Czas opisać kłamstwa Nycza, czyli to co mi do reszty zniszczyło życie.

Oprócz tego, że wmówił rodzicom pewnego polskiego gitarzysty, że ma być nowym liderem pewnego norweskiego zespołu, co oczywiście było wymysłem Nycza, bo chciał mnie wykopać z zespołu, to postanowił również do reszty na mnie zemścić za to, że nie potwierdziłam słów jego schizofrenicznego gangu.

Wymyślił sobie, że jednak umożliwi działanie Ryszarda i innych schizofreników na terenie mojej pracy. Okłamał Rektora, że są to moi bliscy (chociaż dobrze wie, że nie). Kolejnym kłamstwem było, że działa w porozumieniu z Policją oraz profilerem. Ryszard miał być niezwykle utytułowanym psychoterapeutą i bardzo „bliską” dla mnie osobą (znaczy się można tak powiedzieć, jeśli nieznany morderca jest ofierze bliski – no w pewnym sensie jest, bo coś ich połączyło). Tylko że żaden z niego psychoterapeuta – przyznał mi się, że nie skończył nawet podstawówki, bo musiał się przenieść do szkoły specjalnej. Mam dosyć już tego prześladującego mnie schizofrenika oraz Nycza.

To, co nastąpiło później, do reszty zniszczyło mi życie i kosztuje co najmniej piętnaście lat życia i nadal zegar bije. Są to lata, których nikt mi nie odda, szczególnie że był to ostatni moment w życiu, w którym mogłam ułożyć sobie życie i urodzić chociaż jedno dziecko. W tym mi jeszcze przeszkodziło to, że Nycz postanowił okłamywać wszystkich i wmawiać im, jak bardzo jestem zakochana w Adamie. Więc, nie, nie jestem. Za mało go na to znam. Przy Michale bardzo długo mówiłam, że to tylko seks, zanim stwierdziłam, że wolę go od Piotra. A i tak wcale nie chciałam wychodzić od razu za mąż. Zmuszanie mnie do takiego związku na cito też mi zaszkodziło.

Jestem za stara, żeby – nawet gdybym mogła mieć dzieci – bawić się w pieluchy i wiem, że terapię takich osób jak ja prowadzi się w inny sposób. Przede wszystkim po tym, co mnie spotkało, mam prawo już tylko bawić się w życiu. Bez żadnych więzów i obarczenia zachowywać się jak dwudziestolatka. To naprawdę nie jest czas w życiu, kiedy się wychowuje dzieci. To jest czas na ponowną zabawę. Zniszczono mi dzieciństwo, bardzo dużą część młodości, większość wieku średniego. Mam prawo robić to, co chcę. Nikt nie może podejmować za mnie żadnych decyzji, tym bardziej że amnezja nie oznacza, że ktoś dokonuje złych wyborów – emocje nie kłamią. No chyba, że ktoś został jak ja zastraszony i sterroryzowany, więc bał się komuś podać numeru telefonu, jak mi się już kilka razy przydarzyło.

Jedyne co tutaj nastąpiło z woli Nycza, to niekończący się festiwal prania mózgu i wmawiania mi nieprawdy. Przez lata uwalniałam się od wmówionych mi przez schizofreników bzdur. To też jest czas, którego mi nikt nie odda. Niestety potrzeba czasu, żeby wmówione fałszywe wspomnienia i przekonania ulotniły się z mózgu. Nadal jestem tylko cieniem siebie i nie wyszłam z traumy.

Mam dosyć środowiska i ludzi, którzy uważają, że z powodu amnezji mogą traktować mnie bez szacunku i za mnie decydować z kim mam być i co mam robić. Nie kocham Adama. Nie wiem nawet czy go lubię. Zawsze , jak się okazało w pewnym momencie, tylko się przyjaźniliśmy.

Nikt mi nie odda życia mogłam mieć, gdyby Andrzej nie postanowił okłamać Breta, aby mnie w ten sposób uwolnić od niego. Bo lepiej wiedział z kim powinnam być. Uważam, że Adam lepiej by wyszedł, gdybym ja była wyszła za kogoś innego, a on w końcu hajtnął się z kimś innym.

Kilku innych wersji mojego życia też mi nikt nie odda. Mam dosyć już bycia zabawką narcyzów, psychopatów oraz schizofreników. Dlatego znikam z fandomu na zawsze. Jakby co to ludzie wiedzą, gdzie mnie znaleźć – na tym blogu też jest kontakt do mnie.

Zamierzam się nie poddać i nie robić rzeczy, które wymyślili sobie psychopaci, że mam robić. Nie jestem ich zabawką, ani marionetką. Jest ze mną tak źle, że najpierw muszę sobie odbudować sferę związaną z pracą zawodową. Czyli robić sobie grounding polegający na koncentracji na tym, za co mi płacą. Mogę najwyżej rozmawiać o zmianie pracy i nowych związanych z nią planach. Ale nie jestem w stanie rozmawiać o romansach. Odmawiam, nie jestem emocjonalnie dostępna w tej kwestii. Nie po tym, gdy mi zniszczono wszystko po dziesięć razy, łącznie z zabiciem kogoś, w kim już zaczęłam się zakochiwać.

Doliczyłam się już trzech martwych wielbicieli/byłych. Mam dosyć. Nie jestem dostępna emocjonalnie.

Piszę ten blog między innym po to, aby radosny kutas okłamujący wszystkich na temat moich uczuć i z kim „muszę” być, dowiedział się jak mnie skrzywdził, a także aby nikt mu już w nic uwierzył. Nic co o mnie mówi i sądzi, nie jest prawdą.

Znaczy się, pewnie mu już nic nie zostało do zniszczenia w moim życiu, bo prawie już życia nie mam. Ale może się okazać, że go nie doceniłam. Więc pewnie się lepiej zabezpieczyć. I właśnie takim zabezpieczeniem jest mój blog.

Będę robić tylko to, co mnie bawi. A nie bawi mnie obecnie pisanie. Niszczenie mnie za to, że chciałam być wokalistką black metalową, podczas gdy zdaniem Andrzeja powinnam pisać, nie miało sensu w momencie, gdy schizofrenicy, których nazywał fałszywie moimi przyjaciółmi, opętali cały fandom swoimi urojeniami na mój temat i robili wszystko, żeby mnie zniszczyć psychicznie i uniemożliwić karierę. Napady na mnie po wygranym konkursie tylko mnie upewniły, że pisanie to był zły wybór.

Wróciłam do pisania i wygrałam konkurs, tylko dlatego że Piotr nie chciał, żebym rezygnowała. Ale on już nie żyje, a ja zostałam za ten tekst zaatakowana przez Nycza oraz jego schizofreników tak bestialsko, że lepiej by było, żebym nic wtedy nie napisała. Najlepiej wariatom o sobie nie przypominać i ich unikać.

Pisanie jako kariera nie miało sensu, tylko black metal miał. Naprawdę potrafię po kontaktach z kościelnymi schizofrenikami bardzo malowniczo warczeć, bo nadal mnie wkurwiają. Tą drogą powinnam była pójść. Tylko to się komuś nie spodobało. Ta osoba nie miała prawa za mnie wybierać i razem z Nyczem ręczyć za schizofreników z Opus Dei. Nie miała prawa razem z nimi mnie zastraszać i robić prania mózgu. Ale cieszę się, wracając do starej kłótni, że to ja miałam rację. Mówiłam Andrzejowi, że to właśnie tak się skończy.

Mam nadzieję, że już nigdy go nie zobaczę. I niech nie liczy, że mu ludzie z Opus Dei chociaż jedno słowo prawdy o mnie powiedzieli. Ale proszę bardzo, niech się dalej tylko z nimi przyjaźni.

Jest szansa, że pierwszy raz w życiu będę mieć spokój.

Jak już wspomniałam, pisanie nie jest zabawne. A na pewno nie w tym klimacie i nie w tym fandomie.

Czytelnicy mojego bloga znają już moją diagnozę, która została potwierdzona przez biegłych sądowych. Czyli po atakach Opus Dei na mnie, torturach psychicznych i gwałtach, praniem mózgu, doprowadzono do amnezji i wytworzono u mnie fałszywą osobowość, która nie pamiętała podstawowych faktów z własnej biografii, za to miała, zmuszona terrorem, potwierdzić słowa schizofreniczek. Opus Dei i rodzina Nowaków dążyła do tego, żeby moja osobowość zgadzała się jeden do jednego z tym, co opowiedziały ludziom z Kościoła schizofreniczki z mojej podstawówki. Niestety Kościół ma zwyczaj uważać schizofreników za osoby, które mają „kontakt” z Bogiem, który odzywa się w ich mózgach i instruuje ich, co powinni inni ludzie robić. Jeśli mi nie wierzycie, to zerknijcie do Katechizmu Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Niestety dla reszty świata te osoby są po prostu chore psychicznie.

Czyli, jak to zwykle w Kościele, wszystko jest całkowicie na odwrót. Według nich nigdy nie byłam metalową, nigdy nie śpiewałam w żadnym zespole, słoń mi na ucho nadepnął, nigdy nie nauczyłam się pływać i nie poznałam różnych ciekawych ludzi. Również nie potrafię pisać. Nie wiem, jak to pogodzić z żądaniami schizofreniczek, żebym pisała za nie, ale nie spodziewajmy się u chorych psychicznie poprawnych ciągów przyczyna-skutek. W ten sposób właśnie diagnozuje się chorych, że patrzy się, czy prawidłowo formułują wnioski. A nie, czy komuś się podoba, co mówię o sobie.

Wersja Opus Dei oparta na bełkocie schizofreniczek (aka „świętych”) zakłada, że moja prawdziwa osobowość to nawrócona córka Żyda oraz niewykształconej prostytutki, która też się kurwiła, ale pod wpływem swoich koleżanek się nawróciła i obiecała służyć Kościołowi, znaczy się tym schizofreniczkom jako niewolnicza służka.

Wszystko to zawarły w liście do Dyrektora Opus Dei. A Opus Dei obecnie oprócz rodziny Nowków także w osobie Nycza dąży do tego, żeby ta nieprawdziwa wersja została przyjęta przez wszystkich. A przede wszystkim przeze mnie. Próby nakłonienia mnie do prostytucji miały niby „przypomnieć mi”, że byłam wiejską prostytutką i dokonałam aborcji.

Do tego mój ojciec, Żyd, miał być brunetem, a matka blondynką. Gdzieś na blogu jest zdjęcie moich rodziców ze ślubu, można sprawdzić, że jest całkowicie na odwrót.

A więc oparta na bełkocie schizofreniczek „diagnoza” Opus Dei, którą sprzedali wielu psychiatrom, czy psychoterapeutom, którzy mnie nękali, zakłada, że moja prawdziwa osobowość to była tępa, niewykształcona wiejska dziwka sprzedajna, która tylko dzięki Nowakom podniosła się upadku moralnego i stała się maniacko religijna (hahahaha), więc zaczęła całować ich po stopach. Dla odmiany moja metalowa persona to niby efekt gwałtów i prania mózgu przez metali. Stąd też zaszczuwanie Adama i oskarżanie go o gwałt. Oczywistym jest, że ktoś inny mnie zgwałcił, a moja prawdziwa osobowość to właśnie ta wredna metalowa wiedźma Wicca, poganka i wróg Chrystusa oraz Kościoła. Która przypadkiem lubi też glam metal.

To nie jest prawda, że tylko dzięki Nowakom skończyłam studia. Wręcz przeciwnie zakłócali moje studia i wmawiali, że nie wolno mi studiować. Nadal krążą gdzieś po świecie wmawiając ludziom swoją wersję i próbując świat dostosować do swoich marzeń i urojeń.

Dzięki swoim kłamliwym (i właśnie przez te ich akcje znienawidziłam Kościół) opowieściom i zapewnieniom o moim nawróceniu, ci schizofrenicy natrafili na żyję złota. Kolejne pokolenie zapewniło sobie status świętych krów w Kościele i obietnicę, że będą świętymi. Opowieści o towarzyszących biskupowi (obecnie już kardynałowi zapewne, bo czytałam gdzieś opowieści o naciągającym awansie) świętych i ich cudach, zapewniają z kolei szybkie, a niezasłużone awanse. Schizofrenicy z mojej podstawówki nauczyli się, że Kościół ich rozpieszcza, sypie grubo kasą, do tego zabobonni wierni też ich utrzymują. Nie dziwcie się więc, że udają ludzi z wyższych sfer. Przewróciło im to wszystko w głowie.

Zdaniem Nycz powinnam schizofrenikom dać wszystko, czego tylko zapragną. Całkowicie się na to nie zgadzam. Nie oddam im mojego mieszkania, nie potwierdzę nic z ich opowieści. Jeśli moja mama kiedykolwiek im coś dała, to tylko dlatego że nakłamały, że się przyjaźnimy i odgrywały sceny strasznie biednych, którym obiecałam pomoc. Najlepiej, żeby nigdy z nimi nie rozmawiała. Nie zorientowałam się na czas w pewnym momencie, o kim moja matka mówi, jako o moich przyjaciółkach. A obrabiały mi tyłek nieźle przed nią, kłamiąc przy tym, ile się tylko da. WIększość zawodowych oszustów to schizofrenicy, nie tylko prostytucją się parają.

Byłam świadkiem rozmowy policyjnego profilera z Nyczem (i to była powtórka z lat dziewięćdziesiątych) i wiem, że nawet doświadczony policjant się załamał jego demoralizacją i uporem, że jednak doprowadzi do tego, że potwierdzę opowieści o cudach jego kurew. Tak, dokładnie, sypia z nimi i daje im za to kasę. Mnie też chciał zaproponować takie warunki, ale nie po to się uczyłam, żeby się kurwić i niszczyć ludzi dla Opus Dei. Moim koleżankom też radziłam w podstawówce raczej się uczyć, a nie być dziecięcymi prostytutkami. Schizofrenię też radziłam im leczyć.

Przy okazji – to że jakiś metal kocha się we mnie od dzieciństwa, nie znaczy że z nim sypiałam, gdy był dzieckiem. Nie jestem ani schizofreniczną kurwą, ani pedofilem z kleru, żeby takie rzeczy robić. Ludzie potrafią zakochać się bez łóżka i dopiero zakochani zaczynają ze sobą sypiać. Bardzo rzadko zdarza się szaleńcza miłość, kiedy ludzie bardzo szybko lądują w łóżku.

Podsumujmy – to że jestem metalem to moja prawdziwa osobowość. A to że podobno miałam marzyć o karierze kościelnej to schizofrenia moich koleżanek. Szkoda, że ludzie dali się na to nabrać i postanowi się dołączyć do zniszczenie mi wszystkiego, byle tylko schizofrenicy byli syci i zachwyceni rozjebaniem kogoś, komu przypatrywali się zawsze z zawiścią, a Nycz mógł awansować.

Nic innego tutaj się nie działo. Oprócz jeszcze programowego dla Opus Dei niszczenia ludzi ze świata fantastyki oraz metali. Można to podsumować tak – same old, same old, move along, nothing to see here!!!

Tak więc powtórzę, fuck off!!!

Spierdalać, ale to już!!! Nie chcę mieć z Opus Dei nic wspólnego. Z wieloma osobami z fandomu także mnie nic nie łączy i nie chcę ich oglądać.

Miałam chwilę w życiu, kiedy zgłosili się do mnie Norwedzy i usłyszałam jak Buffy z pewnego serialu, że zostałam wybrana i teraz ja będę wokalistką, bo ich poprzedni wokalista został zabity.

Nie był to pierwszy raz, kiedy natknęłam się na tych Norwegów. Spotykałam już się wtedy z Piotrem, był gdzieś rok 1988, i myślałam, że będę już zawsze z nim. Piotr jak ja był metalem, więc z dziką radością zabierał mnie na koncerty metalowe. Kręciło wokół mnie zawsze sporo zakochanych we mnie blondynów metali (prawdziwych ładnych i inteligentnych metalówien nie ma za dużo), więc moja rodzina od zawsze z rozbawieniem obserwowała pojawienie się kolejnego długowłosego blondyna, którego im przedstawiałam. Pewnie czekają na kolejny taki przypadek, bo będzie to oznaczało powrót do normy.

Piotr był znienawidzony przez wielu facetów z fandomu metalowego. Wiem, że parę osób chętnie by mnie wtedy odbiło. Norwegowi udał się manewr, jaki nie udał się Bretowi – Piotr bardziej interesował się black metalem, więc koledzy norweskiego wokalisty zdołali Piotra ode mnie odciągnąć, a sam wokalista wydobył pod jakimś pozorem mój numer telefonu. Zaczęły się telefony z Norwegii i wbijanie klina pomiędzy mnie i Piotra. Pewnie w końcu rzuciłabym Piotra dla niego, ale został wcześniej zabity przez wariata.

Najprawdopodobniej został zabity przez tego samego człowieka, który rzucił się potem na Varga. Niestety schizofrenicy bardzo często mają urojenia związane z jakimiś nieistniejącymi biznesami oraz sumami, które ktoś niby ma być im winien. Często sięgają po nóż, żeby rozwiązać sporną kwestię. Schizofrenik, który mnie prześladuje, cierpi na urojenia, wedle których jest bardzo bogatym człowiekiem, a gdy orientuje się, że na koncie pusto, domaga się, żebym mu oddała jakiś urojony majątek. Naprawdę nigdy nic mnie z nim nie łączyło. Też się boję, jak norweski wokalista, który w latach dziewięćdziesiątych był atakowany przez swojego wariata, że ten polski wariat mnie w końcu zabije. Już mnie wielokrotnie atakował brutalnie, również seksualnie. Byłam przez niego pobita. Nie jestem z nim związana, nigdy nie byliśmy razem, nie ma żadnych dzieci, do kurwy nędzy.

Na jednym z kolejnych koncertów podszedł do mnie Varg i dowiedziałam się, że jego kolega nie żyje. A po jakimś czasie cały zespół zgłosił się do mnie i zostałam powołana jako wokalistka. Miałam zarobić masę kasy, tym bardziej że black metalowych wokalistek jest bardzo mało. Jest to podstawowa kwestia popytu i podaży.

Zawsze moi rodzice wiedzieli z kim współpracuję i to akceptowali. Nie robiłam niczego po kryjomu. Zawsze wiedzieli też z kim się spotykam. W pierwszej klasie liceum praktycznie cały skład osobowy zespołu z Reytana został prześwietlony przez mojego tatę. W przypadku Norwegów rozmawiali z moją mamą albo osobiście po francusku, albo z pomocą tłumacza. Nikt z nich mnie nigdy nie skrzywdził. Skrzywdzili mnie tylko ludzie z Opus Dei oraz ich wielbiciele i pomocnicy.

A rodzice polskiego gitarzysty, który został dołączony do zespołu (bo ja, w przeciwieństwie do poprzedniego wokalisty, nie gram na gitarze – zapomniałam wszystkiego, czego się nauczyłam w liceum, a i tak do mistrzostwa potrzeba około tysiąca godzin ćwiczeń, czego w życiu nie miałam) nie powinni byli być przez Opus Dei okłamywani, że został wybrany jako nowy lider i wokalista. Jest to bzdura, przez którą się tak pokłóciliśmy. Zresztą wszystkie nasze kłótnie wynikły z powodu pomówień i kłamstw wariatów z Opus Dei i ich wpływu na ludzi, którzy nie wiedzieli z kim rozmawiają.

W pewnym momencie, gdy już byłam pewna swojej diagnozy i wiedziałam, że przy powtarzających się atakach schizofreników na mnie wyjście z moich problemów psychicznych, których tylko jednym z objawów jest amnezja, zajmie nawet ponad dziesięć lat, zaproponowałam, żeby zespół nagrał dawny materiał beze mnie. Argumentem było, że muzyka powinna być grana. Wniosek pojawił się na stole, ale wszyscy członkowie zespołu ponownie zagłosowali przeciwko i postanowili lojalnie czekać, aż się wygrzebię i znowu będę w formie. Usłyszałam, że dokładnie jak ja mają z czego żyć i nie muszą zarabiać tej kasy, która im przechodzi koło nosa.

Moje problemy psychiczne to nie tylko amnezja i syndrom sztokholmski, ale tez podwójna osobowość, przy czym osobowością sztuczną jest ta wytworzona przez „leczenie”, jakie mi zaaplikowali schizofrenicy (oraz Kościół Rzymsko-Katolicki, który ich uważa za świętych i działa zgodnie z ich złośliwymi urojeniami), stosując terror, gwałty oraz pranie mózgu. Oraz inne tortury, które pojawiają się w czasie „egzorcyzmów”.

Naprawdę mam powody, żeby nie lubić pewnych osób, nie chcieć z nimi rozmawiać. Andrzej, który tak bardzo się zaangażował w pomaganie Opus Dei i stanął po ich stronie, też jest na mojej osobistej czarnej liście.

I wiem, że nie tylko ja się do niego już zraziłam ostatecznie.

Opus Dei jest wyliczane wśród niebezpiecznych sekt. I jak wszystkie sekty kontroluje ludzi za pomocą terroru oraz prania mózgu. Są niebezpieczni, bo – jak to z reguły sekty – mają za swoich przywódców schizofreników, którzy swoim zdaniem (oraz zdaniem Kościoła) utrzymują kontakt z Bogiem. Takimi schizofrenikami są Ryszard i moje koleżanki z podstawówki.

Opus Dei znane jest policyjnym profilerom z zabijania metali. Fantasy oraz Hello Kitty, czy Pokemonów też nie trawią, ale postaci z bajek nie można skrzywdzić. Metali za to można zaszczuć z wynikiem śmiertelnym, a jeśli są z trudności, bo nie ma do ofiary łatwego dostępu, żeby zniszczyć ją psychicznie, zawsze można wyciągnąć nóż i ofiarę chorej obsesji zabić. Metal ginie, a wariat jest chroniony jako chory, który nie odpowiada za swoje czyny. Nie idzie do wiezienia, ale nie idzie też do szpitala się leczyć, bo panuje zasada dobrowolności leczenia. I jak wariat nie chce, to nie będzie się leczył.

Oczywiście można stwierdzić, że niepotrzebnie nakręcam Opus Dei Panic, bo wariaci trafiają się w każdym środowisku, ale ja osobiście tak samo jak moi niektórzy przyjaciele (oczywiście ci, którzy przeżyli kontakty ze schizofrenikami) cierpimy z powodu fanatyzmu Nycza oraz jego znajomych schizofreników – którzy są jak najbardziej z Opus Dei.

Większość ich działań motywowana jest religijnie i niektórzy z nich podają się za „świętych”, którzy mają „kontakt z Bogiem” i przekazują jego życzenia. Z reguły schizofrenicy wybierają Kościół jako swoje pole działań lub kręcą się w pobliżu, więc należy zachowywać największą ostrożność z kontaktach z ludźmi Kościoła.

Mam problemy z Opus Dei już od pierwszych lekcji religii. W życiu nie spotkałam bardziej zdemoralizowanych ludzi niż wariaci z tej sekty. Krok po kroku towarzyszą mi – oczywiście wbrew moim chęciom – pojawiając się w miejscach, gdzie ich nie chcę widzieć. Wszędzie rozpowszechniają swoje kłamstwa oraz zaszczuwają mnie i niszczą mi wszystko, co tylko mogą.

Zniszczyli mi dwa zespoły heavy metalowe. Zniszczyli mi życie osobiste. Zniszczyli mi każdy plan, jaki sobie stworzyłam. Atakowali nie tylko moją psychikę, ale też byłam atakowana fizycznie, także dochodziło do gwałtów – za które jak najbardziej nie odpowiadają osoby z Opus Dei. Zniszczyli mi każdą karierę, jaką mogłam mieć. W życiu im nie będę za nic dziękować. Ani ich pomagierom.

Wręcz przeciwnie, mam ambicję doprowadzić do czegoś, co nastąpiło w Irlandii, gdzie po odkryciu ciał pomordowanych przez zakonnice dzieci nastąpiła błyskawiczna sekularyzacja.

Podstawową zasadą profilingu jest, że tacy sami ludzie w takich samych sytuacjach robią te same rzeczy. Bez tego nie dałoby rady nic przewidywać, ani typować winnych przestępstw. A kościelni schizofrenicy oraz imbecyle są wszędzie tacy sami, podobnie takie same są zasady religii katolickiej. Wiadomo, że ludzie Kościoła lubią ze schizofreników robić świętych,⁽¹⁾ a zdemoralizowany tym schizofrenik nie zna już żadnych granic, więc zabija. Zabijają też ludzie Kościoła, którzy dążą do udowodnienia, że „święty” się nie myli. I jak średniowieczni śledczy nie cofną się przed niczym, żeby tylko wyciągnąć „prawdę” z ofiary schizofreników. Bo fanatyzm religijny nie pozwala im przyjąć do wiadomości, że schizofrenik po prostu łże, albo przeżywa urojenia.

A prawda jest taka jest taka, że to są odklejeni od rzeczywistości wariaci, więc ofiara nie może potwierdzić urojeń. Nauka notuje przypadki śmierci z wyczerpania ofiar, którym próbowano „przywrócić pamięć” lub ich „wyleczyć” pod dyktando zachwyconych swoją rolą i władzą schizofreników.

Całe moje zniszczone i nieszczęśliwe życie to modelowa akcja wariatów z Opus Dei, których hołubi i tuli do piersi Kościół. To oni zawsze byli gwałcicielami. Co ja mogę powiedzieć – schizofrenicy zawsze przypisują sobie rzeczy, których zazdroszczą, a swoje złe uczynki zwalają na jakieś kolejne ofiary, tym są zawsze podszyte ich urojenia. Tak właśnie zwalili na moich przyjaciół gwałty, których się dopuścili. W ogóle nie należy z takimi ludźmi rozmawiać, jeśli nie potrafi się ich diagnozować i brakuje krytycznego myślenia.

Trudno takich ludzi leczyć, gdy nie chcą. Więc jedyne, co można próbować zrobić, to uporać się z wpływem, jaki Kościół Rzymsko-Katolicki ma na polskie społeczeństwo. To naprawdę nie są ludzie godni zaufania, ani tacy, którzy powinni nam przewodzić. Są zawsze w błędzie, bo nie tylko sami są bardzo głupi, ale też kierują nimi wariaci.

Wiem, że seria programów o tych wydarzeniach już wisi w powietrzu, bo artyści, których znam, mają bardzo dobre kontakty z producentami telewizyjnymi – i to nie tylko polskimi. I wszyscy się wkurwili, bo za dużo już było tych śmiertelnych ofiar schizofreników. I nie tylko śmiertelnych.

Będzie się działo, proszę państwa, będzie się działo. Stwierdzam to z dużą satysfakcją.

Obiecano mi, że warto żyć, żeby zobaczyć to, co się wydarzy dalej.

⛧⛧⛧

⁽¹⁾ Akurat fragment o słyszeniu „głosu Boga” przez wybrańców znajduje się w Katechizmie Kościoła Rzymsko-Katolickiego, który obowiązuje wszystkich katolików (dobrze, że nie jestem katoliczką) i na przykład taki Nycz uważa to stwierdzenie za podstawę swojej religii. Ja dla odmiany od dziecka uważam za skandal, że w państwie prawa funkcjonuje religia, która ma wpisane w swoje święte zasady krzywdzenie ludzi, a tacy schizofrenicy są krzywdzeni i odwodzeni od leczenia się. Nie pomijajmy też oczywiście zła, jakie jest wyrządzane przez Kościół ludziom takim jak ja, którzy nie chcą mieć nic wspólnego z tym całym schizofrenicznym cyrkiem, ale i tak są ścigani z powodu urojeń i obsesji wariatów. Przy zapotrzebowaniu Kościoła na „świętych” (bez nich interes się ciężko kręci, bo potrzeba igrzysk, przydają się też przy awansach) oraz przy wpływie Kościoła na politykę trudno się spodziewać zmiany prawa na takie, które pozwoli skutecznie pomagać najciężej chorym psychicznie ludziom i ratować ich ofiary przed śmiercią. Ale można próbować.

Zostałam kiedyś poproszona, żeby w ramach terapii opisać najczarniejszą subiektywną wersję różnych wydarzeń, prowadzących do zniszczenia mi życia. Ale – żeby pozostać uczciwą – muszę zaznaczyć, że wedle moich źródeł Adam i jego ojciec działali pod wpływem pewnej osoby, która ich sprawdzała latami w błąd. sami praktycznie zachorowali przez kontakt z tą osobą.

Ta osoba przedstawia moich schizofrenicznych prześladowców z dzieciństwa jako przyjaciół, a schizofrenika Ryszarda jako bliskiego przyjaciele mojego ojca. Ambicją tego chorego psychicznie człowieka było, żebym nic nigdy nie miała wspólnego z heavy metalem. Także po kolei niszczył mi pojawiające się możliwości ułożenia sobie życia.

Nikt z rodziny Ryszarda nigdy nie powiedział ani jednego słowa prawdy o mnie. Terror i pranie mózgu, jakie stosują ci schizofrenicy, nic nie ma wspólnego z terapią i nigdy nic takiego nie może się powtórzyć. Zresztą dopilnuję, żeby nie było na to szansy. Mój tata uciekł z Francji słusznie. Ledwo się podźwignął po próbie samobójczej. Ja sama też o mało co się nie zabiłam i zawsze będę powtarzać, że samobójcy naprawdę wybierają to łatwiejsze wyjście. To, co mi zrobiono, łączy się z takim cierpieniem, że nikomu nie życzę. Wychodzenie ze skutków psychicznych prania mózgu przez schizofreników też jest katorgą. To wszystko są ludzie bez matury, a nie żadni terapeuci. Z tym, że owszem, bardzo lubią za psychoterapeutów uchodzić.

Zawsze opuszczenie Polski było dla mnie najlepszym rozwiązaniem. Niestety nieleczący się schizofrenicy zawsze gnębią ofiarę swoich obsesji aż do śmierci, swojej własnej lub samobójstwa ofiary. Nie trzeciej opcji, trzeba im zniknąć z radaru. Najlepiej przeprowadzić się do innego kraju. Bardzo rzadko się udaje takich schizofreników namówić na leczenie.

Robiłam już akcję informacyjną w okolicach roku 1990, ale wszyscy to olali. Nie będę się narażać na kolejne kontakty ze schizofrenikami. Jestem w tak złej sytuacji, że nawet ich widok może wywołać u mnie szok i kolejny regres z terapii. Ni życzę sobie ich nigdzie w moim otoczeniu. Szczęśliwie, nie muszę bywać na konwentach, ale najlepiej byłoby zmienić kraj rezydencji. Jeżeli będą jakieś ciekawe propozycję, to wyjeżdżam w ciągu kilku miesięcy.

Typowe zagrania schizofreników oraz co nimi powoduje są znane profilerom, którzy potrafią przewidywać zachowania tak groźnych osób chorych psychicznie. Profilerzy wiedzą, że na pierwszy rzut oka nie rozpozna się schizofrenika, tak dobrze się maskują. Warto zawsze weryfikować, czy ktoś podający się za moją najlepszą przyjaciółkę cokolwiek o mnie wie i czy jakieś rewelacje są prawdziwe. Chociaż sam Andrzej praktycznie o mnie nic nie wie, więc nie potrafi niczego zweryfikować. Powinien był mi wierzyć, a nie przyłączać się do zaszczucia i wszędzie za zjebów ręczyć, co mi zniszczyło życie. Naprawdę każdy jest autorytetem w swoich własnych sprawach, więc powinien był wierzyć, a nie kłamać wszędzie za moimi plecami. Bardzo brzydko się bawił moim życiem i moim przerażeniem tym, co mi robią ci schizofrenicy.

Mam tego pecha, że chodziłam z tymi wariatkami do podstawówki i zebrały trochę informacji, ale nic naprawdę ważnego o mnie nie wiedzą i mnie nie znają. To imbecyle, tak samo jak ich rodzice, nie wiem, jak można się nabrać, że mogłabym ja lub moja rodzina się z nimi przyjaźnić. Są za głupi na to i totalnie zdemoralizowani.

Pewnych ludzi już w życiu nie chcę oglądać. Nie mam zamiaru wiązać się z Adamem, więc opowiadanie interesującym się mną facetom, że jestem szaleńczo w nim zakochana i dlatego nie wyszłam do tej pory za mąż (albo że wyszłam i moim „mężem” jest Roman), jest czymś za co pewien narcystyczny troglodyta powinien iść do więzienia.

(I nie nie wyszłam nigdy za mąż – zbyt byłam na to zniszczona psychicznie, tak samo jak mój wielbiciel. Przypominam, zaświadczenie o stanie cywilnym na blogu.)

Mam nadzieję, że jeszcze trafi do więzienia, bo tłumaczono temu debilowi wiele razy, że nie powinien ze schizofrenikami z rodziny Ryszarda rozmawiać o mnie. Nycz też jest chory, a także jego znajomi.

Tak więc tak, bardzo proszę się ode mnie odpierdolić i już nikogo nie okłamywać. W temacie moich uczuć, to ja jestem autorytetem, a nie bełkot jakiejś schizofreniczki. Przed którą wszyscy byli ostrzegani.

Piosenka Kazika nadal aktualna. Jedni z artystów sprzedali się Opus Dei oraz politykom z PiSu, więc dostają odznaczenie za odznaczeniem. Inni za to są medialnymi bestiami i z całą premedytacją sprzedają siebie mediom.

I tylko to drugie podejście jest uczciwe. I zgodne z zasadami marketingu. Czasem reklama nie kosztuje ani grosza i potrafi prawie każdego wypromować.

Ale jakby nie było – prawdą jest, że wszyscy artyści to prostytutki.

Nie będę przepraszać żadnej schizofrenicznej kurwy. Nie będę przepraszać Andrzeja. To on powinien przeprosić za swoją współpracę ze schizofrenicznym gangiem i schizofreniczkami z mojej podstawówki, ale mam pewność, że nie przeprosi, bo narcyzi nigdy nie przepraszają. za to niszczą wszystkie osoby, które im kiedykolwiek pomogły, jak na przykład ja i Piotr. No może z wyjątkiem sytuacji, kiedy dociera do nich, jak zła mają sytuację prawną i prawnik im doradzi przeprosiny.

Napadnięto na mnie w moim miejscu pracy, jak najbardziej formalnym. Ale nie tylko mam na myśli jakieś szkoły, w których uczyłam angielskiego, ale też (i to może nawet jest najważniejsze) napady dotyczyły mojego zespołu. Jak najbardziej zawiązał się formalnie i mieliśmy już swojego producenta, Norwega. Każde napady na ludzi w miejscu pracy i doprowadzenie do szkód psychicznych są bardzo źle widziane przez nasz system karny. Niektóre rzeczy powinny się dziać z urzędu, moim zdaniem (tutaj prokuraturę pewnie powstrzymuje moja amnezja), ale zadowolą nas pozwy cywilne.

Ani Ryszard, ani Nycz czy otaczające ich schizofreniczki nie byli moimi przyjaciółmi. Andrzej też nie. Nikt z nich nie studiował psychologii. Nigdy też nie przyjaźnili się z nikim z mojej rodziny. Wszelkie ich poczynania wynikały z ich psychozy i miały na celu zadręczenie na śmierć obiektu, na którego punkcie mają obsesję. Z reguły schizofrenicy spodziewają się, że po samobójstwie ofiary z powodu zaszczucia dostaną przelew pieniężny z całego majątku ofiary, bo uroili sobie jakiś testament i że mają prawo do majątku człowieka, którego zaszczuwali – w ich języku „którym się opiekowali”. Takie zachowanie jest doskonale opisane w podręcznikach psychologii i można bezbłędnie przewidywać działania schizofreników. Jest to podstawowa zasada profilingu – takie same osoby, w takich samych sytuacjach, robią te same rzeczy. Zawsze się sprawdza. I dzięki tej zasadzie i wiedzy z psychologii byłam w stanie pomóc już wielu osobom, które miały na karku ten gang schizofreników.

Andrzej swoją głupotą zniszczył mi życie. Pranie mózgu, terror i zastraszenie to nie są metody terapeutyczne. To są metody jakimi schizofrenicy dokonują egzekucji czyjejś psychiki oraz powodują powstanie fałszywej osobowości, która ma się zgadzać z ich urojeniami. Nikt nie powinien trzymać strony schizofrenika, który nigdy nie był przyjacielem mojego ojca, za to był człowiekiem, który z dużym prawdopodobieństwem (zgadza się to z faktami i typowym postępowaniem schizofreników) doprowadził do śmierci mojego ojca w szpitalu, bo wmówił lekarzom, że jest kimś z rodziny i poinformował, że pacjent czuje się lepiej i nie chce by-passu. Zresztą przyznał mi się do tego w rozmowie ze mną.

Schizofrenicy bardzo chcieli, żebym napisała to, co mi wbijali do głowy, ale nie będę kłamać i kolportować ich urojeń. Ani nikogo wybielać. Ale jak najbardziej chcę pisać ten blog. Doskonale mnie do tego zachęcili.

I nie nazywam się dla was Nowak, tylko Haraldsdottir i jestem bardzo wkurwiona. A problemy z pamięcią i podwójna osobowość to nie opętanie, więc darujcie sobie te egzorcyzmy, do was mówię, zjeby z Opus Dei. Dla was jestem nie tylko ateistką po złożeniu oficjalne apostazji (zaświadczenie na blogu), ale też wiedźmą Wicca, więc odpierdolcie się ode mnie.

Jestem panną (zaświadczenie również na blogu) i nie mam dzieci z powodu głupoty Andrzeja i kilku innych osób, które nie miały prawa się wpierdalać w moje życie, ani kłamać na mój temat, temat moich przyjaciół, czy mojego stanu cywilnego. Moja amnezja i problemy z psychiką to efekt działania Andrzeja oraz gangu schizofreników, a nie metali. I niech Andrzej dalej tylko z Ryszardem się przyjaźni, bo ja go nie chcę widzieć. Zrobił w moim miejscu pracy dokładnie to samo, co zrobił mi wcześniej na Anglistyce. Pomógł schizofrenikom zniszczyć mnie, jak nigdy dotąd. Przy czym dokonał jeszcze większych zniszczeń niż w latach dziewięćdziesiątych, bo okazał się być jeszcze ambitniejszy niż kiedykolwiek wcześniej w popełnianiu przestępstw i łgarstwach. Jest chory psychicznie z powodu kontaktów ze schizofrenikami, bo wciągnęli go w swoje urojenia. Ponownie z całym naciskiem proszę go, aby zaczął się leczyć.

W życiu nie potwierdzę urojeń Ryszarda i jego córek.

I chyba czas już reaktywować ten norweski zespół z polskim gitarzystą.

Czarnym charakterem mojej historii jest ojciec Adama. Wyobrażam sobie, że gdy tylko spotkał moją rodzinę, jeszcze przed urodzinami młodszego syna, wymyślił sobie, że któryś z jego synów musi poślubić dziewczynę, która jest spokrewniona z dwoma rodami książęcymi Europy.

Poznałam więc Adama, gdy miał cztery lata. Podobno chciał „poznać księżniczkę”. Zrobił bardzo złe wrażenie. Podejrzewam również, że jego stary dalej nakręcał zainteresowanie Adama mną. W każdym razie, dostawałam potem telefony z informacjami, że obie rodziny chcą nas połączyć węzłem małżeńskim. Przerażało mnie to to straszliwie.

Tak bardzo nie czułam się dobrze w tej sytuacji, że gdy chodziłam na koncerty, to przed jednym z nich próbowałam „sprzedać” jednej z dziewczynek podrastającego Adama, jako kogoś z kim powinna się spotykać, gdy dorośnie. Wolałabym, żeby to była ona, a nie ja.

Rozmawiałam z Adamem i podejrzewam psychopatię, tak samo jak u jego ojca. Nie tak zachowuje się ktoś, kto podobno się we mnie kocha od dziecka. Nigdy się nie zachowywał, jak ktoś zakochany. Nie chcę znać tego człowieka. Już jako dziecko byłam przerażona jego telefonami i przekonaniem wszystkich, że powinnam się jako dorosła się z nim związać. Zadzwoniłam nawet na Policję jako dziecko i protestował przeciwko dziecięcym zaręczynom, które są nielegalne w Polsce i w cywilizowanym świecie. Jeśli się z nim spotykałam, to tylko z powodu braku pamięci i praniu mózgu. Psychopaci potrafią zniszczyć ludzi, którzy nie chcą się zachowywać zgodnie z jego życzeniami. Ja w końcu po kolejnych atakach na mnie i kolejnym zniszczeniu mi życia poprosiłam prawdziwego psychoterapeutę o pomoc i ratunek. Jako cel terapii postawiłam uwolnienie mnie od zależności od tego człowieka, którą wywołano terrorem i zastraszaniem. Jestem cieniem siebie od czasu, kiedy jego rodzina oraz schizofrenicy napadli mnie w 2000 roku, bo się okazało, że kogoś wolę od niego. Jeśli stanęłam wcześniej na nogi i wyglądało na to, że wrócę do wokalu to tylko dzięki pomocy jeszcze kogoś innego. Ale oczywiście Adam rzucił się na mnie, bo nie mógł znieść, że mogę być szczęśliwa. To są fakty, które zna Policja. Bujdy rozpowiadane przez jego rodzinę i schizofreników się nie liczą.

W efekcie straciłam na cierpieniu i wychodzeniu z traumy oraz przypadłościach (w tym walce ze gangiem schizofreników) ćwierć wieku. Mam prawo robić w końcu to, co ja chcę i spotykać ludzi, których ja chcę spotykać.

Wolę być sama, nie pisać, nie tworzyć i nie śpiewać, niż być z nim. Wolę klepać relatywną biedę. Trudno, niech dalej okłamuje różne osoby, że nie mają u mnie szansy, bo kocham się w nim na zabój od dzieciństwa. Ale i tak się nie ugnę. Praniem mózgu i terrorem nie należy się posługiwać. Zniszczył mi całe życie, storpedował szanse, żeby moją macicę naprawić w Szwecji. Przy czym sam jest nosicielem groźnej choroby, więc nie nadaje się na ojca. Usłyszał to zresztą ode mnie, gdy był dzieckiem i że będę woleć kogoś, kto może spłodzić zdrowe dzieci. Ostrzegłam go wtedy przed złośliwym i narcystycznym postępowaniem, które charakteryzuje narcyzów i psychopatów, którzy chcą postawić na swoim. Pilnowanie mnie, żeby się z nikim się nie związała, aż do momentu, kiedy stracę możliwość posiadania dzieci, nie sprawi, że się złamię i go zechcę. Jeśli wcześniej się nim spotykałam, to tylko dlatego, że straciłam z powodu zaszczucia pamięć i nie wiedziałam, kim jest dokładnie. Teraz pamiętam, kim jest i co musiałam przez niego znieść i ile mi złośliwie zabrał z życia.

Zostałam zaszczuta przez gang schizofreników, a większość znajomych uwierzyła, że „jestem z Romanem” (dla przypomnienia to ten schizofrenik, z którym nigdy nie byłam). W efekcie zostałam sama i przyjęłam zaproszenia na randkę od Adama z wdzięcznością (bo jak już powiedziałam, nie pamiętałam, kim jest). Szybko pożałowałam, bo okazało się, że nasze randki to głównie wdzięczenie się do fotografów, którzy zawsze jakoś nas znajdowali. A Adam bardzo szybko się zmył, boleśnie mnie raniąc, twierdząc, że nie będzie sypiał z „mężatką” – czy jakoś tak. Widział tak samo inni znajomi moje zaświadczenie o stanie cywilnym już w roku 1990, tak dawne są te pomówienia. To co zrobił, to było klasyczne niszczenie ludzkiej psychiki przez psychopatę. Powinien chodzić na psychoterapię już w dzieciństwie.

Nie widzę żadnego sposobu, żeby się mógł w jakikolwiek sposób wytłumaczyć. Oprócz Breta też ktoś inny został okłamany i to w bardziej współczesnym okresie. Na całe szczęście moi prawdziwi przyjaciele zaczęli to wyjaśniać i już wiedzą, jak bardzo to załgany i narcystyczny człowiek. Wykorzystywanie czyjejś amnezji oraz syndromu sztokholmskiego, żeby kogoś zmuszać do związku, to kiepski pomysł, jeśli się chce utrzymać dobre relacje. Jestem dumna, że jestem chyba jedyną kobietą, która przed nim ucieka. Zawsze dochodzę do wniosku, że go nie chcę, że jest z nim coś bardzo źle.

Nadal się nic nie zmieniło, nadal jestem panną.

Gdyby nie moje problemy z pamięcią i terror starego Adama, który mi zrobił pranie mózgu, to w życiu bym nie uwierzyła, że powinnam się wiązać z jego synem. Przyjęłabym wtedy pewne oświadczyny w Toronto i byłabym szczęśliwą, spełnioną kobietą. Tak to zostaje mi tylko zemsta.

Moi znajomi glam metalowcy przybyli na polski konwent w tym samym roku i była szansa, żeby sobie wszystko wyjaśnić, ale znowu wiele osób ich okłamało. Nigdy nie czułam do Adama tego, co czuje zakochana do szaleństwa kobieta – przechodziłam coś takiego, więc znam różnicę. Pomijam oczywiście różne efekty prania mózgu. Nie wiem, skąd pochodzi ten mit, że z Adamem się kochamy od dziecka. Ja go nie kocham.

Mam problemy z pamięcią i podwójną osobowość. Jedna to szczęśliwa metalową, druga to nieszczęśliwa pisarka fantasy, która powstała po praniu mózgu i terrorze, który jej zaserwowano w czasie studiów. Muszę zacząć od metalu, ewentualnie potem dołączyć rzeczy, które mi pasują, wybiorę tylko te, które mi pasują. Większość rzeczy, które robię w życiu to efekt prania mózgu i są elementem fałszywej osobowości, która powstała w wyniku terroru schizofreników oraz rodziny Adama (oraz jeszcze kogoś). W życiu bym nie uwierzyła, że ludzie mogą być tak brutalni i zrobić takie rzeczy, jakie mnie spotkały. Moja prawdziwa osobowość w życiu nie dałaby sobie wmówić, że kocha Adama. I nie rzuciłaby zespołu z Norwegii.

Wiem, że mam podwójną (ale już na etapie spajania) osobowość. Miałam to na studiach (bo studiowałam nie tylko Anglistykę). Moi metalowi przyjaciele potrafili dotrzeć do niej, gdy się odwoływali do przeszłości. Jest kimś innym niż osoba, którą stworzono po roku 1991. jestem krucha i delikatna. Nie dam się więcej skrzywdzić. Mam na tyle wiedzy, że potrafię ocenić, co mi dobrze robi, a co źle. Ludzie powinni szanować moje wybory.

Przy czym oczywiście pewien pan – z tych którzy zrobili mi pranie mózgu w czasie studiów – wymyślił sobie, że ja będę pisać fantasy, a syneczek będzie występował – ewentualnie będą dla niego pisać przeboje. Bo oczywiście jego syneczkowi wolno robić to, co kocha. I oczywiście był to ten sam człowiek, który próbował mnie wyrzucić z mojego norweskiego zespołu. Bo tylko jego syneczek może liderem.

Podobno plotka o szaleńczej miłości pomiędzy mną a Adamem pochodzi od Nycza. Z tym, że podejrzewam, że miał na myśli raczej schizofreniczkę Krystynę, a nie mnie. Ja Adama nie kocham.

Część z moich prawdziwych emocji zaczęło wychodzić ze mnie i postanowiłam napisać email, w którym prosiłam o pomoc psychoterapeuty, który by pomógł w tej sytuacji. Niestety zamiast dostać pomoc, moim przyjaciele (którzy nie potrafili uwierzyć, że nie kocham Adama) zaserwowali mi pranie mózgu, przekonując mnie, że kocham Adama. No co ja poradzę nie kocham.

Tak to wygląda z mojej strony.

Nie kocham i kropka. Jak to mówią behawioryści – kot kocha, albo nie kocha. Nie da się straumatyzowaneigo kota naprawić i zmusić do miłości. Próbując, moi znajomi do reszty zniszczyli mi życie. A ja postanowiłam zagryźć zęby, scalić obie osobowości i dać im popalić.

A pewien dureń może spierdalać na drzewo i się podetrzeć tym, że niby mnie uważa za „swoja przybraną córeczkę”. Spierdolił mi życie, a i tak nie zrobiłam kariery pisarskiej, jaką sobie wymarzył. Niech spierdala. I nie zrobię już kariery, bo takie są układy w polskim fandomie. No chyba, że zacznę pisać po angielsku.

No coż, pewien amerykański metal, który się kiedyś we mnie kochał, też mi powiedział, że uważa mnie za swoją przybraną córkę. I chyba jego jako tatę wolę.

No ca ja poradzę. Mój tata, gdy mnie koledzy wciągnęli w pierwszej klasie liceum do zespołu metalowego, zaczął słuchać tej muzyki, a potem przyszedł na próbę i zaczął się przerzucać z moimi kolegami tytułami i nazwami zespołów.

I bardzo szybko, gdy mój kolega z zespołu do mnie dzwonił, było – Gosia, that’s for you. That Bartek sounds such a nice boy!!!” Nawiązanie do Poison wyszło moim rodzicom przypadkowo.

Mój tata metal rządzi, w odróżnieniu od Andrzeja, który postanowił się wtrącił i mówić mi, co mam robić w życiu. I zniszczył mi wszystko po kilka razy.

Są mężczyźni całkowicie niegodni zaufania i bawiący się kobietami. Opisałam przypadek geja, który nie chce przyjąć swojej orientacji do wiadomości, tylko uwodzi kobiety, a potem znika. Innym typem jest narcyz, który pojawia się, kiedy tylko jego ofiara może ułożyć sobie życie i uwodzi ją na nowo, żeby tylko tego nie zrobiła, bo nie może znieść, że się nim nie interesuje. A potem ucieka, a wcześniej jeszcze zakatuje psychicznie.

Ten drugi typ to człowiek, jak już powiedziałam, który bawi się kobietą w ten sposób, że uwodzi ją i znika. Przy czym powodem znikania nie jest to, że jest gejem. Wręcz przeciwnie prowadzi bujne życie erotyczne, sypiając z prostytutkami. Jasne jest wtedy, jak to się stało, że po upojnym randkowaniu, gdy tylko zaproponowałam łóżko, wyśmiał mnie i zaatakował i zniszczył psychicznie, żeby tylko schizofrenicy byli zadowoleni. Zresztą nie jest to przypadek tylko jego. Tak samo według tego co mi powiedziano, zachowuje się jego ojciec (a przynajmniej przedstawiał się jako jego ojciec), a także pewien inny dostojny i szanowany człowiek.

Przy czym te fandomowe prostytutki to po prostu moje schizofreniczne koleżanki z podstawówki, które nie powinny mieć nigdy nic do powiedzenia, bo wszystko co opowiadają to stek bzdur i urojeń.

Jeszcze innym typem człowieka jest ktoś, kto ma wczesną formę postać raka – która jak najbardziej jest uwarunkowana genetycznie i wie o tym, bo jego wujek wcześnie zmarł – więc nie chce mieć dzieci. Ale jego upatrzona ofiara chce mieć dzieci, więc ją zwodzi i rozkochuje w sobie, a potem rzuca. Alby pojawić się i zmasakrować ją ponownie, gdy tylko na horyzoncie pojawi się ktoś, kto ją kocha i z kim mogłaby ułożyć sobie życie.

Psychoterapeuci nie wierzą w anielskość ludzi i wiedzą, że postawy w pełni altruistyczne są możliwe tylko w rodzinach. To społeczeństwo nakazuje altruizm w kontaktach z innymi. Zakochani mężczyźni są w stanie zachować się altruistycznie, chociaż nie zawsze. Jeśli któryś z nich nie broni ukochanej, bo bywa i tak, bo są mężczyźni, którzy się mszczą na kobietach, które kochają, to znaczy, że jest cynicznym chujem. Wszyscy ludzie kierują się zwykle własnym zyskiem i chętnie wykorzystują innych ludzi. Więc psychoterapeuci robią wszystko, żeby ofiary takich praktyk wydobyć z psychicznego (i nie tylko psychicznego) uzależnienia od typów stosujących przemoc, i zakończyć to wykorzystywanie.

Sama zdecydowałam, że z pewnym panem nie jest mi po drodze i wygoniłam go z wielkim wrzaskiem z pracy.

Mitem jest, że się w kimś kocham od dzieciństwa. Bardziej przerażały mnie jego telefony w dzieciństwie. To nie tak, że zostaliśmy sobie przeznaczeni w dzieciństwie i że rodziny chcą, żebyśmy się pobrali. Uważam, że wmawianie mi tych rzeczy to wycyzelowany atak na mnie, tym bardziej że z faceta wyszedł parę razy tępy prymityw. I nie interesuje mnie, kto co komu powiedział i czy przypadkiem mały chłopczyk nie padł ofiarą kłamstw schizofreników. On i jego ktoś z jego rodziny podpisali mi na początku lat dziewięćdziesiątych oświadczenie przed koncertem, że widzieli moje zaświadczenie o stanie cywilnym. I że przyjęli do wiadomości, że różne historie, które o mnie są opowiadane, pochodzą z pomówień schizofreniczek.

W tej sytuacji, rozkochiwanie mnie w sobie, a potem atakowanie razem z gangiem schizofreników, żeby mnie „leczyć” pod dyktando schizofreników i niszczyć wszelkie szanse na małżeństwo z kimś, kto chce dzieci, jest takim chujostwem, że tego nie wybaczę.

I nie przyjmuję do wiadomości, że jakoś tak samo wyszło. I nie zamierzam się pogodzić, że tylko on mi został. Bo kurwa to nieprawda.

A spierdalaj, chuju!!!

Wiele osób popełnia podstawowe błędy w postępowaniu ze schizofrenikami, ponieważ uważa, że można im przemówić do rozumu i coś wytłumaczyć. Zdrowy człowiek zastanawia się nad argumentami i zgadza się na weryfikację faktów, schizofrenik za to sabotuje weryfikację tak dokładnie, że prędzej jego ofiara się zabije, niż udowodni ludziom, jak jest naprawdę.

Osoby zdrowe są podatne na wiele rzeczy i można im wmówić nieprawdę i w ten sposób doprowadzić do szaleństwa. Schizofrenik nawet nie drgnie, gdy przedstawia mu się coś, co się nie zgadza z jego urojeniami. Można go skonfrontować z ludźmi, którzy zaprzeczają temu, co mówi, ale chory się odwraca i zaczyna twierdzić, że właśnie dostał potwierdzenie swoich twierdzeń. Zaprzeczanie wprost schizofrenikom jest niebezpieczne, ponieważ schizofrenik skonfrontowany z faktami, doznaje wzmożenia psychozy i zaczyna bardzo energicznie walczyć o spełnienie swoich potrzeb schizofrenika. Czyli na przykład o to, żeby schizofrenik był uważany za autora jakiegoś utworu, utalentowaną pływaczkę czy narzeczoną jakiegoś ważnego faceta. Bardzo często podszyte zazdrością i zawiścią potrzeby schizofrenika przyjmują postać podawania się za kogoś innego. Oczywiście osoba, którą schizofrenik udaje, zostaje światu przedstawiana jako chora psychicznie.

Ze schizofrenikiem nie ma poprawnego kontaktu. Można metaforycznie przedstawić jego chorobę jako grzyba, który opanował jego mózg. Ten pasożyt wpływa na myśli i postępowanie tak dokładnie, że schizofrenika nigdy się nie przekona. Istnieje lista sztuczek, do jakich można sięgać – jak na przykład obietnica, że ktoś będzie mógł się skoncentrować i utrzymać pracę, jeśli będzie się leczył. W moim przypadku nawet przez chwilę nie groziła mi utrata pracy.

Napuszczeni przez schizofrenika Ryszarda i jego gang schizofreników psychologowie i psychiatrzy z fandomu zniszczyli mi życie. Latami uparcie stosowali wszystkie metody, żeby mnie przekonać, że jestem niebezpieczną schizofreniczką, ignorując przy tym fakt, że mogą skorzystać z pomocy Policji, która by im umożliwiła weryfikację podstawowych faktów, jak to gdzie się urodziłam i czy jestem stanu wolnego. Ignorowali też wszystkie zasady diagnostyczne. I znowu jak kilka razy już przedtem, dostałam prawidłową pomoc psychoterapeuty, gdy już prawie było za późno, bo straciłam pamięć i całe życie, więc zaczęłam planować samobójstwo.

Znowu powiem – mam dosyć. Ryszard jest najgroźniejszym schizofrenikiem, jakiego poznała polska Policja. Nie tylko dąży do urzeczywistnienia swoim urojeń, ale wspiera też innych schizofreników ze swojej rodziny. Nawet wiedząc, że ich urojenia mają się nijak do rzeczywistości, stoi na stanowisku, że „Bóg im to dał” – czyli ich wewnętrzny głos, mówiący im, że na przykład mają prawo podawać się za współautorkę Wiedźmina jest głosem Boga, który zadecydował, jak naprawdę powinien wyglądać świat. I wszyscy ludzie powinni się dostosować.

A ja nie mam zamiaru się dostosować i wspierać ich urojeń.

Stoję na stanowisku, że Sapkowski sam napisał Wiedźmina. Nikt mu żadnych wydruków czy plików z gotowym tekstem nie dostarczał. I proszę mnie w nic związanego z Wiedźminem, czy Andrzejem nie mieszać. Z tym, że owszem, pewna schizofreniczka z rodziny Ryszarda (to nie jest mój krewny, tylko – przypominam – prześladujący mnie od dziecka schizofrenik) podaje się za współautorkę Wiedźmina i kibicuje jej z zachwytem większość fandomu sf-f.

Moja obecność w fandomie sf-f zniszczyła mi życie. Dopóki obracałam się tylko w fandomie metalowym, miałam jeszcze jakieś życie i ciekawe plany. Niestety środowisko fanów fantastyki, które zostało opanowane przez Ryszarda, jego rodzinę oraz fanów tych zjebanych schizofreników, okazało się mieć tak zły wpływ na moje życie, plany zawodowe i prywatne, że absolutnie nie planuję pojawiać się na jakimikolwiek konwencie. Szkoda, że Michał (ale nie tylko on) nie chciał przyjąć do wiadomości, co rzeczywiście się dzieje, gdy przeprowadzałam akcję informacyjną na początku lat dziewięćdziesiątych.

Michał był powodem, dlaczego rzuciłam Piotra, a nie żaden „powrót do Romana” (przypominam, to jest znienawidzony schizofrenik z mojej podstawówki, krewny Ryszarda). A z Michałem zerwałam, bo mnie zawiódł i zaczął się radośnie tarzać w towarzystwie schizofreników w fandomie sf-f, wbrew moim ostrzeżeniom i prośbom. Zawiódł mnie wtedy jak nikt inny, ignorując jak boleśnie mnie ta zgraja schizofreników atakowała. Nie byłam w stanie znieść jego głupoty i dlatego z nim zerwałam. Może tylko Adam i jego rodzina mu dorównuje w tym zachwycie nad schizofrenikami oraz stopniu w jakim oferował im pomoc w niszczeniu mnie.

Są kurwa granice tego, co można znieść.

Jeśli ktoś, kto jest atakowany przez gang schizofreników, prosi, żeby z danymi osobami nie rozmawiać, to się nie rozmawia. I na pewno już nie podaje dalej ich kłamstw i urojeń jako pewników, wbrew prośbom najbardziej zainteresowanej.

Osoby, które robią takie rzeczy, lądują do liście zjebów, z którymi się nie rozmawia i traktuje jak wrogów już zawsze.