlatego też najlepiej potrafią schizofrenika diagnozować jego ofiary, które wiedzą, gdzie i jak się rozmija z rzeczywistością. Z tym, że trzeba pamiętać, że schizofrenik też lubi podawać się za ofiarę. Praktycznie nie można diagnozować bez zajrzenia do dokumentów i pomocy Policji. Wszystkie sprawy związane z zaszczuwaniem ofiar schizofrenicznych pomówień powinny lądować w końcu na Policji i być weryfikowane przez biegłych sądowych. Policja najlepiej wie, kto jest niebezpiecznym i bardzo chorym schizofrenikiem. Niestety nic nie może dalej z tym zrobić, bo w Polsce i na świecie jest pełna dobrowolność leczenia schizofrenicznego. Można tylko osłaniać ofiary schizofreników.

Nieleczący się schizofrenik kieruje się zazdrością i szybko przypisuje sobie atrybuty ofiary, którą sobie upatrzył i którą najpierw wypytuje o wszystko, co zaczyna sobie przypisywać, a potem zaczyna ją zaszczuwać. Jedna z prześladujących mnie schizofreniczek z podstawówki nadal wierzy, że Norwegią rządzi Olaf i nie potrafi się przestawić na Haralda V, bo tak ode mnie usłyszała w latach siedemdziesiątych.

Nieleczący się schizofrenik przeżywa urojenia tak intensywnie i emocjonalnie, że odczuwa potrzebę udowodnienia, że ma rację i nie jest chory. O chorobę psychiczną oskarża za to wszystkie osoby, które albo nie potwierdzają jego urojeń, albo są obiektami jego zawiści i obsesji. Tak bardzo chce takie osoby leczyć, że zaczyna roić sobie, że jest psychologiem, lub psychiatrą. W moim przypadku schizofreniczki z mojej podstawówki zaczęły też zazdrościć moich dodatkowych studiów – czyli psychologii. Śmiech mnie ogarnia, gdy słyszę, że pewna schizofreniczka u wielu osób uchodzi za psychologa z tytułem profesora.

Tacy schizofrenicy uwielbiają ludzi zaszlachtować psychicznie i doprowadzić do samobójstwa. Przeżywają wtedy wręcz orgazm, bo uważają, że dowidzi to ich wyższości i że ofiara zabijając się, przyznała im rację. Dla psychoterapeuty i psychiatry równoznaczne jest to z morderstwem, nie mają wątpliwości, że taka ofiara prania mózgu i syndromu sztokholmskiego została z zimną krwią zabita. Nie jest ważne, że był to człowiek już mający problemy z alkoholem. To tylko ułatwiło zabicie go. Typowym zachowaniem samobójcy jest zamknięcie się w motelu i zachlanie na śmierć, lub połknięcie tabletek, szczególnie jeśli wcześniej to zapowiadał i dostał czy zdobył środki przeciwwymiotne.

Prowadziłam podobną rozmowę na temat planowanego samobójstwa z pewnym Amerykaninem i nie udało mi się go odwieść od targnięcia się na swoje życie. Przeżywałam wtedy traumę też sama i źle zniosłam to, że nie udało mi się go uratować. Niestety został tak dokładnie urobiony przez enablerów (pomocników) schizofreników, że był przekonany, że jeśli coś do niego czuję, to skontaktuję się z nim przez schizofreniczkę Dorotę, która mnie kojarzyła z Anglistyki. Ja ją o wiele mniej kojarzyłam, pamiętam tylko że to jest ta chora psychicznie baba, która przypisywała sobie urojony romans z Piotrem i mnie z tego powodu zaczęła tępić. Nigdy nie była moją przyjaciółką, podobnie jak nikt z tego gangu schizofreników, który ma korzenie w mojej podstawówce. Z powodu zaszczuwania przez tych chorych psychicznie ludzi sama zaczęłam mieć coraz problemy z utratą pamięci. Dlatego nie mogłam tego człowieka uratować, a nie dlatego, że jestem „żoną” jakiegoś schizofrenika Romana. (Zaświadczenie o moim stanie cywilnym na blogu.) Schizofrenicy próbowali mnie później namówić, żebym sama również się zabiła, i dołączyła do samobójcy, „bo na mnie czeka i jest sam”.

Ktoś kto przypadkiem wypije za dużo po prostu umiera w domu, bo się dławi wymiocinami. Nie melduje się w motelu, gdzie jest pewność, że go szybko znajdą i nie sprawi nikomu problemów rozkładającym się ciałem.

Ostrzegałam przed tymi ludźmi tak wiele razy. Opisywałam ze szczegółami, co mi zrobili. Więc nie chcę widzieć osób, które nigdy nie reagowały na prośby o to, aby się opamiętały i niczego nie raczyły ich stwierdzeń weryfikować.

Zniszczono mi w życiu zbyt wiele, żebym to tak łatwo puściła w niepamięć.

Dla seksuologa jedno jest oczywiste. Jeśli nie ma seksu w związku, ten związek nie istnieje i mieszkają ze sobą lub tylko się spotykają przyjaciele, a nie ludzie których łączy miłość. Pochodzę z rodziny, w której zdarzały się szaleńcze miłości, łączące ludzi z różnych środowisk, którzy wydawałoby się nie powinni ze sobą być i podobnie jak mi przodkowie stawiałam zawsze miłość ponad wszystko.

Z powodu miłości odrzuciłam układ bez seksu, który za to bardzo byłby intratny dla mnie finansowo. Wygrałam wtedy los na loterii i uratowało mi to życie. Niestety schizofreniczny gang, który poznałam już w czasie mojej podstawówki, kontrolował też rodzinę Piotra i jego znajomych. Jak zwykle się podawali za przyjaciół moich rodziców, moich przyjaciół, czy wielkich psychoterapeutów.

W czasie mojego związku z Michałem nie tylko byłam w stanie przenosić góry pod względem akademickim, ciągnąc jednocześnie kilka kierunków studiów i trenując, wygrałam coś jeszcze. Z punktu widzenia seksuologii należy stracić dziewictwo w odpowiednim momencie. Nie powinno to być za wcześnie, bo mózg i człowiek musi dojrzeć, ale nie może to tez być zbyt późno, mózg powinien jeszcze wtedy się rozwijać, czyli powinno to stać się przed trzydziestką. Chodzi o nauczenie się odbierania przyjemności z seksu w odpowiednim wieku i powstanie odpowiednych ścieżek w mózgu. Późniejsza inicjacja seksualna może wiązać się już z zaburzeniami w tej sferze życia i koniecznością skorzystania z psychoterapii.

Z powodu głupoty kilku osób, które nie raczyły przyjąć do wiadomości, że mają do czynienia ze schizofrenikami, znalazłam się w pułapce równie niebezpiecznej, jak Patricia Hearst, która została porwana przez terrorystów, poddana praniu mózgu. Wywołano u niej syndrom sztokholmski, którego elementem było przerobienie jej na „Tanię”, kochankę przywódcy, której z pomocową gwałtów i terroru (czyli grożenia śmiercią) wbito do głowy fałszywe wspomnienia oraz zablokowano prawdziwe.

Z powodu głupoty kilku osób, które poręczyły za wariatów, mój szef był przekonany, że schizofrenicy mi pomagają i nikt nie reagował na moje prośby, żeby ich usuwać z miejsca pracy. Byłam poddawana terrorowi, który miał mnie przekonać, że mój gwałciciel jest moim mężem. W życiu nic nie miałam wspólnego z Romanem, czy innymi członkami tej cholernej rodziny. Anna nie jest psychoterapeutką.

Zniszczono mi wszystko. Próbowałam się kilka razy ratować (Patricii Hearst w problemach z syndromem sztokholmskim pomogło ponowne zakochanie się w kimś innym, nie wróciła do faceta, z którym była przed porwaniem), ale zakochany we mnie metal zachowywał się jak pies ogrodnika, sam nie wziął, ale torpedował mi pączkujące związki z innymi facetami.

Niestety wszyscy zachowywali się marionetki, którymi poruszał gang schizofreników, których ulubionymi akcjami było namawianie facetów, żeby mnie owijali dookoła palca, a potem brutalnie „rzucali” i przeklinali, nakazując mi „przypomnienie” sobie, że jestem „żoną” schizofrenika Romana. Albo uwodzenie mnie i znikanie, co miało niby zapewnić głębokie przywiązanie – i to w sytuacji, kiedy wiadomo było, że mam związane z traumą i stresem problemy z pamięcią.

Co mogę powiedzieć więcej? Chyba tylko jedno – spierdalaj, chuju. Dostałam pomoc od zupełnie innych ludzi, którzy w tej sytuacji mogli mnie tylko podtrzymywać na duchu i prosić o to, żebym przetrwała kolejne ataki schizofreników na mnie i ich „terapie”. Dostałam wsparcie psychologiczne i zapewnienie, że dostanę pomoc i jeszcze uda mi się dużo odzyskać z życia. Tylko dlatego nie popełniłam samobójstwa, o co chodziło schizofrenikom, którzy mnie „leczyli” dokładnie tak samo jak moich przyjaciół w latach dziewięćdziesiątych, których zaszczuli w końcu z wynikiem śmiertelnym.

Nie miałam się jak bronić w sytuacji, kiedy najmniejszy wstrząs czy pojawienie się schizofreników wywoływał kolejne fale amnezji. Na całe szczęście byłam namawiana na pisanie listów i bronienie się, dzięki czemu Policja ponownie, jak w latach dziewięćdziesiątych, wygnała schizofreników z Uczelni i nakazała Straży, aby mnie słuchała i usuwała osoby, których nie chcę widzieć.

Pewien metal musi się pogodzić z tym, że go nie kocham. Swoim postępowaniem od połowy lat dziewięćdziesiątych (wcześniej zresztą też) zniszczył mi wszystko, co mogłam do niego czuć. Rozjebał mi całe życie, współpracując z gangiem schizofreników. Są to rzeczy, które już zawsze będą psuły relacje pomiędzy nami.

Wiele osób o metalu z poprzedniego wpisu myśli inaczej niż ja. Podobno są osoby i to całkiem jest ich sporo, z którymi sypiał. Z jakiegoś powodu jednak zawsze doprowadzał mnie do stanu, kiedy zaczynałam zaciągać go do łóżka, ale mi uciekał, a ja leczyłam serce. Jak już napisałam wiele związków przeszło mi koło nosa, nie tylko z powodu mojego złego stanu psychicznego, ale też dlatego że po odrzuceniu nie byłam się w stanie pozbierać. Wykorzystywał mnie tylko, żeby sobie ze mną porobić zdjęcia.

Więc jeśli nie jest gejem i sypiał ze wszystkimi, ale nie ze mną, to znaczy, że są jakieś przyczyny. Podejrzewam, że mógł przejść na przykład przedwczesną inicjację seksualną – gdzieś tak w wieku ośmiu-dziesięciu lat – i nie jest w stanie zbudować relacji opartej na miłości i przywiązaniu. W takim układzie to, że ze mną trzeba było „chodzić” było zbyt trudne dla tego gościa, najwidoczniej wolał panie, które ładują mu się do łóżka już na pierwszej randce.

Tutaj muszę zaznaczyć, że z moim byłym zanim wylądowałam na schodkach nad Wisłą rozmawiałam wiele razy w czasie koncertów.

Ten metal mi zniszczył życie, blokując mnie emocjonalnie, a potem okłamując różnych moich wielbicieli, że jestem zajęta, jest osobą której nie chcę oglądać już nigdy. Imbecyl schizofrenik, który twierdzi, że jest moim mężem, mówi o kresie, kiedy miałam dziewiętnaście lat. Widziano mnie często na koncertach. Na pewno nie byłam w ciąży. I przerabialiśmy już to w roku 1990, kiedy Michałowi przynosiłam zaświadczenie o stanie cywilnym, żeby pozbyć się oskarżeń o to, że mam męża.

Kobiety mają swoje granice, czas przydatności do spożycia. Mój czas minął z ostatnią miesiączka i wycięta macicą. Metal, o którym mówię, uniemożliwił mi wyjazd do Szwecji, żebym ratowała swoje życie i zdrowie reprodukcyjne. Mogłam uratować macicę, a gdybym ją miała, zaawansowana ginekologia mogłaby mi przywrócić płodność nawet gdybym miała sześćdziesiąt lat.

Trzeba było ze mną rozmawiać, a nie z Nyczem. To że prześladują mnie schizofrenicy było czymś, co chyba wszyscy widzieli i wiedzieli. Łącznie z tym, że mam wariata, który mówi, że jest moim mężem, czy wariatów, że działają jako moi „rodzice”. Nie mówiąc o fałszywych „przyjaciółkach”.

Wolę być sama, niż znowu wpaść w łapy tego idioty, inaczej znowu coś przegapię, bo odwróci moją uwagę, a on i tak potem rozwieje się w powietrzu. Albo ja go rzucę, bo nie chciał iść ze mną do łóżka. Przeżyłam upokorzenie, gdy chciałam go namówić, żeby mnie zabrał mnie do pokoju hotelowego po tańcach, a on po prostu z zadowoleniem, że mnie doprowadził do takiego stanu, odwrócił się i odprowadził mnie do domu.

Nie wiem, kurwa, to podobno jest ktoś, kto mnie kocha i mówi, że chce się przyjaźnić. W życiu mu nie uwierzę, ani nie będę chciała spędzić z nim nawet minuty. Niech pamięta zjeb, że furia odtrąconej kobiety, z którą nie chciał sypiać, jest czasem gorsza od furii kobiety, którą rzucił po pełnoprawnym związku.

Złamał mi zjeb serce. Nie chcę nawet na niego patrzeć. Nigdy nie będę już go chcieć. Będę pamiętać wszystko, co przez niego straciłam. A także jego udział w napadach na mnie, jakie uskutecznili schizofrenicy na równi z jego rodziną.

Jest to persona non-grata dla mnie.

Powiedzmy to sobie szczerze – nie mam i nigdy nie miałam gorącego romansu z pewnym muzykiem heavy metalowym, chociaż szeroka publiczność w fandomie tak uważa. Ten tępy gnój zniszczył mi życie. Jego ojciec, gdy jego synalek był jeszcze nastolatkiem, zniszczył mi życie i sterroryzował na tyle, że do końca rozpadł mi się związek z Michałem. Tak się składa, że do rozwinięcia kariery jego synalek potrzebował moich koneksji i znajomości w świecie muzyki, więc zaczął się ze mną pokazywać. Ja go uważałam go tylko za przyjaciele, ale za plecami rozchodziły się zupełnie inne ploty.

Nie jestem lesbijką, która pomaga gejowi stworzyć fikcję na użytek mediów, jak pewnie myśli kochanek mojego „narzeczonego” pewien fotograf. To że u mnie nocowała pewna lesbijka nie oznacza, że byłyśmy razem. Mam problemy psychiczne związane z gwałtami oraz tym, że mam na karku gang schizofreników od dzieciństwa, ale nie jestem lesbijką, Na całe szczęście miałam bardzo gorący romans z zupełnie kimś innym, jak najbardziej heteroseksualny. Nigdy świadomie nie godziłam się na rolę kogoś, kto będzie tego idiotę krył. To że jego ojciec (który też miał rodzinę, która była dla niego przykrywką) rozpowiadał w fandomie, jaki to synalek jest ogier i okłamał Amerykanina zniszczyło mi życie. Temu Amerykaninowi też.

Gdyby nie napady na mnie, nie straciłabym pamięci i przypomniałabym sobie, że romans z tym gejem nie ma sensu. Niestety byłam zakochana w geju, o którym nie pamiętałam, że jest gejem, kiedy leciałam samolotem do Vancouver.

Kiedy tylko próbowałam ułożyć sobie życie, ten gej razem z ojcem, który jest bardzo agresywnym tępakiem i prymitywem, napadali na mnie, terroryzowali i niszczyli psychicznie, wmawiając mnie i wszystkim innym, że jestem lesbijką. Zniszczyli tymi napadami na mnie i zaszlachtowaniem mojej psychiki wysiłki psychoterapeuty, który już pomógł wyjść z traumy i odzyskać pamięć.

Mam dosyć chronienia tego geja. Czas żeby się przyznał, kim jest w rzeczywistości. Powinien był przyjąć do wiadomości, że nie chcę być jego przykrywką, kiedy mu o tym powiedziałam, a nie atakować mnie razem z ojcem, niszcząc mi wszystko już do reszty i wmawiając ludziom, że niebezpieczni schizofrenicy to moja rodzina. Piotr mnie nie rzucił, dlatego że byłam lesbą, ja go rzuciłam dla Michała. (Biorąc od uwagę, jak Piotr się zachowywał, to już prędzej on był gejem, niż ja lesbijką, tylko bardzo chciał mieć dzieci, ale jak wszyscy geje chciał czekać do ślubu.) A później zostałam zniszczona przez schizofreników, bo mnie zgwałcili i poddali praniu mózgu. Z tym, że rzeczywiście nie ten gej mnie dusił i wkładał penisy do ust przemocą.

Jest też plagiatorem. Ale to jeszcze inna sprawa. Na całe szczęście Norwedzy są uczciwi i poprawnie mówią, kto i z kim tworzył. Mój znajomy metal gej zbyt dużo moich rzeczy sobie przypisał, jak na to jak mnie potraktował.

Napadanie na mnie za to, że przypomniałam sobie, że jest gejem i próbowanie sobie ułożenia życia z kimś innych, to już taka chujoza, że brak mi słów. Zabito w ten sposób człowieka. A ja nadal co najwyżej, jestem skatowana psychicznie, ale nie jestem lesbijką.

Więc się kończy moja pomoc dla tego chuja. Już dawno powinien się przyznać, kim jest. Żeby we współczesnych czasach robić takie akcje to debilizm. Są w metalu jawni geje i nikomu to nie przszkadza. Przeszkadza za to to, że jest plagiatorem. Niech w takim sytuacji nie przypisuje sobie wszystkiego, co zrobił. A na pewno nie powinien przypisywać sobie moich kompozycji. Wiem o plotach wedle których jego ojciec rozpowiadał, czego to jego synalek nie napisał z Norwegami. I jeszcze bezczelnie usłyszałam, że „tak się robi” – czyli niszczy kobiety, blokuje im możliwość ułożenia sobie życia, a potem jeszcze okrada. I toleruje plotki wedle których za mnie także pisze.

Powinnam była mieć lepsze rozeznanie w tym, co się rzeczywiście dzieje, gdy odrzuciłam czyjeś oświadczyny na lotnisku w Toronto. Nie miałam wtedy świadomości, że jestem zakochana w geju.

Zniszczono mi życie. Nie chcę tego kutasa geja oglądać i w życiu nie zaakceptuję przeprosin.

Nie ma też szansy na to, żebym z nim współpracowała.

I niech już więcej nie krzywdzi żadnych kobiet.

Wśród mężczyzn, którzy niszczą kobiety, są nieuczciwi geje, którzy nie chcą się publicznie przyznać do swojej orientacji. Zamiast tego wykorzystują różne panie, żeby stworzyć fikcję na temat swojego bogatego życia erotycznego.

Mogę z całym przekonaniem powiedzieć – ta krowa nie daje mleka.

Spotykałam się w połowie lat dziewięćdziesiątych z facetem, który kocha się we mnie podobno od dzieciństwa. Na palcach jednej dłoni mogę policzyć przypadki, kiedy mnie pocałował, a do łóżka nie udało mi się go zaciągnąć. Cała jego działalność sprowadzała się do wyciągania mnie na randki, które fotografowali paparazzi. Przy czym jego matka instruowała mnie, żebym się ubierała jak najseksowniej.

Więc nie, nie jestem zaręczona z tym człowiekiem, za to zniszczył mi całe życie, bo w swojej naiwności chciałam mu być wierna, gdy ponownie zawrócił mi w głowie, a powinnam na pełnej kurwie wlecieć w inny związek. Złośliwie zablokował mnie nie mniej niż schizofrenik, który twierdzi że jest moim mężem. Jest tym groźniejszy, że swoje zdobycze trzyma dla siebie i nie oddaje innym mężczyznom. Wiem, że parę innych kobiet potraktował podobnie do mnie, a jedna z moich przyjaciółek tylko cudem wyszła za mąż, bo wiedząc, że chciałabym się z nim związać, nie zareagowała na jego ponowne awanse.

Miałam romanse z heteroseksualnymi mężczyznami, którzy za mną szaleli, więc wiem, jak powinien się zachowywać zakochany facet. Nie dam się więcej wykorzystywać ani w ten sposób krzywdzić. Jest też szansa, że nie jest świadomy swojej orientacji, ale w to wątpię. Jeśli jednak rzeczywiście nie wie, co robi, to niech to omówi ze swoim psychoterapeutą.

Nie chcę tej osoby więcej oglądać już nigdy w swoim życiu czy otoczeniu.

Dużo czasu zajęło mi dojście do tego, co z nim jest nie tak, ale w końcu to dotarło do mojej świadomości, przypomniałam sobie, że do podobnych wniosków doszłam już kiedyś. Spotykanie się z nim nie ma najmniejszego sensu.

Bardzo nie dziękuję mu za zniszczenie mi życia. Takie akcje naprawdę szkodzą kobietom, a nie są niewinnym wybiegiem geja. Niech się kutas w końcu przyzna, kim jest naprawdę, zamiast tworzyć fikcję wokół swojej osoby. Bałamuci kolejne kobiety i nimi manipuluje, znikając co chwila na jakiś czas, żeby tylko się nie zorientowały, że nie ma szansy na seks i zbudowanie wspólnego życia. Wracał jak bumerang zawsze w najgorszym momencie i blokował mi możliwość zbudowania sobie czegoś z kimś innym.

Zniszczył mi w moim życiu wszystko, co mógł, nie gorzej od schizofreników. A nawet chyba więcej. Nie można się było z nim przyjaźnić i nic nie zrobił, żeby mi pomóc w chwili, gdy powinnam zacząć odzyskiwać pamięć. Nie dziwię się, bo pamięta, co mu powiedziałam kiedyś. Musiało go bawić, że zapomniałam, że już kiedyś doszłam do wniosku, że jest imbecylem gejem.

Bardzo zabawne było, jak rozumiem, ponowne zrobienie mnie w chuja.

Nie pamiętam dokładnie, ale musiał to być rok mniej więcej 1989, byłam wtedy z Piotrem i przygotowywałam się do naszego przyjęcia zaręczynowego. Większości czytelników mojego bloga nie było pewnie wtedy jeszcze na świecie.

W czasie koncertu zostałam zagadnięta przez Norwegów. Z reguły w klubie robiłam wtedy burdę, bo terroryzowałam wszystkich, domagając się perfekcyjnego ustawienia dźwięku. Mnie do tego z kolei zmuszali polscy metale, którzy pamiętali moje wrzaski przed koncertem Iron Maiden. Weszłam wtedy z przyjaciółką na płytę na tyle wcześnie, że załapałyśmy się na próbę dźwięku. Było tak źle, że zaczęłam dramatycznie żądać zwrotu pieniędzy i przeklinać. Zrobiłam aferę, ale dźwięk był tak krystaliczny, jak powinien być. Od tamtej pory, gdy tylko mnie znajomi zobaczyli przed koncertem, łapali za rękę i wprowadzali do klubu, żebym robiła próbę z kolejnymi zespołami.

Przed jednym z koncertów zaczepili mnie Norwedzy. Nauczyłam się wcześniej growlu, bo zapytałam jednego z polskich wokalistów black metalowych, jak to się robi. Ten człowiek powiedział Norwegom o mnie, gdy zaczęli poszukiwania wokalisty. Wiedział także, że jestem również w stanie komponować. Uważał, że to kwestia czasu, aż trafię do jakiegoś zespołu. Norwedzy zaczęli mnie namawiać na współpracę, bo stracili wokalistę i gitarzystę w jednym. Między innymi użyli argumentu, że z wokalistką zarobią więcej. Ja też miałam zarobić. Skończyło się to tak, że umówiłam się z bardzo poważnymi Norwegami na sesję pisania materiału na płytę. U mnie w domu.

Przedstawiłam jednego z Norwegów mojej mamie, żeby wiedziała z kim będę pracować. Potrzebowałam jej współpracy, bo musiała wyjechać na weekend do mojej siostry. Inaczej wszyscy ludzie, którzy chcieli u mnie zanocować, nie zmieściliby się w naszym mieszkaniu.

Przyszedł ten dzień, kiedy poczułam się jak Bilbo Baggins, któremu Gandalf ściągnął na łeb krasnoludów i w ten sposób rozpoczął przygodę – z tym wyjątkiem, że to ja byłam w porównaniu z moimi gośćmi wzrostu krasnoluda. Co jakiś czas otwierałam drzwi przed kolejnym poważnym Norwegiem i czułam się coraz dziwniej. Jedynym wyjątkiem od tej drużyny wikingów była francuska lesbijka, którą też poznałam w czasie koncertów. Była moją przyzwoitką.

W czasie pracy próbowałam narzucić glam metal jako gatunek – bo wszyscy postanowili iść za mną i mówili, że to to ja mam komponować – ale zostało to potraktowane jako dowcip. W końcu oświadczyłam, że oglądam te teledyski dla ładnych chłopców, oni nie muszą glam metalu lubić. Zresztą zawsze słuchałam wszystkiego. Zostałam zmuszona do wymyślania melodyjek, a potem napisania do nich tekstów po angielsku. Zaczęliśmy nawet pracować nad aranżacją, ale skończył się nam weekend i nie miałam w domu gitary. W czasie pracy zaczęłam również wymyślać zespół glam metalowy, który miał się nazywać Haralsdottir. Ale nie udało się kolegów Norwegów przekonać do tej idei, bo grają black metal i jak usłyszałam, to oni decydują, więc przepadło. Ale bardzo ta idea ich rozbawiła.

Nie wiem, co się dalej działo, ale prawdopodobnie wszystko się spierdoliło, bo znowu zaatakowali mnie schizofrenicy i straciłam pamięć z powodu zaszczucia, stresu i prania mózgu. To już była kolejna taka akcja tych wariatów. W podobny sposób straciłam zespół z początku liceum, chyba nie mieliśmy wtedy jeszcze nazwy. Ale jakby co to nazwę Haraldsdottir nadal mogę gdzieś wykorzystać, chociaż to zespół, który będzie grał glam metal chyba tylko w Prima Aprilis.

Morał jest taki, że nie należy nic o mnie mówić tym wariatom z Opus Dei. Ani ich wielbicielom, czy ludziom uzależnionym od nich psychicznie.

Tak więc, nie. Nie zamierzam bywać tam, gdzie pojawiają się schizofrenicy. Zniszczyli mi całe życie.

Mam za to szczęście spotykać ciekawych muzyków metalowych nie tylko w czasie koncertów, ale też podczas lotów i na lotniskach. Część z nich mnie kojarzy z dawnych prób dźwięku, chociaż nie tylko. Szczytem wszystkiego był już lot z Toronto do Vancouver, kiedy spotkałam trzy zespoły glam metalowe. No, co ja mogę powiedzieć, słucham też glam metalu, więc byłam zachwycona towarzystwem. Czasem się odgrażam, że jeśli będzie mi się nudziło, to wsiądę w jakiś wewnętrzny lot w Stanach dla odmiany i zobaczę, kto będzie na pokładzie.

Chyba musze przyznać sama przed sobą, że (glam) metal powinien był być moim zajęciem, a nie pisanie fantasy. Zmarnowałam najwyraźniej życie biegając na konwenty, gdzie mnie co chwila niszczyli schizofrenicy oraz durnie, którzy postanowili im uwierzyć we wszystko. W efekcie ich działań coraz bardziej mi się głowa psuła, bo wariaci próbowali nagiąć rzeczywistość tak, żeby zgadzała się z treścią ich urojeń. Aby to osiągnąć, terroryzowali mnie, żeby wmusić we mnie swoje urojenia, jednocześnie przekonując wszystkich, że mnie „leczą”.

I to jest historia mojego norweskiego zespołu, w którym byli sami Norwedzy (ja też uważam się tutaj za Norwega z powodu pradziadka).

Byłam kiedyś z Adamem na konwencie, przyjechaliśmy razem samochodem. Nie pamiętam, jakie to było miasto, ale faktem jest że nocowałam w hotelu. Adam poszedł spać do kolegi. Niestety w tym samym miejscu nocowali także ludzie z rodziny mojego prześladowcy Romana, który ma urojenia, że jest moim mężem.

Bardzo szybko znalazłam się w piekle i to jest coś, co z reguły się powtarzało zawsze w czasie konwentów. Gdy tylko ktoś odwrócił wzrok, byłam atakowana przez zgraję schizofreników. Wtedy miałam na karku schizofrenika, który przy zaostrzeniu psychozy próbował mi się wprowadzić do mojego pokoju, twierdząc że ze mną przyjechał i że jest moim mężem.

Nie pamietam dokładnie, co dalej się stało, ale chyba tak bardzo się przeraziłam, tymi atakami i brakiem kogokolwiek, kto by mnie bronił, że zwolniłam pokój i wróciłam do Warszawy sama.

Przez te powtarzające się ataki straciłam szansę życia i nie zostałam Kalifornijką. Ale to już inna historia. Jak wszystko w moim życiu jest to tragikomedia. I powtarzającym się motywem jest, że ratuję wszystkich przed tym gangiem schizofreników, ale nikt mi w życiu nie pomógł, i moje życie jest po prostu tragedią. A gdy tylko zaczynam się z Adamem spotykać, napadają na mnie schizofrenicy i wmawiają mi, że Adam tak naprawdę kocha kogoś innego.

A ja za każdym razem dochodzę do wniosku, że Adam nie powinien był mi zawracać głowy i powinnam siedząc w samolocie w Kanadzie wiedzieć, że tak naprawdę jestem singielką. Ale faktycznie Adam – według tego co mi powiedziano – ma jak ja. Tak jak prześladuje mnie schizofrenik, który twierdzi, że jest moim mężem. Adam ma schizofreniczkę, która twierdzi, że jest jego żoną. A facet, który twierdzi, że jest ojcem Adama, niekoniecznie jest ojcem Adama w rzeczywistości. I napadli mnie schizofrenicy, którzy mi wmówili, że Adam jest z kimś innym.

Ale biorąc pod uwagę, jak się sprawy w moim życiu potoczyły, to po pobycie w Kanadzie w życiu nie powinnam pojawić się na żadnym konwencie, bo tak zostałam wtedy skatowana psychicznie, że straciłam pamięć i od tamtego czasu nie czułam się dobrze, tylko działałam wewnątrz syndromu sztokholmskiego i z nim walczyłam, jednocześnie odpierając kolejne ataki schizofreników w moich miejscach pracy.

Jedyne, co mogę zrobić, to się poddać i wyjechać z tego kraju, tak jak mój tata wyjechał z Francji, bo już miał dosyć. Ja też mam dosyć tego gangu schizofreników i coraz to nowych ludzi, których rekrutują do pomocy.

Nie zamierzam przepraszać za rozbieżności moich wspomnień z rzeczywistością. Po tak dużej traumie, jaką przeszłam, nie tylko większość pamięci przypomina rozbite lustro z pojedynczymi fragmentami, które z trudem składa się w całość. Niestety zostałam napadnięta przez schizofreników tak boleśnie, że wtłoczyli mi do głowy cała masę swoich urojeń i fałszywych wspomnień. Chociaż muszę przyznać, że używali często prawdziwych plotek o osobach, które spotkałam przy różnych okazjach do tworzenia swoich urojonych wersji wydarzeń. Dlatego też nie używam nazwisk.

Nie zamierzam za wszelkie rozbieżności z rzeczywistością przepraszać.

Nie zamierzam też powracać w miejsca, gdzie wiem, że mogę schizofreników spotkać.

Mogę za to powiedzieć, że z osobami, które wymieniłam w kilku wpisach, nic mnie nie łączy. Nie mam męża ani dzieci. Żaden schizofrenik nie jest moim mężem, bo żadnego męża nie mam.

I nikogo nie skrzywdziłam, wbrew temu, co schizofrenicy rozpowiadają.

W psychologii istnieje pojęcie Uncanny Valley, Doliny Niesamowitości. Wedle tej teorii istoty, dokładniej roboty, które są bardzo podobne do ludzi, wywołują niepokój. Jest przedział na ile robot może być podobny do człowieka, żebyśmy nie odczuwali czegoś, co nawet może zbliżyć się do paniki.

Z reguły pojęcie Uncanny Valley odnosi się do robotyki i budowania maszyn coraz to podobniejszych do ludzi. W moim przypadku Uncanny Valley związana jest ze schizofrenią prześladujących mnie osób z rodziny Ryszarda. Są bardzo podobni do ludzi, ale dostrzegam w ich oczach nieludzkie szaleństwo i złośliwość. A także radość z zadawanego bólu. Są osoby, które też zauważają, jak bardzo są dziwni. Nie tylko ja doświadczam tego fenomenu w kontaktach z nimi.

Gatunek ludzki ma zaszyte w swoim genomie podstawowe zasady, dzięki których tworzymy stada. Owszem wychowanie na przykład w rodzinie przestępczej może sprawić, że ktoś nie przestrzega naszym zdaniem żadnych reguł, ale pomimo tego – jak powiedział mi znajomy policjant – udaje się zawsze osiągnąć jakieś porozumienie nawet z najgorszym bandziorem. Nawet przestępcy pozostają ludźmi. Schizofrenicy nie.

Schizofrenicy nie są ludźmi, bo nie przestrzegają żadnych reguł społecznych. Są złośliwymi stworami, z którymi nie można osiągnąć porozumienia, bo cieszy ich tylko czyjaś śmierć (dzięki której tryumfują jako władcy życia czy śmierci , co udowadnić ma ich wyższość), albo przejęcie czyjegoś majątku, czy jakiś innych cech, którymi mogą się szczycić. Moi znajomi schizofrenicy nigdy nie były osobami, w których towarzystwie czułam się bezpiecznie, czy którzy mi pomogli. Stawiali mnie na nogi inni ludzie. Schizofrenicy tylko mi zaszkodzili.

Choroby psychicznie nie dotyczą tylko ludzi. Mój pies miał kumpla na podwórku, który był w zbliżonym wieku. Gdy podrośli, bardzo się zdziwiłam, bo mój pies nie chciał się z nim przywitać, tak jakby nigdy go wcześniej nie spotkał. Nie chciał go nawet powąchać. Zaczęłam się przyglądać tamtemu psu i zauważyłam, że rzeczywiście zachowywał się bardzo dziwnie. NIe tylko łapał rzeczy, których nie było w powietrzu, ale też wydawało się, że wodzi głową, jakby obserwował nieistniejącą piłkę lub rozmowę niematerialnych osób. Weterynarze potwierdzili, że był chory psychicznie. Sąsiedzi próbowali wszystkiego, także leków psychiatrycznych przepisywanych przez lekarza weterynarii, ale w końcu gdy pies stał się za bardzo agresywny, musieli go uśpić.

Jest wiele teorii skąd się bierze zjawisko Uncanny Valley. Niektórzy uważają, że chodzi o rozpoznawanie innych ludzkich gatunków – jak na przykład neandertalczyków – którzy mieli niby nam zagrażać. Nie wiem, czy to prawda, skoro mamy podobno w naszym genomie geny neandertalczyków. Podejrzewam, że istnienie doliny niesamowitości sprawiłoby, że seks pomiędzy oboma gatunkami byłby niemożliwy. Inne gatunki nam nie zagrażają. POtrafimy ułożyć sobie życie z kotami, psami czy końmi. Dogadujemy się pomiędzy-gatunkowo też z małpami.

Moim zdaniem Uncanny Valley jest naszą obroną przed wpadnięciem w łapy schizofreników, którzy, jeśli się nie leczą, nie są w pełni ludźmi. Uciekamy przed nimi, nie chcemy mieć z nimi dzieci. To mechanizm wypracowany przez ewolucję. Lęk przed zbyt podobnymi do ludzi robotami jest tylko przypadkową sprawą w takim ujęciu. Człekokształtne roboty przypadkowo wyglądają jak osoby chore psychicznie, które posiadają nieludzką mimikę.

Roman czy jego krewni nigdy mi się nie podobali. Seks czy miłość nigdy nie była możliwa.

Psycholog może rozmawiać praktycznie z każdym oprócz morderców. Jeśli psycholog nie chce z kimś rozmawiać, to znaczy, że uważa tę osobę za mordercę. Kilka osób z fandomu to w moim rozumieniu mordercy.

Oczywiście definicja prawna morderstwa nie istnieje, bo w naszym prawodawstwie jest wymienione tylko zabójstwo. Jest to język prawniczy. I niestety w rozumieniu prawa nie da się udowodnić, że ktoś, kto odebrał sobie życie, został zabity. Dla psychologa za to zaszlachtowanie czyjejś psychiki i namawianie bezbronnej ofiary do odebrania sobie życia jest morderstwem. W sposób, jaki opisałam w poprzednim wpisie, zabito wiele osób w fandomie. Można zbudować czyjeś poczucie winy tak dokładnie, że człowiek zabije się, żeby tylko „ratować” ukochaną⁽¹⁾, ofiarowując siebie w ofierze za czyjeś szczęście. Dodatkowo schizofrenicy (ale nie tylko oni, przestępcy w podobny sposób działają) używają metod terroru, które sprawiają, że człowiek przestaje samodzielnie myśleć i staje się marionetką. W efekcie tworzą w głowie nieszczęśnika, na którego napadli, stan umysłu, jaki można określić jako chorobę i odklejenie od rzeczywistości. Człowiek tak zaatakowany i zakochany, łatwo zostaje doprowadzony do stanu, jaki psychologia określa jako widzenie tunelowe – przestaje przyjmować, co się do niego mówi i widzi tylko to, co popycha go dalej i potwierdza w decyzji zabicia się. W przypadku znanego mi gangu schizofreników ten stan został wywołany przez nich celowo i w taki sposób te osoby doprowadzają celowo ludzi do samobójstwa.

Żaden samobójca nie może liczyć na to, że po jego śmierci prawo skaże winnych zaszczucia z wynikiem śmiertelnym. Zawsze pozostaną jakieś wątpliwości, co zaważyło na tej decyzji o zabiciu się. Szczególnie jeśli dorabia się ofierze gębę alkoholika, który po prostu się zapił. Nieważne, że schizofrenik dostarczył ofierze środki przeciwwymiotne i poinstruował dokładnie, jak je przyjmować i ile alkoholu wypić. Jedyna szansa na ukaranie winnych, to przeżyć – bo wtedy biegli sądowi mogą ocenić zakres szkód w psychice, jakich dokonano.

Niezwykłą traumą jest obserwowanie kogoś w takim stanie, do jakiego doprowadzono mojego znajomego Amerykanina. Ktoś z przygotowaniem psychologicznym widzi człowieka, który się żegna i przygotowuje do popełnienia samobójstwa. Szczególnie, jeśli to wcześniej już zapowiedział. Był to przypadek jak z Aliena – nikt nie słuchał mądrej kobiety i wszyscy zginęli. Znaczy się, wiele osób zginęło i to zupełnie niepotrzebnie. Na całe szczęście ja przeżyłam i moje koty. I tylko o siebie, oraz o nie dbam.

Tak więc, gratuluję różnym jełopom tulenia do piersi schizofreników z bardzo niebezpiecznego schizofrenicznego gangu, w sytuacji gdy prawo jest bezsilne, bo nie można tych ludzi zmusić do leczenia, a chorych się nie zamyka. Są dla mnie mordercami, z którymi się już nigdy nie rozmawia.

Więcej nic chyba już nie mam do powiedzenia. Ostrzegałam od zawsze, od 1988 roku, gdy schizofrenik Nycz pierwszy raz się uaktywnił u mnie na uczelni, bo bardzo chciał mnie dymać, a schizofrenik Ryszard Nowak chciał mnie mu sprzedawać. No cóż, nie odpowiadam za to, co schizofrenicy robią pod wpływem swoich typowych urojeń. A to że jakaś kobieta jest prostytutką jest typowym urojeniem wprost z podręcznika. Jest wielu psychoterapeutów w Warszawie, którzy znają Ryszarda, bo go tropią i ratują jego ofiary.

Tak więc, odmaszerować i odpierdolić się ode mnie oraz mojego życia.

⛧⛧⛧

⁽¹⁾ Oczywiście atakujący schizofrenik wcale nie ma na celu poprawy bytu zakochanej dziewczyny. Po samobójstwie jej ukochanego ona sama dla odmiany zaczyna być namawiana do samobójstwa. Jest często gwałcona i zakatowana psychicznie, podlega terrorowi. Schizofrenicy wmawiają jej, że ma zabić, żeby dołączyć do samobójcy i że będą w Niebie szczęśliwi, bo on tak jest samotny i na nią czeka. Sama podlegałam takim naciskom, ale na całe szczęście jestem wredną ateistyczną suką, które wie, że po śmierci nic nie ma. Przeżyłam tylko dlatego, że potrafię zdiagnozować takie sytuacje i pisałam mejle opisujące, co się dzieje. Tak więc, z całą odpowiedzialnością za słowa mogę powiedzieć, że nikt z tego gangu ani nie jest moim przyjacielem, ani terapeutą, ani nigdy nie był w przyjaźni z moimi rodzicami. Ani mi nie pomógł. Jestem wrakiem człowieka, przeszłam piekło na Ziemi i nadal idę przez ogień, pamiętając, że udało mi się wyrwać dobrego człowieka, z którym bardzo chciałam być, ze szpon schizofreników, z którymi się nigdy nie przyjaźniłam. Za to – jak to robią schizofrenicy – przechwycili wszystkie moje kontakty i manipulowali ludźmi, jak chcieli, bezprawnie przemawiając w moim imieniu oraz oskarżając niewinne osoby o to, co sami robili. A wiele osób ostrzegałam przed nimi, przed tym co potrafią innym zrobić i na czym polega taka „opieka” schizofreników nad ich ofiarami. Tacy schizofrenicy przeżywają orgazm, gdy tylko uda im się kogoś zmusić do samobójstwa. To najgorszy rodzaj szumowin jednocześnie chroniony przez prawo jako „biedni” chorzy ludzie. Jedyne co można zrobić, to złamać milczenie i zaszczuć ich tak jak zaszczuli wiele innych osób.

⛧⛧⛧

A Andrzeja, który w moich oczach również należy do tego gangu, także wypieram się, ma się odpierdolić. Jest dla mnie obcą osobą. Będzie traktowany jak reszta tego gangu schizofrenicznych morderców. Mój tata miał zły gust do ludzi – nie tylko wobec Andrzeja się pomylił, ojciec Adama też okazał się być narcystycznym imbecylem, który dołączył do gangu schizofreników. Nie należało z nimi utrzymywać kontaktów. A Adam jeszcze musi udowodnić, że jest kimś lepszym od własnego ojca. Uważam, że mój znajomy Amerykanin był do uratowania, gdyby tylko mnie polscy metale słuchali, a nie pobiegli za gangiem Nycza, bo zdecydowali się tylko członków tego gangu słuchać. A mówiąc dokładniej Andrzeja, który jest proszony, żeby zamknął ryja i zniszczył mi całe życie, które mogło być kalifornijską bajką. A zmieniło się w piekło, które wypełniały próby przemówienia różnych ludziom do rozumu i sprawienia, żeby niewinna ofiara schizofreników się nie zabiła. Co w końcu facet zrobił przekonany, że jestem mężatką i nie ma innego sposobu, żeby mi pomóc odzyskać pamięć.

Nigdy nie „byłam” z Romanem, ani nigdy do niego nie „wróciłam”. Nadal jestem bezdzietną panną i walczę na polu psychiki o przetrwanie. Dopiero teraz, po zgrubnym odzyskaniu pamięci i najważniejszych faktów, mogę zacząć wychodzić z traumy i jak to się mówi potocznie – „zbierać się do kupy”. Więc radosny rechot nabijającego się ze mnie Andrzeja, który uznał, że mi „pomógł”, bo ważniejsze są dla niego słowa schizofreników, a nie moje zaprzeczenia i prawda, był całkowicie nie na miejscu. Nabrał manier najgorszych wycieruchów i kurew z tego gangu schizofreników i nie chcę go widzieć. To ja lepiej wiem, kto jest kim w moim życiu i powinien był to kutas uszanować. Jest takim chamem, że zabrakło mi skali.

Wszystkie osoby, które pomogły Nyczowi oraz Ryszardowi zaszczuć mnie oraz moich amerykańskich i polskich przyjaciół są dla mnie współwinni morderstwa.

Nadal wkurwiona.