Wiele osób jest przekonanych, że upór Romana w prześladowaniu mnie oznacza, że musiało nas łączyć coś więcej niż chodzenie do jednej szkoły. Zresztą byliśmy w tej samej szkole tylko przez jakiś czas, bo został z mojej podstawówki usunięty.

Tak naprawdę połączyło nas coś, co mogę określić jako zemstę zakonnicy, która uczyła mnie religii. Jak wcześniej wspomniałam, nie zgodziłam się z jej poglądami na temat seksu – a mianowicie, że kochać się fizycznie należy tylko tyle razy, ile dzieci zamierza się mieć. Uważała też, że kobieta musi w łóżku cierpieć. Moja niezgoda wywołała łańcuch wydarzeń, który doprowadził do śmierci moich przyjaciół oraz spowodował nieszczęście wielu osób, także moich rodziców. Oczywiście wszystko to stanowi tylko element największego zła, które przede wszystkim mnie spotyka z łap Opus Dei oraz Kościoła. Bo to ja jestem głównym celem. I to mnie wyrokiem Opus Dei nie wolno osiągnąć w życiu szczęścia, sukcesu, czy też połączyć się z kimś kogo naprawdę kocham. „Bo obraziłam zakonnicę.”

Zakonnica poczuła się aż tak urażona, że wezwała na pomoc swoich przyjaciół schizofreników, których Kościół zgodnie z tym, co jest napisane w Katechizmie, uważa za „świętych”. Razem uradzili, że jestem nadmiernie i przedwcześnie „rozbudzona seksualnie”, więc ponowili wyznaczyć mi męża, z którym miałam się natychmiast kochać. Rozwinęło to oczywiście urojenia Romana, który do tej pory uważa, że „uprawiałam z nim seks” w wieku dziewięciu lat. Nic dalszego oczywiście od prawdy.

Od siebie dodam, że ludzie, którzy zostali odpowiednio uświadomieni w dzieciństwie przez rodziców, którzy nie zaniedbali edukacji seksualnej, opóźniają inicjację i z reguły czekają na prawdziwą miłość. Było tak moim przypadku – po amerykańsku chciałam stracić dziewictwo z Bartkiem w wieku osiemnastu lat, bo wiedziałam, że seks jest dla dorosłych i co się może dziać pomiędzy dwojgiem dorosłych ludzi. Lista moich kochanków jest żałośnie krótka, ale cieszę się, że straciłam dziewictwo w wieku na tyle wczesnym, że nie będę mieć zaburzeń seksualnych, bo wytworzyły się odpowiednie ścieżki w mózgu. Roman dla odmiany, który stracił dziewictwo w wieku lat dwunastu, jak przechwalał, już zawsze będzie prymitywem o mentalności alfonsa. Wśród kursów psychologicznych, które zaliczyłam, była także seksuologia, więc wiem, co piszę.

Moi rodzice próbowali to wytłumaczyć głupiej zakonnicy, ale w odwecie postanowiła mnie wydać za mąż tak szybko jak się da. Opus Dei także postanowiło mnie „leczyć” i stąd był ten gwałt oralny, a potem analny, które miały mi „przypomnieć”, że jestem „prostytutką”, a moja matka też jest „kurwą”. Oczywiście jak zwykle wariaci z Opis Dei zwalili wszystko, co zrobili, na metali. I jest to stały motyw ich działań. Dodam, że oskarżanie kobiet o bycie kurwami jest jednym z typowych urojeń dla schizofrenii. Schizofrenia rąbie rejony mózgu odpowiedzialne za seks, stąd też większość prostytutek i alfonsów to schizofrenicy, tłumaczy to także upór Ryszarda oraz Romana, ze będą moimi alfonsami i będą mnie sprzedawać. Za to nie wiem, dlaczego metal im przeszkadza, jeszcze zakonnica bredziło o nienawiści do metali jeszcze zanim poznałam Bartka. Mam wrażenie, że typowa dla schizofrenii jest nienawiść do każdego rodzaju muzyki i dlatego prześladują artystów, szczególnie wokalistów.

I od tamtej pory mam problemy z Kościołem, schizofrenikami oraz Opus Dei. Oraz innymi idiotkami oraz innymi idiotami, które są szczute oraz szczuci przez nich na mnie (oraz moich przyjaciół) i wierzą szczerze w te urojenia. No cóż rozumiem, że schizofreników trudno się diagnozuje, bo ukrywają swoje obsesje i urojenia, ale Roman i jego rodzina jadą całkowicie jawnymi bzdurami, które łatwo można było zweryfikować. Jestem zupełnie kimś innym niż oni opowiadają. Mam dosyć tego, że ci wariaci zniszczyli całe moje życie, zaszczuli z wynikiem śmiertelnym moich przyjaciół, a innym z moich bliskich także zniszczyli też życie. Ludzie z mojego otoczenia, którzy im pomagali, już zawsze będą cierpieć, gdy się dowiedzą, jaka rzeczywiście jest prawda, ale niestety trzeba ich uświadomić. Wiem, że schizofrenicy nie wytrzymają i zaczną ponowny atak na kilka osób. Podzielili się swoimi planami ze mną, a tego rodzaju wariaci z reguły robią dokładnie to, co zapowiedzieli. Tym razem sam Roman osobiście zacznie uświadamiać moją siostrzenicę, że jest jej „ojcem” i że ma ze mną jeszcze dwoje innych „dzieci” (znaczy się jej rodzeństwo). Ach, przy okazji – mój młody sąsiad też ma być moim nieślubnym „dzieckiem”, spłodzonym już nie z Romanem. Kilka osób zaliczy wtedy bardzo bolesne przebudzenie oraz zderzenie z rzeczywistością. Ja nie mam siły z nimi rozmawiać, niech sprawy potoczą się własnym rytmem.

Kościół nie może zajmować się edukacją seksualną dzieci, bo w moim przypadku chcieli mnie zmusić do prostytucji w wieku dziewięciu lat. Wszystko w ramach „leczenia” mnie przez „świętych” schizofreników. Psycholog-seksuolog lepiej się do tego nadaje. Seksuolodzy wiedzą, że naprawdę dobry seks jest tylko z osobą, którą się kocha i nie warto tracić czasu na inne związki, bo możemy przegapić miłość życia. Na całe szczęście można mieć kilka wielkich miłości, chociaż prawdziwa miłość też jest czymś, co przeraża Kościół, bo kobieta nie ma prawa do orgazmu według nauczań Opus Dei. Samo słowa na O, które pochodzi z podręczników medycznych i nie jest świntuszeniem, było zapalnikiem i powodem prześladowania mnie. Za to dzieci z mojej podstawówki tak kochane przez Kościół są niepoczytalnymi wariatami, mordercami oraz mają całe haremy swoich kochanków. Znaczy się, nie wiem nic o Renacie, bo ta jest lesbijką i nie atakują mnie jej laski wkurwione, ze nie chcę jej dać „rozwodu”. Ale ta pustka może także wynikać z tego, że fandomowe lesbijski nic o niej nie wiedzą. Proponuję, żeby sprawdziły, co w tej małej blondynce siedzi. A absolutnie nie chcę się w to bawić, pomimo zachęt tej schizofreniczki nie czuję do niej pociągu, bo jestem stuprocentowo hetero.

To, że ludzie z rodziny Romana są totalnie rozwięźli , ale im podobno wolno, bo są „święci” i jak mi powiedzieli księdzu też wolno, nie oznacza, że nie są związani z Opus Dei. Kościół łapie każdego schizofrenika, z którego może zrobić „świętego” i który pomoże im zaszczuć każdą osobę, znienawidzoną przez księdza lub zakonnicę. Dokładnie coś takiego potkało mojego tatę we Francji i skończyło się kradzieżą jego majątku, a także jego ucieczką do Polski. Mnie się nie udało uciec z Polski, ale przeprowadziłam odpowiednie śledztwo i postanowiłam walczyć do ostatniego oddechu. Oraz postanowiłam odzyskać pamięć i walczyć, żeby zdrowych enablerów wsadzić do więzienia. Szczególnie tych, którzy skorzystali finansowo na intrygach i oszustwach schizofreników.

Osoby, które przeczytały ten blog, znają typowe urojenia tych zjebów i mogą teraz, gdy zobaczyli moją apostazję oraz zaświadczenie o stanie cywilnym, sami diagnozować moich prześladowców. Ale ostrzegam, lepiej unikać rozmów z nimi, bo to może się skończyć tak dużymi urazami psychicznymi jak w filmie „Bugonia”. To nie jest film SF. Naprawdę wariaci potrafią z każdego zrobić kogoś takiego jak Patricia Hearst i wciągnąć w swoje urojenia. Problemem jest tylko swobodny dostęp do ofiary. Nie zawsze trzeba porywać, wystarczy taką osobę regularnie napadać w szkole, na uczelni, lub miejscu pracy. Kościół też wykorzystuje od tysiącleci te same mechanizmy traumy do umacniania swojej władzy.

Naprawdę nie dziękuję ich enablerom.

Post Traumatic Stress Disorder czyli zespół stresu pourazowego to prawidłowa diagnoza osób, które jak ja są przez całe życie nękane przez schizofreników.

Przypomnienie dla osób, które nie śledzą mojego bloga na bieżąco – nasze prawo uważa, że schizofrenik jest na tyle niepoczytalny, że nie może odpowiadać za swoje czyny karnie, a jednocześnie sprawę leczenia się pozostawia się decyzji tych niepoczytalnych osób. Bezkarnie mordują całe rodziny, lub „tylko” zaszczuwają ze skutkiem śmiertelnym, czyli zmuszają ludzi do samobójstwa, bo okazuje się to być jedyną ucieczką przed tymi chorymi psychicznie ludźmi. Niestety schizofreników – o ile się nie jest nie jest obiektem ich obsesji czy urojeń – jest bardzo trudno zdiagnozować. Trzeb wiedzieć, jakie struny poruszyć, żeby wylazła z nich choroba psychiczna. Inaczej się maskują całe życia. Mają zwyczaj dopadać rodziny swoich ofiar przekonywać ich do swoich urojeń. Dopada też swoje ofiary w ich pracy i zwracają szefów ofiar oraz ich koleżeństwo przeciwko swoim ofiarom. W ten sposób mój znajomy gang schizofreników zabił moich przyjaciół oraz o mało co mnie nie zabił. Żyję, chociaż Kościół i ten gang schizofreników zniszczyli mi całe życie, które powinno było wyglądać zupełnie inaczej. Parodią jakiejkolwiek religii jest to, że tacy ludzie są dla Kościoła „święci”.

Ja naprawdę ani przez dzień nie byłam związana z Romanem. Całe nasze wspólne życie to jego urojenia, a jednak rodzina Romana wraz z enablerami dali radę przekonać moją matkę, że moją prawdziwą miłością był schizofrenik Roman. Osoby spoza mojej rodziny uważają go za mojego „męża”, bo tak o sobie opowiada. Nigdy przenigdy nie byłam w ciąży. Moja matka nigdy nie weryfikowała opowieści Romana i jego pomocników u mnie. Zaręczyłam się z Amerykaninem i byłam szczęśliwa. Dzięki jego pomocy dostałam leki odpowiednie na PTSD, bo konsultował mnie amerykański lekarz. Moja matka neurolog grzecznie wypisywała mi to, co mi przez telefon zalecił ten amerykański psychiatra. Ja wcześniej sprawdziłam, że te leki są sprzedawane na polskim rynku.

Moja własna matka mnie napadła pod wpływem opowieści schizofreników i wraz z nimi doprowadziła do mojej amnezji. Takie ataki są bardzo niebezpieczne, a do tego moja matka, wykorzystując moją amnezję przeciwko mnie i również mnie zastraszając, zaprzysięgła osoby z młodszych pokoleń, żeby dopilnowały, abym na pewno była nieszczęśliwa – czyli miały wierzyć tylko schizofrenikowi Ryszardowi i doprowadzić, żebym była z Romanem. Zamierzam się wynieść z takiej rodziny i bardzo proszę, aby ich zdanie nie było nigdy brane pod uwagę. Nikt nie ma prawa mnie ubezwłasnowolnić i za mnie decydować, z kim chcę być. Miesiącami schizofrenicy robili mi pranie mózgu w pracy i opowiadali bzdury moim kolegom i koleżankom. Sięgali do terroru i zastraszania, stosowali także tortury psychiczne oraz fizyczne. Niestety niektóre osoby się do nich dołączyły. W sumie osiągnęli stan, w którym wypierałam wszystko i wszystkich, którzy się łączyli ze sprawą mojego zaszczucia. Nikt z tych ludzi mi nigdy nie pomógł, a ja utknęłam w pracy, którą chciałam zmienić na lepszą. I miałam tę lepszą pracę obiecają. To są konkretne straty, nie tylko finansowe. Nie pomijajmy faktu, że zniszczono mi możliwość założenia rodziny, ułożenia sobie życia jak ja chciałam, czy uniemożliwiono mi ucieczkę przed moimi prześladowcami do Stanów. A narcyzi współpracujący z tym gangiem schizofreników kwitną i tkwią w tępym samozachwycie, podtrzymywanym przez tych samych schizofreników. Do tej pory nikt nie spytał mnie o moje zdanie, za to byłam karana i zaszczuwana, gdy tylko mówiłam coś, co nie pasowało do oficjalnej wersji schizofreników.

Polscy psychiatrzy lekceważą rany, jakie odnoszą ludzie w starciu ze schizofrenikami. Szczególnie wtedy, gdy dali się im urobić. Ani moi przyjaciele, ani ja nie dostaliśmy nigdy prawidłowy leków. A z prawidłowymi lekami i wsparciem Breta byłam wstanie ciągnąć trzy wydziały i być szczęśliwa. Ale schizofrenikom oraz ich wielbicielom to przeszkadzało.

Nie dziękuję ludziom, którzy uparli się, że wiedzą lepiej ode mnie, co powinnam robić i z kim być. Mam nadzieję, że was już w życiu nigdy nie zobaczę.

Moi prześladowcy czują się świetnie, a ja nadal mam flashbacki i nie mogę spać w nocy, bo powracają do mnie traumatyczne chwile, kiedy byłam terroryzowana oraz zaszczuwana przez Nycza i gang schizofreników z mojej podstawówki. A wszystko dlatego, że paru debili i narcyzów postanowiło wtrącać się w moje prywatne sprawy, bo chciało uszczęśliwić Romana i mieć przychylność schizofreniczek, aby awansować w Kościele. I zgodnie z wolą tych ludzi zawsze będę już pamiętać, że cierpię, bo „obraziłam zakonnicę”, uważając, że mam prawo do innego zdanie.

Smierć ma was i przekleństwo.

Naprawdę nie musieliście uparcie pomagać schizofrenikom doprowadzać świat do takiego stanu, żeby zgadzał się z ich urojeniami. Bo to robią schizofrenicy swoim ofiarom, próbując im „przypomnieć”, co niby zapomniały.

Świat też przed schizofrenikami nie jest bezpieczny. Pchają się do władzy tak samo jak głupcy.

Wszystkie kłamstwa schizofreników na mój temat muszę odsłonić. Między innymi całkowicie nieprawdą jest, że wyrzucano mnie z różnych wydziałów i ledwo co skończyłam Anglistykę, mając trójkę na dyplomie. Prawda jest taka, że ma czwórkę i to się specjalnie nie starając, tym bardziej że przez trzy lata studiowałam równolegle psychologię. Przez ten cały czas Ryszard z rodziną psuł mi renomę w Instytucie, rozpowiadając, jaka podobno jestem głupia i wmawiając ludziom, że wszystko, co mówię prawdziwie o sobie, to są urojenia.

Wcale mnie nie wyrzucili z Wydziału Psychologii, z powodu mojej amnezji, jaką wywołał atak schizofreników na mnie, zawieszono moje studia. Michał poinformował mojego profesora, co się stało. Amnezja sama by ustąpiła, gdyby nie kolejne brutalne i bestialskie ataki schizofreników oraz ich enablerów. Ale i tak posiadam w zasadzie podwójną specjalizację, bo mam pełne trzy lata studiów za sobą.

Pisałam już, że ojciec Michała namówił mnie na studiowanie równolegle psychologii, gdy skomentowałam film Gaslight w taki sposób, że zorientował się, że miałam wcześniejszy kontakt z psychologami i schizofrenikami, bo od razu wiedziałam, co się w filmie dzieje z ofiarą schizofrenika. Chociaż w filmie ani razu nie jest powiedziane, że ta postać to schizofrenik. Pan profesor chciał, żebym studiowała psychologię kliniczną, ale mnie ze względu na dziedziczne zainteresowaniem biznesem (które jeszcze podsycał Piotr i jego rodzina) pociągała mnie bardziej psychologia społeczna. Ale ze względu na ataki na mnie, jakie wykonywali schizofrenicy zaprzyjaźnieni z moją matką, zaczęłam czytać wszystko na temat, jak ratować siebie i moich przyjaciół w ramach psychoterapii jako ofiary takiego zaszczucia i co się z nami może dziać. Jestem osobą, która wie chyba wszystko, co można wiedzieć na temat terroru oraz syndromu sztokholmskiego. Przeczytałam też podręczniki psychiatrii, żeby dowiedzieć się wszystkiego co tylko można na temat schizofreników takich jak Ryszard oraz Roman. Zrobiłam oprócz psychologii społecznej także kurs psychoterapeuty oraz profilera. I wtedy postanowiłam zmienić kierunek na psychologię kliniczną, bo miałam już tyle materiałów na temat schizofreników i ich wpływu na ludzką psychikę, że zaczęłam to porządkować i pisać. To właśnie była ta teczka, którą ukradł mi Nycz i oddał schizofreniczce. (No, jak już miał w łapach i się zapoznał, to miał obowiązek oddać prawowitej właścicielce, chociażby po porównaniu pisma, jak proponowałam. A nie decydować, że jak nie chcę pisać dla Kościoła, to mi jej nie odda.) Musiałam uzupełnić braki programowe. Naprawdę się nigdzie nie szlajałam, tylko ciężko pracowałam i byłam szczęśliwą narzeczoną Amerykanina. Właśnie ze względu na studia odkładałam wyjazd do Stanów. Ale trzeba było rzucić wszystko i spierdolić jak najdalej od mojej matki oraz wariatów, którzy zresztą też jej zniszczyli życie oraz psychikę.

Na Anglistyce podchodziłam do wszystkich kolokwiów oraz egzaminów tylko na podstawie tego, co pamiętałam z zajęć. Naprawdę zależało mi tylko na przedmiotach spoza Anglistyki.

Zrobiłam też kilka kursów w Instytucie Kryminologii, bo były darmowe dla studentów, a zależało mi na zrozumieniu, dlaczego Policja nie radzi sobie ze schizofrenikami i jakie przestępstwa schizofrenicy popełniają. Właśnie do Instytutu Kryminologii wysłał mnie po wiedzę na ten temat mój profesor z Wydziału Psychologii. W efekcie mogłabym prowadzić własne biuro detektywistyczne. Co też nie byłoby złą karierą.

Nigdy się nie bałam pracy, tak zostałam wychowana i to sobie cenię. Nie patrzę, co ktoś mi może dać tylko zabieram się do pracy.

Innym też tak radzę.

Wiele osób z mojej rodziny żyje w świecie, który po angielsku określa się jako la-la land, czyli w świecie ułudy. Ci ludzie nigdy nie powinni być wysłuchiwani, jeśli chodzi o moje sprawy osobiste, czy zawodowe, ponieważ tak jak moja matka dali się wciągnąć w urojenia wariatów, których po niej odziedziczyli. A moje życie nie chce wyglądać jak te opowieści wariatów.

Niestety nie tylko moja siostrzenica została przez moją matkę zaprzysiężona i mianowana na osobę, która dopilnuje, żeby moje życie wyglądało dokładnie tak jak życzy sobie jej kochanek, który zniszczył mnie już w dzieciństwie, czyli schizofrenik Ryszard.

Nie chce mi się nawet pisać, jak bardzo źle polskie prawo ocenia takie postępowanie narcystycznego rodzica, który nie chce pozwolić, żeby dziecko samo za siebie odpowiadało i żyło swoim własnym życiem. Tak samo źle jest oceniane postępowanie „pogrobowców mamusi”- jak zbiorowo określam osoby, które postanowiły realizować testament mojej matki, który wymaga, żebym wyszła za mąż za osobę, której szczerze nienawidzę, czyli siostrzeńca Ryszarda.

Napisałam siostrzeńca, ponieważ schizofrenicy zaczęli – jak to oni – zwalać swoje postępowanie na inne osoby i wmawiać mi, że osoba, której nienawidzę, nazywa się Rafał, a Romana mam niby kochać. W dupie mam, jak facet się naprawdę nazywa, jest wciąż tym samym człowiekiem, którego nie cierpię od początku podstawówki.

Niestety Romam cierpi na bardzo poważną odmianę schizofrenii, zresztą tak samo jak jego siostra Anna. I tak jak ona ma urojoną przyjaźń ze mną, tak on intensywnie przeżywa swoje urojenia i opowiada o naszym wspólnym życiu. Oczywiście te wzięte z dupy opowieści pomogły mu także intensywnie mnie okradać, bo ciągnął kasę za moimi plecami z naszego wspólnego budżetu domowego. Nie liczę, że kiedykolwiek odzyskam tę kasę, ale proszę nie dawajcie mu już żadnych więcej pieniędzy, bo i tak ich nie zobaczę, bo nie nie zamierzam ryzykować życia i wychodzić za mąż za niebezpiecznego schizofrenika, który potrafi zamordować człowieka tak samo jak jego ojciec. A za te pieniądze odgrywa przed swoimi kochankami multimilionera i kuzyna Woźniaka-Staraka. Nie więc nie, nie jest bogaczem, tylko bawi się za ukradzione i w opartych na marzeniach urojeniach przeżywa problemy typu co ma zrobić z prywatnym jetem, który gdzieś u niego stoi. Nie wiem, na jakiej zasadzie uważa, że z moją pomocą okradnie Woźniaka-Staraka i przejmie jego kasę, ale wiem, że to jeden z jego schizofrenicznych planów dorobienia się.

Mój tata we Francji też został w podobny sposób ograbiony z majątku przez gang schizofreników, więc podobny przekręt jest praktycznie możliwy. Na całe szczęście, w przeciwieństwie do mojego taty, miałam pod ręką Internet i mogłam puścić w świat ostrzeżenie przed tymi ludźmi, więc nie przejęli żadnych pieniędzy, które podobno miały do mnie trafić. Ale też w odpowiedzi na swoje działania zostałam brutalnie zaatakowana oraz skatowana psychicznie. Ale nadal będę ostrzegać, że Roman oraz rodzina Ryszarda to dla mnie obcy ludzie. Nie biorę odpowiedzialności za nieodpowiedzialne romanse mojej matki. Schizofrenik wejdzie do łóżka każdej osoby, które pomoże mu kontrolować jego ofiarę. Dlatego bardzo często, gdy atakują mnie osoby urobione przez któregoś ze schizofreników, pytam, czy już z kimś z tego gangu sypia?

Byłam w czasie studiów psychologicznych uczona między innymi oceniania czyiś możliwości intelektualnych i wiem, że nawet cierpiąc na całkowitą amnezję, zawsze negatywnie oceniam Romana, Annę, Renatę czy Ryszarda z małżonką. Podręczniki profilera opisują typowe urojenia schizofreników – oraz typowe przestępstwa przez nich popełniane – więc posiadając wiedzę również na temat moich własnych spraw, dochodzę do wniosku, że są schizofrenikami. Ojciec Michała, profesor psychiatra, bardzo negatywnie oceniał moją matkę i jej poglądy na życie. Przeczytałam u taty Michała także wszystko, co się dało na temat psychiatrii i powiedział mi w pewnym momencie, że akurat mnie dałby prawo przepisywania leków, bo przeczytałam wszystko, co tylko się dało na temat psychiatrii. Więc jeśli ja mówię, że to są schizofrenicy, to ci ludzie są schizofrenikami. I nikt nie powinien wierzyć w urojony przez Ryszarda przebieg moich studiów. Ani urojony romans z jego siostrzeńcem. Spotykałam się z Michałem, a nie z Romanem. Niech sobie dalej ten schizofreniczny idiota utrzymuje swój harem idiotek, ale nie za moje pieniądze.

Prawda jest taka, że nie miałam chłopaka w podstawówce. Nigdy nie spotykałam się z żadnym człowiekiem z rodziny Ryszarda. Za to wiem, że moja rodzina ma zwyczaj, gdy się na nich obrażę i się z nimi nie kontaktuję, i nie rozmawiam, czerpać wiedzę na mój temat z urojeń Anny i Romana. Moi bliscy nic o mnie nie wiedzą, ale naprawdę nigdy nie było takiej sytuacji, że „pogodziłam” się z Romanem, bo nigdy nie byliśmy razem. Tak samo jak reszta jego rodziny żyje urojeniami i nie dziwcie, ale moje życie nie ma nic wspólnego z tym, co o mnie opowiada. Ci schizofrenicy oskarżają o gwałty czy prostytucję każdą osobę, która jest dla nich niewygodna.

A ja nie zamierzam pisać za Renatę, czy Romana – bo Roman również uznał, że zmusi mnie żebym na niego pracowała i za niego pisała. Pierdolę to wszystko, mam dosyć tego, że Renata się przechwala, że imię i nazwisko Małgorzata Wieczorek to jej pseudonim i że on jest autorką moich opowiadań. Zniszczenie mnie psychiczne – także pod kątem mojego zaufania do własnego pióra – nie sprawi, że się poddam i przystanę na ich warunki. Niech ci wariaci sami za siebie piszą.

I skoro zniszczona moją markę osobistą, czyli moje prawdziwe imię i nazwisko, to mogę zrobić tylko jedno i zacząć pisać pod pseudonimem. Moje następne teksty będę publikować już jako Gosia Haraldsdottir. Nic innego nie mogę zrobić, muszę zacząć rozwijać nową – ale jednocześnie też starą – markę osobistą. Bardzo to przykre, że nie będę pisać jako córka Mariana Wieczorka, tylko pod moim black metalowym pseudonimem, ale zostałam do tego zmuszona.

Ciekawe, jak szybko schizofreniczka Renata zmieni zdanie i zacznie bełkotać, że Haraldsdottir to jej pseudonim literacki? Zapewniam was jednocześnie, że jej cioteczna siostra Anna nie jest żadną wokalistką. Niech ten randomowy Gollum odda skradziony pierścionek zaręczynowy – który na pewno nie jest własnością Romana – oraz ściągnięty mi z szyi pentagram.

A ja wolę być sama niż z Romanem, chociaż praniem mózgu, terrorem i kłamstwami podkopał moje zaufanie do innych facetów. Na szczęście wiem, kto rzeczywiście jest gwałcicielem.

Na całe szczęście psychika po traumie się sama naprawia, nawet jeśli nie ma prawidłowej pomocy psychologa, chociaż zajmuje to o wiele więcej czasu niż powinno. To, że musiałam sama dochodzić do zdrowia psychicznego to też krzywda, jaka mnie spotkała z rąk Kościoła oraz mojej rodziny, którzy uwierzyli Romanowi. Mam to szczęście, że Policja w końcu zajrzała do wszystkich dokumentów – w tym też zeznań mojego ojca – i zapewniła mi spokój w miejscu pracy. Wiem, że Roman gwałciciel i jego rodzina już tu nie wejdą, więc mnie ponownie nie zakatują. Gdyby im pozwolić, zakatowaliby mnie śmierć – a już było blisko. Ratowała mnie Policja z biegłymi.

A ja znowu jestem sobą, chociaż wiem, że zniszczono mi w życiu wszystko, co można zniszczyć autorce, wokalistce oraz kobiecie.

Nie dziękuję wam ani odrobinę, wbrew temu, co pewnie wmawiają wszystkim Roman, Anna oraz Ryszard.

A więc, jedyne, co mogę powiedzieć to – fuck off! Bo rozmowy ze schizofrenikami czy narcyzami nie mają sensu.

Pisałam już wcześniej jakim nieszczęściem dla dzieci i innych członków rodziny są narcystyczni rodzice. Taka niestety była moja matka, ale do pewnego momentu słuchała się mojego ojca i go szanowała. Problem stał się większy, gdy zakochała się w schizofreniku, który powtarzał (i nadal powtarza) wszystkie urojenia, jakie na mój temat żywi jego równie schizofreniczny siostrzeniec. To te urojenia zadecydowały, że moja matka przekonana o mojej „demoralizacji” zabroniła mi trenować. A sport był pierwszym z moich pomysłów, który miał mi zapewnić pieniądze odpowiednie dla osób, których dziadkowie i pradziadkowie należeli do klasy rządzącej. Olimpijczycy zarabiają fortuny i miałam szanse być tak dobrym sportowcem, ale schizofrenicy storpedowali te plany. Bo uznali, że prezentowanie się w kostiumach sportowych jest niemoralne.

Drugim moim pomysłem na zarobienie pieniędzy był heavy metal. ale tym też zaopiekował się schizofrenik. podobnie jak zresztą moją karierą pisarską oraz aktorską – tak, owszem, miałam oferty pracy przy filmach, nie tylko jako aktorka. Ale oczywiście też nie zarobiłam ani grosza, pracując przy filmach. Bo z jakiś powodów wszyscy uznali, że powinni mnie reprezentować znienawidzeni przeze mnie wariaci, a ja nie mam nic do gadania. Niestety schizofrenicy skłócają i odcinają swoje ofiary od innych ludzi, nawet – a może szczególnie – od ludzi z rodziny i przejmują te kontakty, wypowiadając się w imieniu osób, które wcale nie chcą, żeby były reprezentowane przez zakłamanych schizofreników.

Niestety od dzieciństwa mam na karku rodzinę schizofreników, z których dziećmi chodziłam do podstawówki. Moja matka z powodu afektu do Ryszarda wierzyła w każde ich słowo doprowadzając mnie do próby samobójczej. Nic co opowiadali o mnie nie było prawdziwe. Nigdy nie miałam chłopaka w podstawówce. Nigdy nie spotykałam się z kimś, kto nie był blondynem, nawet Adamowi poleciłam w pewnym momencie, żeby się przefarbował na blond. Jest jedynym wyjątkiem.

Moja matka zawarła pakt ze schizofreniczną, rodzina wedle którego mają doprowadzić do mojego ślubu ze znienawidzonym przeze mnie od pierwszej klasy podstawówki schizofrenikiem. Schizofrenik Roman, jak to robią schizofrenicy, gdy zapytany o to przez innych ludzi, odpowiada, że wie o kogo chodzi i że też go nienawidzi i że ma pewno nie jest to on. Ale nie łudźcie się, dobrze wiem, o kogo chodzi i nie mylę go z kimś innym.

Moja matka w pewnym momencie, jeszcze na początku moich studiów zaczęła robić mi nieziemskie awantury o to, że podobno potajemnie wzięłam ślub. Moją odpowiedzią było wzięcie zaświadczenia o stanie cywilnym i udowodnienie jej, że gada bzdury i że w ogóle nie wiem, o kim może mówić. Nie wiem, jak bardzo musiała być głupia. żeby przestać ze mną rozmawiać i zamiast wierzenia mi, postanowiła intrygować za moimi plecami ze schizofrenikami z rodziny Ryszarda i Romana.

Posunęła się nawet do tego, że przyjęła krwawą przysięgę od młodszych członków rodziny, którzy mieli doprowadzić do tego, żebym wzięła ślub ze znienawidzonym przeze mnie facetem. Tylko najgłupszy narcyz posuwa się do takich akcji. Taki schemat postępowania jest opisywany w podręcznikach psychologii i potępiany bardzo silnie. Niszczy się w ten sposób nie tylko osobę, którą się nielegalnie ubezwłasnowolnia. sterując nią spoza grobu, ale również młodszych członków rodziny, którzy przyjmują na swoje barki sprawy, do których nie mają krytycyzmu ze względu na młody wiek. Przy czym też są rozpieszczani i demoralizowani przez wymuszającego taką przysięgę narcyza. Zniszczeni zostali też moi przyjaciele, których też urobiła moja matka, niszcząc w ten sposób naszą więź i moje zaufanie do nich.

Kropką nad i jest też fakt, że moja matka znienawidziła mnie, gdy byłam jeszcze bardzo mała, bo schizofrenik Ryszard wytworzył w niej przekonanie, że rozwiódłby się i ją poślubił, gdyby nie miała tak małego dziecka. Bardzo żałowała wtedy. że mnie urodziła. Dodatkowo Ryszarda oskarżał mnie już jako dziecko o chorobę psychiczną. Jest tp typowe zachowanie schizofreników wobec ludzi, którzy są im niepotrzebni, bo nie podtrzymują ich urojeń i nie chcą dostosowywać się do ich urojeń. Naprawdę nie zamierzam odgrywać roli, jaką mi napisali schizofrenicy z rodziny Romana.

Od dzieciństwa nęka mnie schizofrenik i nie przestaje. Dla wielu osób z fandomu jest moim „mężem”, opiekującym się mną czyli „chorą” – bo nie chce potwierdzać jego słów – „żoną”. Prawda jest taka, że ani nie jestem chora, ani nie jestem jego żoną.

Niestety ludzie, którzy przekazywali temu schizofrenicznemu oszustowi jakieś pieniądze przekonani, że wydaje je na mnie i naszą trójką dzieci, muszą wiedzieć, że nie widziałam z tego ani złotówki, jestem sama i nie mam dzieci.

W rzeczywistości wydaje je na swoje podrywki, którym wmawia, że jest żonaty, a psychicznie chora „żona” nie chce dać mu rozwodu. W efekcie mam też na karku nienawidzący mnie harem schizofrenika.

Jedyne, co mogę powiedzieć teraz to – pierdolę to i wycofuję się ze środowiska. gdzie czatuje ten zbir, który nie był i nigdy nie będzie moim mężem. I nazywanie go Adamem Darskim nie sprawi, że go pomylę z naszym fantomowym gwiazdorem.

Chociaż w kilku wpisach im pomieszałam.

Zdaniem kościelnych imbecyli – czyli między innymi schizofrenika Ryszarda – wychowanie, jakie dostałam dzięki moim rodzicom, było równoznaczne z gwałtem, a moja matka miała być „prostytutką”. Córka Ryszarda „naucza”, że kobietom nie wolno odczuwać przyjemności w łóżku.

Jest to dokładnie to, o co pokłóciłam się z uczącą mnie religii katechetką. Na całe szczęście moi rodzice pod tym względem byli normalni i bylibyśmy szczęśliwą rodziną. gdyby nie zainteresowanie Kościoła nami. Niestety schizofreniczny bełkot moich koleżanek z podstawówki wystarczył, żeby ruszyła cała machina zaszczucia. która pracuje do tej pory.

Nie miały znaczenia moje zaprzeczenia i oświadczenia, że mój ojciec był idealnym wychowawcą. Zawsze będę powtarzać, że w przeciwieństwie do mojej matki, która się zakochała w schizofreniku i pod jego wpływem działała, był ideałem.

Nie było żadnego powodu, żeby mnie karała w dzieciństwie zakazem treningów, a tak zrobiła pod wpływem Ryszarda. To on był tym pedofilem i alfonsem, który mnie napadł w podstawówce razem ze swoim szwagrem. I on mnie demoralizował wraz ze szwagrem. A nie żaden trener – to ten schizofrenik Ryszard uważa sport za zgorszenie. Oczywiście, że Roman się przyglądał, jak mnie torturują i uczył się, jak być skurwysynem. Ten oralny gwałt w budynku podstawówki uznał za odpowiedni powód, żeby mnie zaszczuwać w całej szkole. A potem także w fandomie.

To co mnie wtedy potem spotkało, przydarzyło się innym dzieciom również. Znienawidzony schizofrenik gwałciciel był promowany przez Kościół jako idealny „wychowawca”, chociaż jedyne co potrafił zrobić. to niszczyć psychicznie zdolne dzieci z intelektualnych rodzin, torturować je psychicznie i rozpowiadać za plecami rodzin wśród nauczycieli, że są „zagrożone” prostytucjąi że pochodzą z gangsterskich rodzin. Wychowywał takie dzieci na służących, zniechęcając do nauki. W ten sposób niwelował różnice społeczne oraz próbował narzucić swoją „moralność”, także zachęcając dzieci, żeby dla niego okradały rodziców.

To że człowiek wynosi z domu przekonanie, że seks jest pozytywną wartością, nie jest dowodem na prostytucję, chociaż żle zsocjalizowane lesbijki z Kościoła opowiadają inaczej. Te panie – tak samo jak Renata – nienawidzą samej idei heteroseksualnego seksu i zrobią wszystko, żeby swoje „ulubienice” wciągnąć do tego samego klasztoru oraz w efekcie unieszczęśliwić. To naprawdę nie jest moja wina, że moje schizofreniczne koleżanki z podstawówki cierpią na urojenia związane z seksem, podsycone przez nieodpowiedzialną i prostacką zakonnicę, która mnie uczyła religii.

Mnie w tej sytuacji ratowała mnie – oprócz mojego taty – Emma (czyli nauczycielka angielskiego), a ja sama wiele później musiałam ratować dzieci Michała. który przez dekady nie zorientował się jak bardzo niebezpieczny jest schizofrenik Ryszard oraz jego równie schizofreniczna i niebezpieczna rodzina.

Nie dostałam nigdy pomocy od tych ludzi, wręcz przeciwnie zostaliśmy okradzeni. Nie tylko z życia, jakie powinniśmy wieść, ale też z bardzo dużych sum pieniędzy. A przedstawiciele Kościoła zniszczyli mie wielokrotnie zaszczuwają i karząc za to, że nie mogłam oskarżeń wobec mojego ojca. Ich wysiłki, żeby „przypomnieć” mi gwałty, do których niby miało dojść w rodzinie, spowodowały bardzo niebezpieczne stany, które określa się jako syndrom sztokholmski, któremu towarzyszą zawsze indukowane fałszywe wspomnienia oraz blokada prawdziwych wspomnień. Przy tych naciskach, jakie na mnie wywierają wariaci z Opus Dei już dawno bym sobie przypomniała. gdyby było, co sobie przypomnieć. Zamiast tego wmówiono we mnie całkowicie nieprawdziwą wersję pochodzenia mojego taty.

Wiem z lektur, że po tych traumach i „leczeniu” przez wariatów mogę nie odzyskać wszystkich wspomnień, ale mam całkowitą pewność, że mnie mój ojciec nie zgwałcił. Nie zgwałcił mnie też Michał – prawdziwa jest ta wersja z winem i spacerem nad Wisłą oraz konsensualnym seksem po pijaku.

Jedyni gwałciciele to mężczyźni z rodziny Nowaka oraz pewien biskup, który został w czasie grupowego gwałtu oralnego przeze mnie podrapany. Oczywiście nie mogę z całą pewnością siebie zeznać tego w czasie procesu, bo przeszłam wielokrotnie pranie mózgu, ale ludzie powinni sobie przypomnieć, kto na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych chodził z podrapaną twarzą i mówił, że chora psychicznie kurwa go podrapała.

Tak wygląda miłość bliźniego w wykonaniu Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Niczym dla nich nie jest zakatowanie ma śmierć kogoś, tylko dlatego że nie może potwierdzić urojeń katolickiego „świętego”, który dla reszty świata jest schizofrenikiem. Całe życie uciekam przed tymi wariatami oraz Kościołem. Mam dosyć prób „przypominania” mi gwałtów, które Kościół przypisuje niewinnym ludziom w ramach walki z ateistami, fanami metalu oraz moją skromną osobą.

Wbrew temu, co mówią schizofrenicy oraz Opus Dei, mój tata nie był gwałcicielem, był uczciwym człowiekiem, który miał już we Francji pecha do schizofreników. Resztkę swojego majątku chciał poświęcić na walkę sądową we Francji, bo miał szansę odzyskać, co do niego należało, ale Opus Dei go okradło i do tej pory ci ludzie bredzą, że posiadanie takiej sumy pieniędzy oznaczało. że był „gangsterem”. Usprawiedliwiają się, że okradli złego człowieka. To z ich powodu żyliśmy w biedzie PRL-u. Skazał nas na nią Kościół oraz głupota mojej matki.

Głupota tępych bab nie może już więcej niszczyć mi życia, nawet osoby z mojej rodziny nie mają prawa o mnie mówić. bo powtarzają wersję idiotki, która nigdy nie zwątpiła w ani jedno słowo schizofrenika. Ja też była przez nią okradana. Poszłaby do więzienia, gdybym nie straciła pamięci w wyniku traumy i zabiegów Ryszarda. Mój tata nie był pedofilem. Nie zgwałcił mnie, w przeciwieństwie do Ryszarda oraz jego szwagra, który również udusił mojego ukochanego z czasów liceum. Wszyscy wariaci są podobni i w podobny sposób zginął mój znajomy wokalista z innego zespołu.

Nie zgwałcił mnie też Michał, chociaż taka wersja powstała w mojej głowie pod wpływem matoła, który uparł się, że dójcie do „prawdy” i uda mu się poprowadzić do skazania Breta. Zawsze będę Breta bronić, bo nigdy mnie nie skrzywdził. Znał mnie na tyle, że kierował się prawidłową diagnozą w przeciwieństwie do Opus Dei i ich sojuszników. Miał też pomoc prawdziwego psychoterapeuty oraz psychiatry, który rozmawiał ze mną przez telefon. Dopóki moja matka wypisywała mi to, co zalecał amerykański lekarz, kwitłam. Mój upadek spowodowało przekonanie mojej matki, że nie powinna mnie słuchać, tylko dołączyć do zaszczuwającym mnie imbecyli z Opus Dei.

Moja własna matka zniszczyła mi całe życie. Z jej powodu cała rodzina zamiast prowadzić życie osób z wyższych sfer spadła do średniej klasy i walczy o przerwanie zaszczuwana za plecami przez zgraję nieleczących się schizofreników.

Naprawdę bardzo jej nie dziękuję. Tak samo nie dziękuję idiotom i idiotkom, które z przewidywalną regularnością zakochują się w schizofrenikach lub schizofreniczkach i pod ich dyktando urządzają mi świat oraz niszczą moje życie.

Powtarzam jeszcze raz – sama potrafię zgłosić gwałty. Nie musi tego za mnie robić nikt z Opus Dei. Ty bardziej, że wykorzystują te pomówienia w ramach walki z metalami oraz fantastyką.

Moja matka była ateistką, ale bardzo głupią, która wierzyła w prawdziwą miłość schizofrenika do niej, która miała przekraczać nawet różnice w światopoglądzie. Terefere – nie chciała widzieć, co naprawdę robił i nie wierzyła, co o mniej mówił za plecami.

Przyczynił się do jej śmierci podobnie, jak przyczynił się do śmierci mojego taty. W jej przypadku okłamał lekarzy, że mama nie posiada rozrusznika serca i że obie jesteśmy niebezpiecznymi wariatkami. W efekcie już pierwszy strzał z defibrylatora spalił urządzenie, a lekarze nie wprowadzili elektrody. Mój kot był już lepiej ratowany prze panię weterynarz, która – gdyby jego serce ruszyło – wszczepiłaby mu rozrusznik.

Ryszard też kłamał na temat przyjmowanych prze mamę leków. Wiem, że nie dostawała wtedy leków przeciwzakrzepowych. Nie mogłam się go pozbyć, a wywalałam go z różnych szpitali. Tyle jest warta „miłość” nieleczącego się schizofrenika.

Powtórzę jeszcze raz. Jedyni gwałciciele jakich poznałam to ludzie z Opus Dei. Mój tata, znajomi metale czy trenerzy zawsze byli niewinni. Bartek i Bret, którego prawie nie uduszona jak Bartka, przede wszystkim. Na całe szczęście działo się to na moich oczach, a mój tata uczył mnie samoobrony, żebym mogła się przed wariatami ratować. Pomogłam wtedy Bretowi, inaczej też by został uduszony. Ludzie postronni, którzy postanowili mnie przez nimi „chronić” i niszczyć mi psychikę zgodnie z zaleceniami Opus Dei, byleby wariaci postawi na swoim, naprawdę nie mają mojej wdzięczności.

Jest całkiem przeciwnie. Zamierzam wyrównywać z nimi rachunki. I nie tylko ja. Jak Arya z Gry o tron mam gotową całą listę nazwisk. I od dzieciństwa tylko się powiększa, chociaż kilka osób z powodu naturalnej śmierci już z niej zniknęło.

Mam zamiar przeżyć też resztę osób z listy. Problem w tym, że Opus Dei cały czas rekrutuje nowych, byleby prawda o schizofrenii kilku osób nie wyszła na jaw. Schizofrenicy zabijają także wtedy, jeśli może to zapobiec ujawnieniu ich choroby. I to jest to, co właśnie się dzieje w fandomie. Między innymi.

Na całe szczęście nawet jeśli znowu mnie zaszczują i wywołają amnezję, to mój blog tak łatwo nie zniknie i zawsze ludzie będą mogli poznać prawdę, nawet jeśli nie będę w stanie nic powiedzieć.

Ostrzegałam. Tak właśnie się mszczą pisarze.

A obrazek poniżej dedykuję osobom z Opus Dei, które mnie nielegalnie „adoptowały”.

Wspomniałam już w którymś z poprzednich wpisów, że Kościół jest instytucją całkowicie niepotrzebną. Jest to prawda. Nie jest gwarantem ładu społecznego, bo od tego są odpowiednie instytucje. A etyki i moralności uczymy się w rodzinach, bo to rodzice wpajają nam zasady społeczne. A nie katecheci – bo moja katechetka i zawodowi katolicy tylko mnie w moim rozumieniu demoralizowali. Serio, przypomnę tylko jak mnie próbowano rekrutować jako dziecko wbrew mojej do Kościoła, tłumacząc, że jeśli będę pracować w hospicjum jako zakonnica, to będę mogła sobie przywłaszczyć wszystko po czyjejś śmierci.⁽¹⁾ Określenie „popie oczy” (nie muszę chyba kończyć tego powiedzenia) odnosi się też do naszego kleru, który uważa, że ma do wszystkiego prawo. Nawet do porywania rodzicom dzieci i wyznaczania im nielegalnych „opiekunów”.

Nie jest też prawdą – jak uczyła mnie moja katechetka w podstawówce – że bez moralności narzuconej przez Kościół ludzie by się pieprzyli każdy z każdym i bez ustanku. To nie Kościół wprowadził monogamię, to jest coś, co jest oparte na biologii i doborze seksualnym. Oczywiście istnieją kultury, w których na przykład istnieją haremy, ale także tam zdarzają się właśnie takie pary, które łączą się na całe życie w monogamicznych związkach. Haremy są zresztą wyjątkiem i zdaniem naukowców wypaczeniem. Nie tylko w naszej kulturze ludzie – nie tylko katolicy – czekają na miłość, bo chcą nie stracić szansy na bycie z osobą, którą się kocha miłością prawdziwą. Bycie z kimś tylko dla seksu może sprawić, że ktoś inny z kim stworzyłoby się związek, który przetrwa wszystko i przyniesie szczęście, przejdzie nam koło nosa. I niespecjalnie lubimy uprawiać seks z kimś, kogo nie kochamy. Ludzie wtedy się zmuszają i nie czują się z tym dobrze.

Chociaż kościelni pseudo-spece od seksu i miłości uważają, że jest zupełnie inaczej i że każdy może z każdym. I że każda miłość jest odwzajemniona. I że baba nie ma głosu w tej sprawie, bo wystarczy, że facet kocha. Ale cóż, jak dobrze wiemy, to głównie Kościół odpowiada za schamienie społeczeństwa i kulturę gwałtu. Księża nienawidzą naprawdę kochających się par i zrobią wszystko, żeby zniszczyć taki związek, bo nie radzą sobie z własnymi zaburzeniami seksualnymi. Wiedzą to profilerzy.

Kościół nie jest potrzebny. Nic nie produkuje. Jedyne, co sprzedaje, to obietnice oparte na opowieściach schizofreników, bo to schizofrenicy tworzą wszystkie religie. Psychologia społeczna dobrze to zbadała. Kler handluje towarem tak rzadkim, że nikt go nie widział, bo nikt nie powrócił po śmierci, żeby opowiedzieć, czy trafił do Nieba czy do Piekła.

Nie dajmy sobie wszczepiać irracjonalnych lęków. Terror, jaki stosuje kler, prowadzi do stanów lękowych. Terroryści potrafią doprowadzić swoją ofiarę do takiego stanu, że ta przeżywa – zgodnie z planem swojego prześladowcy – intensywne wyobrażenia zapowiedzianych przez specjalistę od prania mózgu tortur w Piekle. Mechanizmy traumy są takie, że wyparte w głębokim stresie słowa powracają do ofiary zaszczucia w czasie stanu lękowego, ale wbrew temu, co mówi jakiś ksiądz, nie są to „słowa Boga”, tylko zdemoralizowanego terrorysty. Na całe szczęście można to przeczekać i zapanować nad lękiem, ale w taki stanie człowiek bardzo często się podporządkowuje i robi rzeczy, których nie chce zrobić i potem żałuje. I przeklina swojego prześladowcę i ma prawo już go nigdy w życiu nie oglądać.

Podobnymi mechanizmami posługują się sekty, nie tylko Kościół i Opus Dei. W mim przypadku okazało się prawdą, że z sekty się nie odchodzi (nawet człowiek nie chciał do niej przystąpić). Wiem z podręcznika, że sekta zaszczuwa nieposłusznych członków aż do samobójczej śmierci swojej ofiary. Na mnie też sekciarze wydali wyrok. Ale na całe szczęście psychoterapeuci i moi przyjaciele (ci prawdziwi) zawrócili mnie znad grobu. Trochę już mnie nudzi liczenie, ile razy prawie znalazłam się na drugim świecie z powodu Renaty, Anny oraz Romana i ich fanów ze świata katolicyzmu.

Kościół, jak inne sekty, zajmuje się głównie przejmowaniem pieniędzy ludzi i wydawaniem ich na potrzeby swoich funkcjonariuszy. Wszystko inne to dym i lustra, bo jak już powiedziałam, religie opierają się na bełkocie schizofreników, a Kościół nic nie produkuje, sprzedaje tylko ułudę. Kościół nie naucza, tak zwane nauki Kościoła to ściek, a nie prawdziwe nauczanie. Pewnie dlatego z taką furią katecheci reagują na najmniejszą krytykę ze strony dzieci. Bo nie są nauczycielami. Tak samo jest z pracą naukową. To co piszą kościelni „naukowcy” to nie prace naukowe, a jakiś kult kargo i dawanie punktów również za bełkot. Kościół nie zna się na niczym, a próbuje wpychać swoje łapska we wszystko i kierować całym światem za pomocą zabobonów.

To musi się w końcu skończyć i ktoś musiał o tym w końcu powiedzieć.

⛧⛧⛧

⁽¹⁾ To nieprawda, że zakonnicy czy księdzu wolno wziąć sobie rzeczy zmarłego bo „on by na pewno chciał”. Jakby chciał, to by to uwzględnił w swoim testamencie. W innym przypadku to te rzeczy należą do rodziny zmarłego i powinny do niej trafić. Bardzo często zmarły powiedział swoim bliskim, co mają zrobić z konkretnymi przedmiotami. Tak się składa, że w szpitalach kradną księża na potęgę i po śmierci pacjenta rodziny dostają całkowicie puste portfele.

Jak mi powiedział sam Nycz zostałam ubezwłasnowolniona przez Kościół i powinnam się podporządkować. Bo wiecie Kościół ma niby takie prawo człowieka ubezwłasnowolnić i wyznaczyć mu „opiekuna prawnego.” Wystarczy, że przyjdzie schizofrenik i nagada biskupowi, a już ktoś taki jak ja zdaniem Kościoła traci wolność na rzecz niebezpiecznego schizofrenika takiego jak Ryszard.

Znaczy się, Nycz nie zgodził się, żeby jego cytować, chociaż nie była to rozmowa w cztery oczy. Pouczył mnie w czasie – hmm, jakby to nazwać – wywiadu, którego udzielił mi w towarzystwie policyjnego profilera. A rozmowa odbyła się, bo ksiądz dobrodziej nie nie przestawał mnie niepokoić w pracy. Pechowo dla mojego rozmówcy zgodnie z obecnym prawem prasowym nie muszę zabiegać o autoryzację. Mój blog jest gatunkiem dziennikarskim, a ja jestem bardzo poważnym whistle-blowerem. Bo źle się dzieje w naszym kraju.

Strona kościelna próbowała na mnie wymóc zgodę na moje niewolnictwo, posługując się argumentem, że moja mama wysoko ceniła Ryszarda. No cóż, mogę powiedzieć, że ja w przeciwieństwie do niej nie dałam mu się uwieść, bo za dobrze wiem, kim jest. No cóż, z tego co wiem, moja mama miała z nim romans, który sprawił, że nic do niej nie docierało. Za to robiła mi tak karczemne awantury o rzeczy pochodzące z urojeń Ryszarda, że wkurwiłam się i zgłosiłam ją na Policję jako chorą psychicznie. Prawda jest taka, że Ryszard także ją doprowadził do rozstroju psychicznego.

A ja z moim wykształceniem wiem, jakie typowe schizofreniczne schematy są widoczne w postępowaniu Ryszarda i nie jestem w stanie go lubić. Wiem, że uwodzi każdą osobę, która mu może pomóc zrealizować jego intrygi. Jako ofiara prześladowana przez niego znam go od tej najgorszej schizofrenicznej strony. I wiem, jak jego wrzaski i upór, że białe jest czarne, a czarne białe, niszczy psychikę jego ofiar. Żyję dzięki poprawnej reakcji zupełnie innych ludzi, nie należących do mojej rodziny czy do fandomu. I w takie sytuacji nie czuję, żebym komukolwiek była winna lojalność. Żyję dla siebie i sama sobie wystarczam.

Najlepiej diagnozuje schizofrenika jego prześladowana ofiara, bo widzi wariata bez maski, którą przywdziewa dla wszystkich innych ludzi i słyszy jego chore żądania oraz dobrze wie, co jest prawdą w opowieściach schizofrenika – no więc prawie nic. Dlatego wierzy się ofierze. Dla reszty świata schizofrenik nosi maskę, która rzadko mu się zsuwa. Trzeba trafić wprost w jego urojenia i je z niego wydobyć, żeby go zdiagnozować. Z reguły zmyśla na poczekaniu, zrzucając rzeczy, które sam zrobił, na kogoś innego. A sobie przypisuje zasługi. Mój powrót do zdrowia i odzyskanie pamięci nie ma nic wspólnego z działaniami Ryszarda, Anny, czy Renaty. Oczywiście nic z tym wspólnego nie ma również Nycz. Dochodzę do siebie wręcz wbrew ich woli. Bo chcieli ze mnie zrobić pacynkę, którą będą nakręcać i uczyć ją, jak ma kłamać, żeby przeżyć. Tak, owszem, grozili mi tez śmiercią w ramach „terapii” – co jest kolejnym elementem wskazującym na schizofrenię (lub/i pochodzenie ze świata przestępczego, często bywa dwa w jednym) wprost z podręcznika profilera.

Od dawna motywacją Ryszarda i jego schizofrenicznej rodziny jest moje mieszkanie. Dlatego chcieli przejąć nade mną kontrolę, wysłać mnie do klasztoru i przejąć wszystko, co posiadam. To jest zresztą jeden z klasycznych manewrów schizofreników. Schizofrenicy, którzy się nie leczą, bardzo często zostają zawodowymi oszustami. Wiem, że moi bogaci znajomi byli ograbiani na grubą kasę, która miała niby trafić do mnie. Nie zobaczyłam nawet złotówki. Nikt z tych schizofreników nigdy nie był nikim mi bliskim.

Jeśli chodzi o motywy finansowe, które kierują schizofrenikami, to oprócz planów nielegalnego przejęcia mojego mieszkania, nagle pojawiły się ploty o jakiś majątkach zostawionych mi po śmierci jakiś moich bogatych wielbicieli. Ja dla odmiany nic o tym nie wiem, nie mam dla nich tych urojonych przez nich pieniędzy. Zresztą to byli moi wielbiciele, prawda? A nie Ryszarda, Romana czy Nycza, więc nie mieli powodu im zostawiać czegokolwiek w spadku. Ale te urojenia wystarczyły, aby schizofrenicy zaczęli mnie brutalnie atakować i domagać się pieniędzy. Szczególnie natarczywy był niejaki Roman, który ma urojenia, że jest moim mężem. Za nim leciał oczywiście Nycz oraz Ryszard z rodziną oraz ich różni enablerzy. Roman domagał się połowy majątku, którzy niby miał mi zostawić jakiś mężczyzna w spadku. Zupełnie nie wiem, dlaczego.

Z Romanem jest taka przykra sprawa, że nawet jeśli ten schizofrenik zobaczy moje zaświadczenie o stanie cywilnym, gdzie jest napisane panna (co już miało miejsce w 1990 i przypominam, mam nowe na blogu), to błyskawicznie jego choroba odwraca mu wszystko w głowie o sto osiemdziesiąt stroni i po paru sekundach taki człowiek zaczyna mówić zupełnie coś innego, niż zobaczył, czy usłyszał. Należy unikać z takimi ludźmi rozmów, bo i tak nic nie dają. Cierpią na takie urojenia, że nie wystarczy rozmowa z psychologiem, muszą dostać receptę na leki oraz poczekać, aż zaczną działać.

Prawda jest taka, że ci schizofrenicy przyczynili się do śmierci wielu osób, w tym kilku moich wielbicieli, ale nie dostałam żadnych pieniędzy, co nikogo nie powinno w sumie dziwić. Typowym urojeniem schizofrenika jest, że gdzieś jest przygotowany już przelew, który pójdzie po śmierci właściciela konta. Niestety to tak nie działa. Nigdy nie było żadnych przelewów, muszę rozczarować wariatów. Żyję tylko z tego, co sama zarobię. A ci wariaci uniemożliwili mi zmianę pracy na lepiej płatną.

I co jeszcze mogę dodać? Potrzebny jest nam kandydat lewicy, który pójdzie do wyborów z hasłem „Trzy razy NIE!” NIE dla kościelnej kultury gwałtu, NIE dla kościelnej kultury niewolnictwa oraz NIE dla kościelnej kultury śmierci. Wyjaśniłam już w innym miejscu, jak księża zachwalają gwałty, szczególnie na żonach. Sama padłam ofiarą kościelnego braku szacunku dla osobistej wolności i autonomii, zresztą moja koleżanki też są winne w tym względzie. A co do kultury śmierci – to wszak Kościół nakazuje szybko umierać, kontemplować agonię Boga, a także nazywa śmierć życiem wiecznym. W ogóle ludzie Kościoła z reguły się napawają cudzym cierpieniem, są sadystami, wiem, bo słyszałam ich zachwyty nad tym, jak bardzo cierpię z powodu różnych ataków oraz straty przyjaciół. Moja osobista obserwacja zgadza się z podręcznikiem profilera w tym temacie. Istnieje taki ogólny opis psychiki typowego księdza. Z tym, że oczywiście profilerzy zajmują się przestępcami, więc YMMV, ale ja już nie wierzę w istnienie mitycznych „dobrych” księży. Zbyt dobrze poznałam kościelną „miłość bliźniego” i za dużo mam własnych przemyśleń.

Ja za to zawsze będę afirmować życie, osobiste szczęście oraz światło zamiast ciemnoty. Chociaż ciemność też lubię.

A nie lubię być zmuszana do potwierdzania „świętości” czy „cudów” durnych schizofreniczek z mojej podstawówki.

Na pohybel kurwom!!!

Tak się składa, że niebezpieczna schizofreniczka Anna z moje podstawówki nigdy nie była moją przyjaciółka, chociaż oszukane przez nią osoby, także z mojej rodziny, nigdy się w tym nie zorientowały. Ma bardzo silne urojenia, w których jestem jej „przyjaciółką.” Jest to tak samo nieprawdziwe jak to, że jej brat roman jest moim „mężem.”

Niestety schizofrenik, który zaczyna tropić swoją ofiarę, jest stanie wygonić ją z jej środowisk, a także wkraść się w łaski jej rodziny. Ostatnim etapem zaszczucia przez schizofrenika są ataki w pracy. Wszystko to prowadzi do amnezji, która według moich podręczników profilera jest już tak niebezpiecznym stanem, bo ofiara nie może się bronić i zamiast niej wszędzie wypowiada się schizofrenik, że z reguły ten etap zaszczucia kończy się śmiercią samobójczą ofiary zaszczucia. Zresztą byłam namawiana do odebrania sobie życia, żebym nie mogła dekonspirować schizofrenika i powiedzieć, co rzeczywiście się stało.

Schizofrenik zabija miedzy innymi po to, aby nikt się nie dowiedział, że jest chory. Woli już uchodzić za zatwardziałego przestępcę, niż się przyznać, że jest chory. Bartek został zabity przez ojca Anny, zresztą ona sama oprócz swoich dwóch zdrowych psychicznie córek zabiła też własną matkę. Jest to standard dla schizofrenika, który nie może znieść zdrowych osób w swojej rodzinie. Matka Anny została zgwałcona przez jej ojca i urodziła na swoje nieszczęście chore psychicznie dziecko. Moje źródła z Policji uzupełniły moje informacje na ten temat. Zresztą policyjny profiler chce, żebym się w ten sposób broniła na blogu.

Ojciec Anny o mało co nie udusił też Breta, ale mu pomogłam samo ryzykując życie, bo z tak dużym facetem, jak ojciec Anny nie. miałam szans.

Zresztą Bret jako moja prawdziwa miłość przeszkadzał Annie, bo zaczęła w pewnym momencie przed Michałem opowiadać swoje urojenia według, których miałam się w nim zabójczo kochać. Mój związek z Bertem jej tak przeszkadzał, że cała jej rodzina i znajomi zrobili wszystko, żeby mnie zniszczyć psychicznie i mnie z nim „rozwieść”. Słyszałam nawet, że Anna jest już z nim w ciąży.

Nie spowodowali mojego rozstania z Michałem. Wydarzenia, które wcześniej opisałam dotyczyły właśnie Breta i nacisków oraz kłamstw otoczenia, które mi złamały życie i spowodowały amnezję. Rozpadłam się psychicznie po gwałcie oralnym i zaszczuciu na Uczelni, które były identyczne, jak to co spotkało mnie w podstawówce i ci sami ludzie za to odpowiadali – czyli rodzina Anny oraz Ryszarda. A z Michałem się wcześniej rozstałam, bo prostu nie byłam w stanie Michała kochać, a jako „fuck buddy” był kiepski, bo kierował się urojeniami Anny i nie byłam go w stanie przekonać, że nie jest ona ani psychologiem, ani moją przyjaciółką. Uroiła sobie to wszystko, jak bohater filmu Piękny umysł. Szkoda, że nie ograniczyła się jak ta postać do fantazji na temat współpracy z wywiadem. Sama w czasie psychoterapii uświadomiłam sobie, że to Michał był gwałcicielem i się z nim rozstałam.

Anna też bardzo głęboko przeżywała swoje urojenia na temat mojej głebokiej „miłości” do Adama i zaczęła go identycznie instruować jak Michała w jaki sposób przeprowadzić gwałt na mnie i że niby o tym marzę. Złośliwie skomentuję, że tylko durny wychowanek kultury gwałtu może słuchać osoby trzeciej w takiej kwestii. Zawsze się słucha dziewczyny. Naprawdę wcześniej Michała nawet nie znałam i zostałam potem zaszczuta do utraty pamięci i zmuszona do związku z nim, co zniszczyło mi życie. Moje życie mogło być uratowane w 2000 roku, ale znowu schizofrenicy oraz ich enablerzy zdecydowali inaczej.

Całkowicie nie dziękuję tym ludziom.

Adamowi za jego głupotę też nie dziękuję.

Ojciec Anny oraz Romana jest już stary albo nie żyje, ale jego schizofreniczny syn jak najbardziej idzie jako dusiciel i gwałciciel w jego ślady. Jest największym powodem, dlaczego się nie chcę pokazywać w czasie imprez polskiego fandomu. Już mnie wielokrotnie pobił.

I jeszcze jedno na koniec – to, że Adam w końcu zorientował się, że Anna jest chora psychicznie i wcale mnie nie zna, nie znaczy, że mnie zgwałcił. Plotki o tym, tak samo jak o pedofilii, pochodzą z jej zjebanego umysłu. Mści się w ten sposób za to, że ją skrzyczał, bo dostał furii. Szkoda, że fandom i moje koleżanki też go postanowiły zaszczuć jak Breta i mnie.

Psycholodzy zajmujący się zaburzeniami odżywiania nie lubią diet, czy głodzenia się, bo prowadzą do zaburzeń odżywiania. Za to wiadomo, że każdy pacjent po traumie tyje, jest to nieuniknioną reakcją organizmu na olbrzymi stres. Uruchamiają się wtedy mechanizmy psychiki, które każą zgromadzić tkankę tłuszczową na wypadek okresu głodu, wojny czy ukrywania się. Oczywiście, że nie ma to sensu w cywilizacji nadprodukcji żywności, ale tak się dzieje.

Co robią mądrzy psychoterapeuci zamiast zalecania restrykcyjnych diet? Uspokajają pacjenta i wyprowadzają na prostą. Uczą jeść tyle ile powinien, czyli około 1800 kcal dla facetki, a 2000 dla faceta. Przy czym to 2000 oznacza, że gość najwyżej je jedną kanapkę więcej od kobiety i to robił Michał, gdy się odchudzaliśmy. Oprócz tego jadł dokładnie tyle samo, co ja bo mi cały czas towarzyszył. Miło jest mieć towarzystwo, ale naprawdę go nie kochałam.

Oczywiście, 1800 kcal, szczególnie podzielone na pięć porcji, oznacza małe ilości jedzenia, o wiele mniejsze niż sobie ludzie sobie wyobrażają. Ludzie się przejadają, a później napędzają przemysł dietetyczny, który istnieje, ponieważ diety odchudzające w takiej sytuacji są nieskuteczne.

Co jest skuteczne? Zdrowa dieta. I sport.

Mój psychoterapeuta z czasów studiów nauczył mnie, ile powinnam sobie nakładać. Gdy znowu zaczęłam się mieścić w rozmiarze 44, wysłał mnie na zakupy i kazał w czasie wyprzedaży kupić przepiękne ubrania w rozmiarze 42. To te ukradła mi Anna ze swoim ojcem. Absolutnie w życiu nie robiłam jej takich prezentów, ani nie byłoby jej stać na takie ubrania, nawet w czasie wyprzedaży.

Obecnie wykupiłam sobie dietę pudełkową, czyli mam ten luksus, że nie muszę myśleć, ile powinnam sobie nakładać na talerz. Dostaję codziennie pudełka od firmy, która rozdziela 1800 kcal na pięć posiłków. Nie są duże, ale się nie głodzę. Nigdy się nie głodziłam. Człowiek, który przestaje jeść słodycze, z reguły chudnie. W tym momencie, gdy już została ustalona prawidłowa dieta, każdy psychoterapeuta nakazuje swojemu pacjentowi, żeby zaczął trenować. To jest standard. Podejrzewam, że bardzo szybko teraz wrócę do mojego stałego rozmiaru 40/42. A to jest rozmiar, który jest normą, gdy nie trenuję wyczynowo. Gdy się rozpędzam i spędzam codziennie dziewięćdziesiąt minut na sali gimnastycznej, ubrania stają się luźniejsze. I takie lubię.

Nigdy nie chorowałam na anoreksję. Nigdy nie miałam takiej diagnozy od psychoterapeuty. Wiem, że ludzie mnie uważają za kogoś, kto z reguły był zawsze raczej po tej szczuplejszej stronie, a nie grubej jak wmawiają ludziom schizofrenicy. Utyłam po gwałcie i po zaszczuciu przez gang schizofreników. Ryszard i jego krewne złośliwie zaczęli mnie terroryzować i zmawiać mi, że muszę utyć. Z tego powodu jestem gruba. Ludzie, którzy zostali straumatyzowani, są grubi, ale mogą i powinni z tego wyjść.

Cały mój powrót do zdrowia psychicznego i wyjście z amnezji zawdzięczam sobie i moim prawdziwym przyjaciołom. Anna próbuje sobie przypisać moje sukcesy także w tej kwestii. Posługuje się wszystkim, co udało jej się wyciągnąć od moich znajomych, czy naiwnych członków rodziny w czasie konwentów. Mam dokładnie tak samo źle, jak mój tata miał we Francji, gdy wykończył go jego gang schizofreników i udająca żonę mojego taty schizofreniczka, która też nie była psychoterapeutką, a upierała się go „leczyć.”

A zatem bardzo nie dziękuję idiotom, którzy wraz z tym gangiem schizofreników zniszczyli mi całe życie i „leczyli” z anoreksji, podczas, gdy ja po prostu regularnie trenowałam już prawie na zawodowym poziomie. Piszę prawie, bo dla mnie zawodowy poziom oznacza treningi w wodzie w moim klubie. Naprawdę wasza „pomoc” nie była mi potrzebna.

Żadna Renata czy Anna nie była sportsmenką, której miałam niby „zniszczyć” życie. To są szlochy zawodowych schizofreniczek i ich paranoja. Ludzie nie powinni byli kierować się ich zdaniem.

I co zamierzam teraz zrobić? Dalej zgodnie z zaleceniami psychoterapeutów, którzy w takich sytuacjach zalecają intensywną akcję informacyjną, będę ją prowadzić. Podobna akcja na początku lat dziewięćdziesiątych się nie powiodła. Podobnie nie udało mi się poinformować później moich koleżanek w pracy, bo cóż schizofrenicy są charyzmatyczni, do tego włączyły się pewne osoby z Avangardy. Osoby zainteresowane wiedzą, o kogo chodzi..

Teraz – zgodnie z tym, co zalecają specjaliści od PR w podobnych sprawach – wszystko upubliczniam. Wcale tego nie chciałam, ale zostałam przyparta do muru. A całkiem lubię żyć, nawet jeśli to życie nie wygląda tak jak powinno, bo miałam zniknąć temu gangowi schizofreników oraz Kościołowi w Stanach i wieść tam życie przeszczęśliwej kobiety. To planowałam. A nie życie pełne udręki i tortur psychicznych zadawanych mi w pracy czy w czasie konwentów pod płaszczykiem „psychoterapii”. Tych ataków dopuszczał się gang schizofreników oraz inteligentne inaczej moje koleżanki. Zawsze będę twierdzić, że anglistki są najdurniejszymi osobami na świecie.

I co jeszcze mogę zrobić dla siebie? Wrócić do treningów, chociaż po tak długim czasie roztrenowania będę musiała wrócić do treningu dla kalek, czyli łagodne interwały polegające na tym, że cztery minuty chodzę na bieżni, a tylko jedną biegnę. Tak zaczynałam też poprzednio, gdy mnie Bret wraz z moim znajomym psychoterapeutą ze Stanów wyciągnęli za kudły na powierzchnię.

Z tym, że oczywiście gang schizofreników zabrał o to, żebym nie miała z nimi bezpośredniego kontaktu i gdy mi się polepszyło, znowu zostałam zaatakowana tak, że doznałam rozległych urazów psychicznych.

I to jest to, co się stało z moim życiem.

Tak więc, miłośnicy Anny oraz Renaty, odpierdolcie się ode mnie.

Nie dam z siebie zrobić bezradnej niewolnicy ponownie, którą pomiatacie i decydujecie za nią, z kim ma być. Bo tego prowadzi wasza „psychoterapia.”

Wysiadam z tego pociągu do nikąd.